ErrorCorrection
Decipat
- Katılım
- 11 Ağustos 2022
- Mesajlar
- 2.428
- Çözümler
- 4
Cidden artık ümidim kalmadı desem yeridir. Hiçbir şey yapasım yok. Her günüm erteleyerek geçiyor. Hayatım, gençliğim gözümün önünüden geçerken benim seyirci kalmam moralimi alt üst ediyor. Evde ailem okulda zorba tipler hayatımı resmen mahvediyor. İnsanların iiçine çıkınca kolay heyecanlanan biri olduğum için resmen işkence çekiyorum okuldayken. Tipim yüzünden de dalga geçenler oluyor. O zaman keşke evde olsam falan diye düşünüyorum. Ne adamakıllı yaşadığım bir gün var ne de gezip dolaşacağım bir arkadaşım var. Ne beni anlayan bir ailem var ne de beni seven biri. Böyle ergen ergen anlatıyorum ama erken ergenlik geçirdiğimi bile düşünüyorum. Yani umarım anlatabilmişimdir. Ailemin beni dışlamasından, arkadaşlar tarafından dışlanmaktan bıktım. Kendini sev falan demeyin. Küçüklüğümden beri sürekli aynalara bakmamaya çalıştığım dönemleri bile yaşadım ama en sonunda çirkin biri olduğumu kabul ettim. Neyse sizin beni anladığını düşünüyorum.
Verebileceğiniz bir öğüt ya da abi tavsiyesi falan var mı?
Verebileceğiniz bir öğüt ya da abi tavsiyesi falan var mı?
Son düzenleme:
