Herkese merhabalar ben Hasan. Bu konu içerisinde yukarıda bahsettiğim gibi içimi dökmek ve hayatıma katkı sağlamanızı istiyorum. Öncelikle biraz yaşadığım olumsuz şeylerden bahsederek bana destek olmanızı istiyorum, başlayalım.
Öncelikle ben 25 Temmuz 2005 tarihinde Buca'da dünyaya geldim. Fakat ben doğduktan bir kaç ay sonra Yozgat'a taşındık. Küçükken çok iyi arkadaşlarım ve beni seven çok iyi bir ailem vardı. Mehmet Akif Ersoy okuluna gidiyordum ve çok iyi arkadaşlar edinip, gerek okulda gerek dışarı aktivitelerde ( örnek "Ev'de Buluşma" ) çok iyi zaman geçirdim ve o insanlardan arkadaş olmayı öğrendim. Anaokulu nerde diyecekseniz orada hiç aman aman bir şey olmadı hayatımı etkileyecek. Ortaokula geçerken ( Cumhuriyet ) evimizden taşınmak zorun da kaldık. Yeni gittiğimiz mahalle de de çok iyi dostlar ve güzel arkadaşlıklar edindim. Ortaokulun 5. sınıfta gayet iyi ve başarılı bir çocuktum. 6. sınıfta da öyleydim. Fakat 7'e sınıfa geçerken sınıfımız dağıtıldı ve 7. Sınıfta hem arkadaşlarımdan ayrıldığım için çok üzgün bu sınıfta da arkadaş bulamadığım için üzülüyordum ama 1-2 tane vardı. Ve hayatımın belki de en saçma hatasını yapıp "Arkadaş edinme, arkadaşlarım beni sevmiyor, arkadaş edinemiyorum" gibi şeyler aratmaya başladım. Ve 7. sınıfta da ders notlarım düştü ve ilk defa takdir aldım ( İnanılmaz üzülmüştüm ). 8. Sınıfta işler çığırından çıktı ve arkadaşlarıma sevgili gibi davranmaya başladım ve onlarla çok ilgilenip kendimden soğutmaya başladım. Bu zamanlarda Annem sürekli kardeşim ile ilgileniyor ve beni ilgisiz bırakıyordu. Ben'de insanları eğer mutlu edemezsem mutsuz olacağımdan korkuyordum. Annem hiç ilgilenmemeye başladığında kendimi sanal alem de arkadaş arayan birisi olarak buldum. Kimseye adaletli davranmıyor ve sadece benim ile arkadaş olmasını sağlamaya çalışıyordum. 8. Sınıfta 7. Sınıf gibi aynı geçti ama tek farklı şey artık etrafımda hiç bir arkadaşım yoktu. Liseye geçtiğimde sanırım asıl darbeyi burada aldım. Hiç kimse ile anlaşamıyordum ve çok mutsuzdum/enerjisizdim. Ama bir şeyin geliştiğini fark ettim o da kendimi aşırı derece de savunuyordum. Yani biri benle dalga geçse onun 3 katını ona söyleyip onu incitiyordum, şaka bile olsa. Ve bu sıralarda Yazılım öğrenmeye başladım ve kendimi oraya verdim. Üstüne İngilizce öğrenmeye başladım ( İngilizce üzerine konu açtım ). Aslında hem öğrenmekti hem de bazı şeyleri unutmak için iyi geliyordu. Ve evden çıkmaya çıkmaya kilo aldım ve onları da vermeye çalışıyordum. Fakat bu sıra da en büyük desteği annem, babam, kardeşimden almam gerekirken onlar benle dalga geçip moralimi bozuyorlardı. Ben ne dersem deyim durduramıyordum. Ve durduk yere annem ve kardeşim ile kavga ediyordum. Aslın da suç ben de değildi sanırım, kavga etmememe rağmen onlar sürekli benim gururumu kırıyorlardı. Affedersiniz bana "Oros**, Köylü, Beyinsiz, Yoksul, Apta*, Maymun, Ma*, Gerizekalı" gibi şeyler konuşmaya başladıklarında ben de kavga etmek zorunda hissediyordum. Ve bu yıl gene kavga ettik, ve sanırım ben kafayı yemek üzereydim çünkü : Mishophonia adlı sanırım Otizim'in başlangıcı olduğunu öğrendim. Ve bunlar olmadan önce hayattan soğumuş ve artık bunalmış bir insandım. Ne okul ne bir şey istiyordum sadece çok büyük benim için ama dünyayı gezmek ve çalışmamak istiyordum. Ama şöyle bir şey var ki artık 3 tane kuşum vardı ne zaman ağlasam ne zaman eğlensem ne zaman dertleşmek istesem onların yanında buluyorum kendimi. Ama bazen öyle şeyler yaşıyorum ki sanırım yalnızlıktan intihar etmek istiyorum. En azından bu hayattan kurtulurum, bu insanlardan doğrusu. Ne annem ne kardeşim ne babam beni önemsemiyor. Babama anlatmaya çalıştığım da "O senin annen, ne derse desin katlanacaksın" ve yalan söylüyorsun diyor. Yani kimse bana inanmıyor, zaten mental olarak bitmiş ve tükenmiş biriyim. Ne hayattan umudum kaldı ne bir şeyle uğraşacak enerjim. Sürekli sabrediyorum kazanıp bu insanlardan kurtulacağım diye ama her geçen zaman umudumu resmen yitiriyorum. Artık ağlamaktan sıkıldım, üzülmekten sıkıldım. Gülmek eğlenmek istiyorum. Ama ne yapacağımı inanın bana bilmiyorum. Psikoloğa gitsem onun da bana iyi gelmeyeceğini biliyorum. Artık küfürlere de "Eyvallah" filan demeye başladım. Kendimi tanıyamaz oldum. Sizin bana önerileriniz nelerdir ?. Buraya kadar okuyup, dinlediğiniz için çok teşekkürler. Yorum yapmak isterseniz ben her zaman burada olacağım, kendinize iyi bakın. Görüşmek üzere Technopat Ailesi.
Öncelikle ben 25 Temmuz 2005 tarihinde Buca'da dünyaya geldim. Fakat ben doğduktan bir kaç ay sonra Yozgat'a taşındık. Küçükken çok iyi arkadaşlarım ve beni seven çok iyi bir ailem vardı. Mehmet Akif Ersoy okuluna gidiyordum ve çok iyi arkadaşlar edinip, gerek okulda gerek dışarı aktivitelerde ( örnek "Ev'de Buluşma" ) çok iyi zaman geçirdim ve o insanlardan arkadaş olmayı öğrendim. Anaokulu nerde diyecekseniz orada hiç aman aman bir şey olmadı hayatımı etkileyecek. Ortaokula geçerken ( Cumhuriyet ) evimizden taşınmak zorun da kaldık. Yeni gittiğimiz mahalle de de çok iyi dostlar ve güzel arkadaşlıklar edindim. Ortaokulun 5. sınıfta gayet iyi ve başarılı bir çocuktum. 6. sınıfta da öyleydim. Fakat 7'e sınıfa geçerken sınıfımız dağıtıldı ve 7. Sınıfta hem arkadaşlarımdan ayrıldığım için çok üzgün bu sınıfta da arkadaş bulamadığım için üzülüyordum ama 1-2 tane vardı. Ve hayatımın belki de en saçma hatasını yapıp "Arkadaş edinme, arkadaşlarım beni sevmiyor, arkadaş edinemiyorum" gibi şeyler aratmaya başladım. Ve 7. sınıfta da ders notlarım düştü ve ilk defa takdir aldım ( İnanılmaz üzülmüştüm ). 8. Sınıfta işler çığırından çıktı ve arkadaşlarıma sevgili gibi davranmaya başladım ve onlarla çok ilgilenip kendimden soğutmaya başladım. Bu zamanlarda Annem sürekli kardeşim ile ilgileniyor ve beni ilgisiz bırakıyordu. Ben'de insanları eğer mutlu edemezsem mutsuz olacağımdan korkuyordum. Annem hiç ilgilenmemeye başladığında kendimi sanal alem de arkadaş arayan birisi olarak buldum. Kimseye adaletli davranmıyor ve sadece benim ile arkadaş olmasını sağlamaya çalışıyordum. 8. Sınıfta 7. Sınıf gibi aynı geçti ama tek farklı şey artık etrafımda hiç bir arkadaşım yoktu. Liseye geçtiğimde sanırım asıl darbeyi burada aldım. Hiç kimse ile anlaşamıyordum ve çok mutsuzdum/enerjisizdim. Ama bir şeyin geliştiğini fark ettim o da kendimi aşırı derece de savunuyordum. Yani biri benle dalga geçse onun 3 katını ona söyleyip onu incitiyordum, şaka bile olsa. Ve bu sıralarda Yazılım öğrenmeye başladım ve kendimi oraya verdim. Üstüne İngilizce öğrenmeye başladım ( İngilizce üzerine konu açtım ). Aslında hem öğrenmekti hem de bazı şeyleri unutmak için iyi geliyordu. Ve evden çıkmaya çıkmaya kilo aldım ve onları da vermeye çalışıyordum. Fakat bu sıra da en büyük desteği annem, babam, kardeşimden almam gerekirken onlar benle dalga geçip moralimi bozuyorlardı. Ben ne dersem deyim durduramıyordum. Ve durduk yere annem ve kardeşim ile kavga ediyordum. Aslın da suç ben de değildi sanırım, kavga etmememe rağmen onlar sürekli benim gururumu kırıyorlardı. Affedersiniz bana "Oros**, Köylü, Beyinsiz, Yoksul, Apta*, Maymun, Ma*, Gerizekalı" gibi şeyler konuşmaya başladıklarında ben de kavga etmek zorunda hissediyordum. Ve bu yıl gene kavga ettik, ve sanırım ben kafayı yemek üzereydim çünkü : Mishophonia adlı sanırım Otizim'in başlangıcı olduğunu öğrendim. Ve bunlar olmadan önce hayattan soğumuş ve artık bunalmış bir insandım. Ne okul ne bir şey istiyordum sadece çok büyük benim için ama dünyayı gezmek ve çalışmamak istiyordum. Ama şöyle bir şey var ki artık 3 tane kuşum vardı ne zaman ağlasam ne zaman eğlensem ne zaman dertleşmek istesem onların yanında buluyorum kendimi. Ama bazen öyle şeyler yaşıyorum ki sanırım yalnızlıktan intihar etmek istiyorum. En azından bu hayattan kurtulurum, bu insanlardan doğrusu. Ne annem ne kardeşim ne babam beni önemsemiyor. Babama anlatmaya çalıştığım da "O senin annen, ne derse desin katlanacaksın" ve yalan söylüyorsun diyor. Yani kimse bana inanmıyor, zaten mental olarak bitmiş ve tükenmiş biriyim. Ne hayattan umudum kaldı ne bir şeyle uğraşacak enerjim. Sürekli sabrediyorum kazanıp bu insanlardan kurtulacağım diye ama her geçen zaman umudumu resmen yitiriyorum. Artık ağlamaktan sıkıldım, üzülmekten sıkıldım. Gülmek eğlenmek istiyorum. Ama ne yapacağımı inanın bana bilmiyorum. Psikoloğa gitsem onun da bana iyi gelmeyeceğini biliyorum. Artık küfürlere de "Eyvallah" filan demeye başladım. Kendimi tanıyamaz oldum. Sizin bana önerileriniz nelerdir ?. Buraya kadar okuyup, dinlediğiniz için çok teşekkürler. Yorum yapmak isterseniz ben her zaman burada olacağım, kendinize iyi bakın. Görüşmek üzere Technopat Ailesi.
en karanlık gecenin ardından bile güneş doğar, sen doğacak o güneşi kendinde ara 
