Bipolar bozukluk ve hastaneye yatmak?

Not: Çok uzun yazacağım için üzgünüm. Derin bir mevzu ve kafam çok karışık. Ailemle paylaşamadığım için buradan fikir almak istedim. Yardımcı olursanız çok sevinirim. Ve yargılamazsanız sevinirim çünkü normal şeyler anlatmayacağım, anlatamam. Şimdiden teşekkürler.

20 yaşındayım. 15 yaşımdan beri bipolarım ve başka psikiyatrik problemlerle uğraşıyorum. Her yıl birçok kez atak geçiriyorum, artık çok garip bir durum değil benim için ama her atak hayatımı belli bir süreliğine mahvediyor ve sonrasında toparlamak zorunda kalacağım koskoca bir enkaz bırakıyor. Bir yandan üniversite sınavına hazırlanıyorum. Hayalim tıp okumak ve gayet de iyi gidiyordum, yazın başlayıp ocağa kadar süren ataklara rağmen oldukça yoğun şekilde çalışıyordum, çalışabiliyordum. Sonra 8 şubatta doktora gittim ve doktorumdan ".... hanım, daha önce .....'de bir yatışınız olmuştu, ayaktan takip edebiliyorduk normalde ama şu an yatış düşünsek daha iyi" tarzında bir cümle duydum. Neden? Çünkü hipomani geçiriyormuşum. Yüz ifadesinden bile endişeli olduğunu anlıyordum. Bir hafta sonraki gidişimde yine yatış konusunda ısrarcıydı ve hipomaniden maniye doğru gitmekte olduğumu söyledi. (mani ve hipomani aşırı hareketlilik ve neşeyle karakterize, çok konuşma fikir uçuşması vs yaşanan, riskli davranışlar agresyon gibi durumlarla seyredebilen, tedavisi yapılmazsa sonu iyi bitmeyen tehlikeli dönemlerdir) (mani, hipomaniden çok daha şiddetli ve tehlikeli bir dönemdir) Ben tabii ki yine yatmak istemedim. Daha önce bir kere yatmıştım, yıllar önce, çocuk psikiyatride. Onun travması vardı, ailemin bilinçsizliği ve hastaneye yatma konusunu açınca hatta atak geçirdiğimi öğrenince bile kavga etme ihtimalimiz, yatarsam sınav sürecimin aksayacak olması (ki yatmadan da aksadı)... Kafamı kurcalayan çok şey vardı. O gidişimden birkaç hafta sonra bu hafta pazartesi tekrar gittim. Bu sefer yeme bozukluğu tarzında yaşadığım bir problem üzerine de konuştuk. Öncesinde olan şeyleri anlattım, halüsinasyonlar görmüştüm, paranoya gibi psikotik belirtiler yaşamıştım, kendime zarar vermiştim, ölüm düşüncelerim ve planlarım olmuştu ki bunların bir kısmını önceki hafta da konuşmuştuk. Bunların arada olabileceğini söyledi ama kendine zarar verme onu endişelendiriyordu, fark etmiştim. Bir de yeme bozukluğu üzerine konuştuk. Kilo vermek için yüksek dozda bir ilaç içtiğimi söyledim (ilaç adı vermeyeceğim benim gibi etkilenebilecek insanlar vardır diye). Hormonal bir ilaç, normalde çok düşük doz kullanmam gerekirken ben çok daha fazlasını alıyordum. Metabolizma üzerine etkileri olan bir hormon olduğu için yan etki olarak da ayrıca yüksek doz alındığında da kilo kaybı yapıyor. Ama fazla doz almanız hatta ihtiyacınız yokken düşük doz bile almanız ölümcül sonuçlara sebep olabiliyor. Bunun farkındayım. Ama kendime engel olamıyorum, tıpkı doktoruma da dediğim gibi kendime zarar verirken farkında olup engel olamamam gibi. Ve işin kötüsü bunu ölüm amaçlı mı yoksa sadece zayıflama amaçlı mı yaptığımı bilmiyorum. Bunu doktoruma anlattığımda ciddi bir durum olduğunu ve yatış yapmamız gerektiğini söyledi (yine). Zaten şubattan beri dört kere gittim, üçünde yatış dedi. "sizce bu yeme bozukluğu emaresi mi yoksa *ntihar eğilimi mi" diye sorduğumda da "bunu çözümlemek yerine engel olmak için bir an önce yatış yapmamız lazım" dedi. Kararı bana bıraktı ve ben emin değilim. İşin daha da kötü kısmı, doktora o gidişimde normal dozun sadece beş altı katını alırken, şu an bu dozun bazen 30 katı civarını almam. Zaten kan değerlerimde o hormonun çok hızlı bir şekilde normal sınıra inmesi ve alt sınıra yaklaşması da fazla içtiğimi gösteriyor. Çarşamba yine randevum var, 30 katını içtiğimi söyleyince ne düşünecek bilmiyorum.
Şimdi, hikaye bu ve maksimum bu kadar özet geçilebilecek bir hikaye emin olun. Bu konuda affınıza sığınıyorum. Beni iki arada bir derede bırakan konu ise hastaneye yatıp yatmamak. Hastaneye yatarsam sınav sürecim mahvolacak, ailem muhtemelen kötü bir sınav olacağı halde beni istemediğim bir bölüm için zorlayacak, belki sınava bile giremeyeceğim, ailemle aram zaten bozukken iyice bozulacak (çünkü inanmıyorlar hastalığıma), evimize düzenli olarak gelen insanlar delirip hastaneye yattığımı öğrenecek, ortamı nasıl bilmiyorum ama kapalı yetişkin servislerine çok kötü diyorlar belki kabus gibi bir yerde kalacağım. Bunlar hep soru işareti. Ve yatıştan korkuyorum. İlk yatışım travmatik bir ortamda olmamıştı ama nerede yatarsanız yatın travma yaşıyorsunuz; orada olmak, aklınızı kaybetmiş olmak, herkesin size deli muamelesi yapması (mecburen), ortam iyi bile olsa bir yerde hapis kalmak... Bunlar zor şeyler. Hastaneye yatmazsam da muhtemelen ya ilaç ala ala zehirlenip öleceğim ya da kendime ölümcül bir zarar vereceğim. Ki bu aralar tekrar manik döneme kaymaya başladım, yok yere gülmeler hareketlilik hali uykusuzluk başladı çünkü ve bir ihtimal şiddetli bir manik atak geçirirsem her şey mahvolur. Ki bahar ayına giriyoruz, bahar ayları mani tetikleyicisidir ve gayet açık ki beni de tetiklemeye başladı. Ya da bunların hiçbiri olmaz ama bu düşük bir ihtimal.
Tarafsız bakabilecek birilerine ihtiyacım var, ve yargılamayacak birilerine. Ne yapmam lazım?

Psikoterapi al. Kendini bile oldurursun. Haplar bir ise ya RAM az. Sadece hormonlari dengeler. Burada ki insanlar da ciddi olarak yardim edecegini sanmm.

I can fix her. Şaka bir yana anlattığın şeyler çok ciddi çok fazla faktör var hesaba katılması gereken lakin benim nezdimde en önemli şey canın. Sen öldükten sonra hiçbir şeyin önemi yok, sınavmış elalem ne dermiş geç bunları. Eğer kendi canını riske atıyorsan bir süre kontrol altında tutulman faydalı olabilir. Benim merak ettiğim hastanede çalışma ortamı vs. olabilir mi yani sınava hazırlanmaya orada devam edemez misin bir de eğer kötü muamele görürsen yatışı iptal edip çıkabilir misin? Bu da b planı.

Alonemennnn dedi:

Psikoterapi al. Kendini bile oldurursun. Haplar bir ise ya RAM az. Sadece hormonlari dengeler. Burada ki insanlar da ciddi olarak yardim edecegini sanmm.

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle teşekkürler ederim. Psikoterapi almak çok istiyorum, doktorum da öneriyor, ciddi araştırdım da ama fiyatlar o kadar uçuk ki hocam. Zaten adamakıllı birini de bulamadım, birini buldum tek seansı 2200 lira üstelik küçük şehirde yaşıyorum ona rağmen böyle. Zaten ailemle aram limoni epeydir, para isteyemem sanırım. Doktorumla konuşup hastanede terapi alabilir miyim diye soracağım. Çok fazla doktor gezdim, hepsi ilaç kullanacaksın diyor, kendi ailemdeki doktorlar da aynısını söylüyor. Bipolar için terapi ve ilaç birlikte olması lazım ne zaman ilaç bıraksam hepten aklımı kaybediyorum. Defalarca denedim, nefret ediyorum ilaç içmekten. Evet internet üzerinde yardım istemek pek mantıklı değil ama kendi çevremde yardım edecek tek bir kişi yok, daha yatış konusunu dahi açamadım çünkü kavga çıkarıyor ailem. Arkadaşlarımla da konuşabileceğim bir şey değil maalesef, tek bir kişiyle konuşabilirdim onunla da görüşmüyoruz artık. Buradaki insanlar ailemden iyidir diye düşündüm. Beni çaresiz bırakıyor çünkü ailem.

Kaday Tegin dedi:

I can fix her. Şaka bir yana anlattığın şeyler çok ciddi çok fazla faktör var hesaba katılması gereken lakin benim nezdimde en önemli şey canın. Sen öldükten sonra hiçbir şeyin önemi yok, sınavmış elalem ne dermiş geç bunları. Eğer kendi canını riske atıyorsan bir süre kontrol altında tutulman faydalı olabilir. Benim merak ettiğim hastanede çalışma ortamı vs. olabilir mi yani sınava hazırlanmaya orada devam edemez misin bir de eğer kötü muamele görürsen yatışı iptal edip çıkabilir misin? Bu da b planı.

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle teşekkür ederim ciddiye alıp yazdığınız, okuduğunuz için. Bazen canımı gerçekten önemsemiyorum hatta bu aralar neredeyse her zaman. Bunu bile isteye yapmayı da aşırı düşündüm geçmişteki gibi, şimdi yaptığım da zayıflama amacının yanında buna da hizmet ediyor sanırım. Yani evet canımı cidden riske atıyorum, doktor söyler söylemez yatış dedi. Ders konusunda da, ilk yattığım hastanede çalışma şansım oluyordu az çok ama tabii ki evdeki gibi çalışamıyordum. Saat 9 da yatıp uyumak zorundaydık. Aktiviteler vardı katılmak gerekiyordu böylece iyi olduğunuzu düşünüyorlardı. Sabah vizitler için beklerdik, sonra grup terapisi tarzı bir şey olurdu. Çok fazla boş bırakmazlardı açıkçası. Oturup ciddi ders çalışamadım hiç ama yine de vakit ayırırdım. Ama o zaman onuncu sınıftım, çok çalışmak zorunda değildim. Şimdi affedersiniz köpek gibi çalışmam lazım, atağa kadar da çalışabiliyordum zaten. Ayrıca tablet bilgisayar çok kullanıyorum çalışırken, konu anlatımı falan için, psikiyatri kliniğinde sadece sınırlı bir sürede telefon internet kullandırırlar en azından bizde öyleydi. Bir de her hastane aynı mıdır bilemem, bizim hastane iyiydi. Bir masa vardı ortak alanda, aktivite yapılırsa zaten kullanamıyordum, diğer masa da televizyonun yanındaydı zaten. Ancak akşam el ayak çekilince, o masa boşken çalışma şansım olurdu. Kötü muamele de hiç görmedim görece sakin bir hastaydım çünkü. Ama kimseye de kötü muamele fazla görmedim. Bu sefer çok sakin olur muyum bilmiyorum. Yetişkin psikiyatriyle ilgili de iyi şeyler duymuyorum ama burada yatan birisi iyi olduğunu söyledi. İstediğinizde çıkma şansınız da yok sanırım, ancak vasi onay verirse olur ki o da meçhul, zaten ben babama yalvarmıştım çıkart beni diye ama çıkarmamıştı. Değişik biraz, hani isteyerek yatarsın ama isteyerek çıkamazsın. Zaten yatacak olursam doktorla çok şeyi konuşmam gerekecek. Ama kafam aşırı karışık.

birpolarmıikipolarmı dedi:

Öncelikle teşekkürler ederim. Psikoterapi almak çok istiyorum, doktorum da öneriyor, ciddi araştırdım da ama fiyatlar o kadar uçuk ki hocam. Zaten adamakıllı birini de bulamadım, birini buldum tek seansı 2200 lira üstelik küçük şehirde yaşıyorum. Doktorumla konuşup hastanede terapi alabilir miyim diye soracağım. Çok fazla doktor gezdim, hepsi ilaç kullanacaksın diyor, kendi ailemdeki doktorlar da aynısını söylüyor. Bipolar için terapi ve ilaç birlikte olması lazım ne zaman ilaç bıraksam hepten aklımı kaybediyorum. Defalarca denedim, nefret ediyorum ilaç içmekten. Evet internet üzerinde yardım istemek pek mantıklı değil ama kendi çevremde yardım edecek tek bir kişi yok, daha yatış konusunu dahi açamadım çünkü kavga çıkarıyor ailem. Arkadaşlarımla da konuşabileceğim bir şey değil maalesef, tek bir kişiyle konuşabilirdim onunla da görüşmüyoruz artık. Buradaki insanlar ailemden iyidir diye düşündüm. Beni çaresiz bırakıyor çünkü ailem.


Öncelikle teşekkür ederim ciddiye alıp yazdığınız, okuduğunuz için. Bazen canımı gerçekten önemsemiyorum hatta bu aralar neredeyse her zaman. Bunu bile isteye yapmayı da aşırı düşündüm geçmişteki gibi, şimdi yaptığım da zayıflama amacının yanında buna da hizmet ediyor sanırım. Yani evet canımı cidden riske atıyorum, doktor söyler söylemez yatış dedi. Ders konusunda da, ilk yattığım hastanede çalışma şansım oluyordu az çok ama tabii ki evdeki gibi çalışamıyordum. Saat 9 da yatıp uyumak zorundaydık. Aktiviteler vardı katılmak gerekiyordu böylece iyi olduğunuzu düşünüyorlardı. Sabah vizitler için beklerdik, sonra grup terapisi tarzı bir şey olurdu. Çok fazla boş bırakmazlardı açıkçası. Oturup ciddi ders çalışamadım hiç ama yine de vakit ayırırdım. Ama o zaman onuncu sınıftım, çok çalışmak zorunda değildim. Şimdi affedersiniz köpek gibi çalışmam lazım, atağa kadar da çalışabiliyordum zaten. Ayrıca tablet bilgisayar çok kullanıyorum çalışırken, konu anlatımı falan için, psikiyatri kliniğinde sadece sınırlı bir sürede telefon internet kullandırırlar en azından bizde öyleydi. Bir de her hastane aynı mıdır bilemem, bizim hastane iyiydi. Bir masa vardı ortak alanda, aktivite yapılırsa zaten kullanamıyordum, diğer masa da televizyonun yanındaydı zaten. Ancak akşam el ayak çekilince, o masa boşken çalışma şansım olurdu. Kötü muamele de hiç görmedim görece sakin bir hastaydım çünkü. Ama kimseye de kötü muamele fazla görmedim. Bu sefer çok sakin olur muyum bilmiyorum. Yetişkin psikiyatriyle ilgili de iyi şeyler duymuyorum ama burada yatan birisi iyi olduğunu söyledi. İstediğinizde çıkma şansınız da yok sanırım, ancak vasi onay verirse olur ki o da meçhul, zaten ben babama yalvarmıştım çıkart beni diye ama çıkarmamıştı. Değişik biraz, hani isteyerek yatarsın ama isteyerek çıkamazsın. Zaten yatacak olursam doktorla çok şeyi konuşmam gerekecek. Ama kafam aşırı karışık.

Genişletmek için tıkla...

I wish you could fix, diyeyim ben de

I wish
Valla çok karmaşık bir durum ya ben bile aşırı kararsız kaldım. İşin ciddiyetinin farkındasın en iyisi uzmanın tavsiyesine kulak vermek gibi geliyor. Bu arada 2 sene mezuna mı kaldın?

Intihar cozum degil maalesef insanlar da konusıcak ne yasadin bilmiyorum da silikonu gecerler gule gule dedikodocu insanlar hep var olan sana olur. Digerleri yasar gider. Yasadigina da gulerler oldugune de oyle olursan.

Kaday Tegin dedi:

I wish
Valla çok karmaşık bir durum ya ben bile aşırı kararsız kaldım. İşin ciddiyetinin farkındasın en iyisi uzmanın tavsiyesine kulak vermek gibi geliyor. Bu arada 2 sene mezuna mı kaldın?

Genişletmek için tıkla...

Hocam valla bir yanım git iyileş diyor bir tarafım da senden bir halt olmaz geber diyor, ilkine uysam bir sürü engel. Aslına bakarsanız sırf ailemden uzak kalabilmek için bile yatarım çünkü beni delirtiyorlar. Ve yatarsam özel dersler falan da aksayacağı için sınava da giremem, açıkçası isteseler de istemeseler de bana bir sene daha şans vermek zorunda kalırlar işime gelir ama bir sene daha onlarla yaşarsam bana ne olur hiç bilmiyorum. Sırf hastaneye yatmak için bile onlarla yüzleşmem gerek ya ondan çok korkuyorum. Ne yapacağımı hiç bilmiyorum. Ama sanki yatacakmışım gibi bir his var içimde. Rüyamda bile gördüm, doktorlardan hemşirelerden kaçtım, iğne vurmaya çalıştılar. Tersi çıkar derler gerçi ama bana yatacakmışım gibi geliyor. Hastaneye gittiğimde psikiyatri servisini buldum önüne kadar gittim falan, sanki çekiyor gibi. Bilemiyorum. Çarşamba günkü durumuma ve doktorun o duruma ne diyeceğine de bağlı. Ve evet mezuna kaldım iki sene, bu yıl üçüncü kez gireceğim. Tıp istiyorum o yüzden mezuna kaldım.

Alonemennnn dedi:

Intihar cozum degil maalesef insanlar da konusıcak ne yasadin bilmiyorum da silikonu gecerler gule gule dedikodocu insanlar hep var olan sana olur. Digerleri yasar gider. Yasadigina da gulerler oldugune de oyle olursan.

Genişletmek için tıkla...

Konuşacaklar tabii de öldükten sonra pek de umurumda değil açıkçası. Dediğiniz gibi yaşarken de gülecekler nasıl olsa. Ölünce gülseler de duymazsın.

birpolarmıikipolarmı dedi:

Hocam vallahi bir yanım git iyileş diyor bir tarafım da senden bir halt olmaz geber diyor, ilkine uysam bir sürü engel. Aslına bakarsanız sırf ailemden uzak kalabilmek için bile yatarım çünkü beni delirtiyorlar. Ve yatarsam özel dersler falan da aksayacağı için sınava da giremem, açıkçası isteseler de istemeseler de bana bir sene daha şans vermek zorunda kalırlar işime gelir ama bir sene daha onlarla yaşarsam bana ne olur hiç bilmiyorum. Sırf hastaneye yatmak için bile onlarla yüzleşmem gerek ya ondan çok korkuyorum. Ne yapacağımı hiç bilmiyorum. Ama sanki yatacakmışım gibi bir his var içimde. Rüyamda bile gördüm, doktorlardan hemşirelerden kaçtım, iğne vurmaya çalıştılar. Tersi çıkar derler gerçi ama bana yatacakmışım gibi geliyor. Hastaneye gittiğimde psikiyatri servisini buldum önüne kadar gittim falan, sanki çekiyor gibi. Bilemiyorum. Çarşamba günkü durumuma ve doktorun o duruma ne diyeceğine de bağlı. Ve evet mezuna kaldım iki sene, bu yıl üçüncü kez gireceğim. Tıp istiyorum o yüzden mezuna kaldım.

Konuşacaklar tabii de öldükten sonra pek de umurumda değil açıkçası. Dediğiniz gibi yaşarken de gülecekler nasıl olsa. Ölünce gülseler de duymazsın.

Genişletmek için tıkla...

O zaman gerek de yok ölmene. Ölünce de konuşulur fakat unutulur.

Alonemennnn dedi:

O zaman gerek de yok ölmene. Ölünce de konuşulur fakat unutulur.

Genişletmek için tıkla...

O da doğru. Yaşarken de unutsalar keşke.

birpolarmıikipolarmı dedi:

Konuşacaklar tabii de öldükten sonra pek de umurumda değil açıkçası. Dediğiniz gibi yaşarken de gülecekler nasıl olsa. Ölünce gülseler de duymazsın.

Genişletmek için tıkla...

Bu tür dedikoducu insanları hiç kafana takma, ne yaparsan yap konuşacak şey bulur onlar. Sen sadece iyileşmene bak lütfen.