Kişinin kendisi belirler. O halde bebekken ailesi ölen insanların hepsi asosyal olmalıydı.
Asosyallerin çoğu biriyle konuşurken 2 kelimeyi bir araya getiremeyen, gününün büyük kısmını bilgisayar ve benzeri şeylerde harcayan, sananlda erkekleşip gerçekte sönen ''çocuklardan'' oluşuyor.
Ama ben sosyalleşemiyorum, kimse beni sevmiyor, arkadaşım yok ki diye bir de kılıf uydurmaları vardır. Ulan 15 saat dört duvar arasında, bir masada bilgisayar başındasın, nasıl arkadaşın olacak, kim seni sevecek şapşal?
Klavyen, faren sever belki. Pardon.