Uzun zamandır içimi dökmek için böyle bir yer arıyordum. Daha önce hiçbir yerde dertlerimi anlatmadım. Başlayayım o zaman.
İlk olarak, annem ve babam 2 sene önce ayrıldılar. Her zaman bunu neden ben yaşıyorum, bunu hak edecek ne yaptım diye düşünüyorum. Eski günlerin geri gelmeyeceğini düşündükçe kahroluyorum. Babam da beni hiç ciddiye almıyor, onun umurunda değilim. Bu süreçte bana destek olmak yerine her zaman tam tersini yaptı. Bana bu hayatta değer veren tek kişi annemmiş gibi hissediyorum.
İkincisi, şimdiye kadar hiç arkadaşım olmadı. Arkadaşlık duygusunu hiç tatmadım. Yalnızlıktan kafayı yemiş durumdayım, tüm hayatımı bu şekilde geçirmekten korkuyorum.
Son olarak, herkesin bildiği gibi, ülkemizin hali. Hayata en zor modda başlamış olmak beni çok yoruyor. Başka ülkelerdeki yaşıtlarım hayatını yaşarken ben aylık 300 TL'lik öğrenci bursumla ihtiyaçlarımı karşılamaya çalışıyorum. Neredeyse tüm ihtiyaçlarımı, bilgisayarımı, telefonumu bu parayla karşıladım. Annem de asgari ücretin yarısı kadar maaş alıyor. Babam ise 10 TL istediğimde bana sövüyor.
Merak eden olursa, annem ve 2 kardeşimle 1+1 dairede yaşıyorum. Babam ise dubleks evde annesi ve babasıyla yaşıyor.
Babam günlük 200 TL civarı bir para kazanıyor.
Benden bu kadar.