439902
Hectopat
- Katılım
- 18 Mart 2021
- Mesajlar
- 3.283
- Çözümler
- 16
Bu konuyu neden açtığımı bilmiyorum gerçi ama... Belki içimi dökmek istiyorumdur.
Son 3 yıldır kendimi insanlardan soyutluyorum, kendimi insan olarak tanımlayamıyorum artık. Bu zamana kadar farklı davranışlarımla insanlar arasında dikkat çekmiş bir kişiliğim vardı, ben orijinal bir insandım.
Liseye geçtiğimde açıkçası her şey yolunda gitmedi çünkü bilmiyordum. Sadece davranışlarım değil; düşüncelerim, karakterim bile zort kuşaklarına benzemiyordu. 9. sınıfta zort kuşaklarıyla sosyalleşirdim, o zamanlar sadece sınıf grubundan sosyalleşebiliyorduk tabii (pandemi), ama sonra içime kapandım. Bunu ben istedim çünkü 29 kişilik gruptan toplasan 10 kişi falan konuşuyordu, bazısı konuşmaya çalışmış ama umursanmamıştı, onların dışlandığını düşünüyordum çünkü konuşan insanlar da zaten gökkuşağı şelalesinde yüzen hiçbir şeyden haberi olmayan abuk subuk konuşan klasik zort kuşağı tipteydi. Ben bu yüzden onlardan olmak istemedim.
10. sınıfım berbat geçti çünkü özümü (saf, masum, hiperaktif ben) bastırıyordum.
Ama şimdi alıştım. Artık biliyorum. Her türlü duyguyu, içgüdüsel davranışları biliyorum ve bu duyguları kontrol edebiliyorum. Diğer insanlara oranla aşırı anlayışlıyım, zort kuşağına göre çok daha mantıkçıyım, bir insanın her türlü düşüncesine derdine yardımcı olabiliyorum. Ayrıca insanların artık yozlaştığını düşünüyorum.
Yeni bir nesil geliyor, sizin tabirinizle Z kuşağı diye bir nesil. Ama her nedense bu yeni insanların dünya'ya hiçbir katkısı yok. Birçoğu elindeki insterneti nasıl kullanacağını bile bilmiyor. Araştırmayıp sorgulamıyorlar. Tek dertleri sadece rahat olup haz duymak. Birçoğunun hayatı acısız ve dertsiz geçiyor, buna karşı aşırı duyarsızlar. Kendi fikirlerine ters bir fikri zorbalıkla, türlü pislikle söndürmeye çalışıyorlar. İnsanlık gün geçtikçe birbirinden daha çok uzaklaşıyor, egosit oluyor, liberal, iğrenç bir kişiliğe bürünüyorlar. Uzaylılar, dünya'yı istila etse herkes birlik olmak yerine kendi canının derdine düşer.
Artık yalnızım, kalmadı hiç arkadaşım. Annem, babam da benden uzaklaşıyorlar daha dün dayak yedim; bana delirdiğimi söylediler. Beni anlamak zordur, zaten bir tek Allah bilir beni. Bu zaman kadar kime anlatsam ya anlamak istemedi, ya çekip gitti, ya da deli dedi. Uzun zamandır doğru düzgün diyalog kurduğum hiç kimse yok. Bana yazılan kaderi beğenmiyorum, yıllar geçtikçe düşündüğüm tek şey her şeyin daha da kötüleştiği ve ölümün yaklaşması. Keşke kaderimi yeniden yazma olasılığım olsaydı...
Son 3 yıldır kendimi insanlardan soyutluyorum, kendimi insan olarak tanımlayamıyorum artık. Bu zamana kadar farklı davranışlarımla insanlar arasında dikkat çekmiş bir kişiliğim vardı, ben orijinal bir insandım.
Liseye geçtiğimde açıkçası her şey yolunda gitmedi çünkü bilmiyordum. Sadece davranışlarım değil; düşüncelerim, karakterim bile zort kuşaklarına benzemiyordu. 9. sınıfta zort kuşaklarıyla sosyalleşirdim, o zamanlar sadece sınıf grubundan sosyalleşebiliyorduk tabii (pandemi), ama sonra içime kapandım. Bunu ben istedim çünkü 29 kişilik gruptan toplasan 10 kişi falan konuşuyordu, bazısı konuşmaya çalışmış ama umursanmamıştı, onların dışlandığını düşünüyordum çünkü konuşan insanlar da zaten gökkuşağı şelalesinde yüzen hiçbir şeyden haberi olmayan abuk subuk konuşan klasik zort kuşağı tipteydi. Ben bu yüzden onlardan olmak istemedim.
10. sınıfım berbat geçti çünkü özümü (saf, masum, hiperaktif ben) bastırıyordum.
Ama şimdi alıştım. Artık biliyorum. Her türlü duyguyu, içgüdüsel davranışları biliyorum ve bu duyguları kontrol edebiliyorum. Diğer insanlara oranla aşırı anlayışlıyım, zort kuşağına göre çok daha mantıkçıyım, bir insanın her türlü düşüncesine derdine yardımcı olabiliyorum. Ayrıca insanların artık yozlaştığını düşünüyorum.
Yeni bir nesil geliyor, sizin tabirinizle Z kuşağı diye bir nesil. Ama her nedense bu yeni insanların dünya'ya hiçbir katkısı yok. Birçoğu elindeki insterneti nasıl kullanacağını bile bilmiyor. Araştırmayıp sorgulamıyorlar. Tek dertleri sadece rahat olup haz duymak. Birçoğunun hayatı acısız ve dertsiz geçiyor, buna karşı aşırı duyarsızlar. Kendi fikirlerine ters bir fikri zorbalıkla, türlü pislikle söndürmeye çalışıyorlar. İnsanlık gün geçtikçe birbirinden daha çok uzaklaşıyor, egosit oluyor, liberal, iğrenç bir kişiliğe bürünüyorlar. Uzaylılar, dünya'yı istila etse herkes birlik olmak yerine kendi canının derdine düşer.
Artık yalnızım, kalmadı hiç arkadaşım. Annem, babam da benden uzaklaşıyorlar daha dün dayak yedim; bana delirdiğimi söylediler. Beni anlamak zordur, zaten bir tek Allah bilir beni. Bu zaman kadar kime anlatsam ya anlamak istemedi, ya çekip gitti, ya da deli dedi. Uzun zamandır doğru düzgün diyalog kurduğum hiç kimse yok. Bana yazılan kaderi beğenmiyorum, yıllar geçtikçe düşündüğüm tek şey her şeyin daha da kötüleştiği ve ölümün yaklaşması. Keşke kaderimi yeniden yazma olasılığım olsaydı...
Son düzenleyen: Moderatör:
