Ailemin nefret ettiği biri haline gelirsem?

244012 dedi:

Verdiğim zararlar, eğitim hayatım, dini yükümlülükleri yeterince yerine getirmeyen biriyken şimdi ateist olmam, siyaset hakkındaki farklı düşüncelerim, belki de dini konulardan kaçmayı düşünmüşüm düşüncesiyle onların gözünde kötü biri olacağım. Bu duruma gelirsem yapmam gerekenler hakkında tavsiye verebilir misiniz?

Genişletmek için tıkla...

Kimseye iyi görünmek zorunda değilsin. Kendine bir dünya yarat ve bir süre orada tek başına yaşa. Kendini sorgula. Düşün taşın sorular sor, yazılar yaz. Yeni müzikler keşfet, kitaplara gömül, şairlerle, filozoflarla tanış, filmler izle. Sonra çık piyasaya. Göreceksin ki tüm insanların birbirinden hiçbir farkı yok dünyada. Kafandaki dogmaların da hiçbirinin beş para etmediğini anlayacaksın. Mesela ben 14 - 15 yaşlarında okul arkadaşlarım ağzı bir karış havada hoşlandığı kızların adlarını sayıklarken; gökyüzündeki yıldızları tanımaya uğraşıyordum. Boşver yeryüzünü ve onun asalak insan sürülerini. Aile insanı geriletir bir yerden sonra birey olmalı insan! Otorite fikirleri çürütür, özgür olmalı insan! Onlar senden nefret etmeden önce sen onlardan et. Ama bunu hissettirme, Nefretin dışa vurumu insana yakışmaz. Bu dünyayı beğenmiyorsan kendine bir dünya yaratmalısın. Yoksa sana yaşama şansı tanımaz iki ayaklılar.

Yorumu kaldırmak zorundayım.

Ben açıkçası kendi ailemden ümidimi kestim. Onlar aynı dinden vs. olmama rağmen bana karşı farklılar. Senin yaşadığın gibi. Zamanla alışacaksın. Yada belki de her şeyi yanlış anlamış olacağız. Ben de 18 yaşındayım mesela ama her şey yaşla da olmuyor. Şu yaşına kadar gördüklerin, öğrendiklerin senin yaşından daha önemli. Nice büyük adamlar var ama hayat konusunda bilgisizler. Hiç olmazsa onlardan farklısın.(onlara göre daha bilgilisin) Bir şeylerin farkında olman senin için çok güzel. Ailenin de zamanla böyle düşüneceğini düşünüyorum. Herkes bu yaşlardaki insanlara böyle davranmıyordur herhalde. Dediğim gibi ya onlar seni böyle kabul edecek, ya sen onları böyle kabul edeceksin, yada onlardan uzaklaşacaksın. Senin iyiliğini düşünmeyen, seni olduğun gibi kabul etmeyen kim varsa bir kalemde silip atmalısın (bence). Yani ben öyle yaptım. Ama yine de bunları fazla düşünme, muhtemelen seni böyle de seveceklerdir. Sevmezlerse de önünde uzun bir hayat var. Kendi aileni kurup onlarla mutlu olabileceğin ve bu günleri unutabileceğin kadar uzun. Sadece rahatla, söylemen gereken şeyleri kafanda toparla ve söyle. Bir şey kaybedeceğini sanmıyorum. Sana er yada geç alışırlar. (Çok uzun oldu kusura bakma ama kastettiğimi anlamışsındır)

Awhlind dedi:

Herkesin ailesinin aynı tepkiyi vereceğini sanmıyorum. Ya da kabulleneceğini. Ben aileme bir dini inancım olmadığını söylesem, olacakları düşünemiyorum bile. Ama bazı aileler var hiç takmaz bu olayı. Bazı aileler ise biraz kızar dine döndürmeye çalışır.

Doğru söylüyorsun, onları gerçekten korku esir almış durumda. Ben oruç tutmuyorum buna rağmen annem "Oğlum ama rabbim görüyor bak." diyor. Bu da cidden korku içinde olduklarının göstergesi. Üstelik, bunu dini neredeyse hiç araştırmamışlar! Sadece annesi babası bu dinden diye bu kadar bağlanıyorlar. Cidden anlayamıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Bu konuda haklısın. Müslümanların büyük çoğunluğunun eksikliği... Araştırmadan körü körüne bağlanmak. Sonra bazı yanlışları kabul ediyorlar. Halbuki bir hadis kitabı okusalar, dinde zorlama olmadığını görecekler. İslam'ın ilk emri olan "Oku!" emrini görmezden geliyorlar.