Dscwn
Hectopat
- Katılım
- 15 Aralık 2019
- Mesajlar
- 47
Şu an Antalya'da saat sekiz buçuk civarı dışarıda parkta oturuyorum 10 derece havada. Arkadaşlar kimseyle bu konuyu konuşamıyorum. Sadece içimi dökmek için yazıyorum. 22 yaşındayım. Üniversite okurken bıraktım maddiyattan ötürü. Şu an da herhangi bir işte çalışmıyorum. Bilgisayar ve teknoloji hakkında hiçbir bilgi birikimim yok hani ben bu işi yapabilirim diyebileceğim hiçbir şey yok. Bir sevgilim var çok şanslıyım ben sürekli destekleyen.
Arkadaşlar anlatmak istediğim konu şu ne yapacağım bilmiyorum. Hani nasıl bir durumda olduğumu biliyorum. Hiçbir şey yapmazsam ne olacağını biliyorum. Yine de hiçbir şey yapmıyorum. Ne bir istek var ne bir şey. Bunun kötü bir şey olduğunu bile bile bu şekilde yaşıyorum. Daha kötü değil mi? Ama hiçbir şey yapasım yok.
Almanya vatandaşıyım. Babannemle yaşıyorum. O yüzden ülkeden çıkmak istemiyorum. Babam ya da halam filan bakamazlar ona benim baktığım gibi. Sevgilimle uzaktayız gidip görmeye param yok ve bunun için üzülmüyorum da. Hani benim sorunum ne cidden? Annem babam ben küçükken ayrıldılar. Babannemle büyüdüm. Neredeyse hiçbir şeyi takmıyorum hayatta. Bu travma şeklim mi bilmiyorum. Sadece artık hayatı ya ciddiye almak istiyorum ya da herkesle bağımı koparıp bomboş yaşamak. Çünkü ben bu halden çıkmazsam sonrasında pişman bile olmam insanlarla bağımı kopardım diye. Sevgilimi kaybetmekten korkuyorum ama aslında çok da takmıyorum. Biliyorum çok güzel bir insanı kaybedeceğim ama yok abi bu bende endişe hüzğn tetiklemiyor. Başka birinin başına bir şey gelse üzülmekten yorgun düşerim ama kendi hayatımda hiçbir şeye üzülmüyorum. Buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Belki benim gibi olup da kurtulan düzelen birisi olmuştur. Bana bir yol gösterir. Yoksa da sadece amacım içimi dökmekti. Teşekkür ederim herkese iyi geceler.
Arkadaşlar anlatmak istediğim konu şu ne yapacağım bilmiyorum. Hani nasıl bir durumda olduğumu biliyorum. Hiçbir şey yapmazsam ne olacağını biliyorum. Yine de hiçbir şey yapmıyorum. Ne bir istek var ne bir şey. Bunun kötü bir şey olduğunu bile bile bu şekilde yaşıyorum. Daha kötü değil mi? Ama hiçbir şey yapasım yok.
Almanya vatandaşıyım. Babannemle yaşıyorum. O yüzden ülkeden çıkmak istemiyorum. Babam ya da halam filan bakamazlar ona benim baktığım gibi. Sevgilimle uzaktayız gidip görmeye param yok ve bunun için üzülmüyorum da. Hani benim sorunum ne cidden? Annem babam ben küçükken ayrıldılar. Babannemle büyüdüm. Neredeyse hiçbir şeyi takmıyorum hayatta. Bu travma şeklim mi bilmiyorum. Sadece artık hayatı ya ciddiye almak istiyorum ya da herkesle bağımı koparıp bomboş yaşamak. Çünkü ben bu halden çıkmazsam sonrasında pişman bile olmam insanlarla bağımı kopardım diye. Sevgilimi kaybetmekten korkuyorum ama aslında çok da takmıyorum. Biliyorum çok güzel bir insanı kaybedeceğim ama yok abi bu bende endişe hüzğn tetiklemiyor. Başka birinin başına bir şey gelse üzülmekten yorgun düşerim ama kendi hayatımda hiçbir şeye üzülmüyorum. Buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Belki benim gibi olup da kurtulan düzelen birisi olmuştur. Bana bir yol gösterir. Yoksa da sadece amacım içimi dökmekti. Teşekkür ederim herkese iyi geceler.
Son düzenleyen: Moderatör:
