Bence yanlış bir yaklaşım sonuçta dostumuz burada sizlerin fikirlerini almak istemiş ve buna göre mantık süzgecinden geçirecek.
Babam denecek adam, annenin yaptığı şeyin aynısını yaptı. Barışmayı denedi ama barışmadım, asla da barışmam. Beni terk edip giden birisiyle barışacak kadar duygusal birisi değilim, asla da olmam. Ailemi zorda bıraktı, zaten zordaydık iyice sefil halde bırakıp gitti. O günden beri nefret ederim, göçüp gitse bu dünyadan asla üzülmem, sevinirim.
Anneler kutsaldır
Yani?
O tüm anneler için geçerli değil. Çocuğuna değer vermeyenlere özellikle.
Zarar gelebilir, bir daha terk edilirse ne hissedeceğini düşündünüz mü?
Hocam o ironi yapıyor bence.
