Musa444
Picopat
- Katılım
- 19 Ocak 2023
- Mesajlar
- 62
- Çözümler
- 1
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Zamanınızı ayırabilir misiniz?
Merhaba, başlıkta da görüldüğü gibi her şeyden bıktım. Büyük ihtimalle çoğunuzdan küçüğümdür. 15 yaşındayım ve liseye gidiyorum. Gittiğim lise yüksek puanlı bir özel lise ve ben bu liseye hem LGS puanım ve üstün zekalı raporum sayesinde tam burslu gidiyorum. Aynı şekilde kaliteli bir okulda 8.sınıfa kadar da tam burslu okumuştum. Gitmiş olduğum iki okul için zaten burslu olmasaydım okul masraflarında sıkıntı yaşardık. Her neyse, konuya döneyim gittiğim okuldan ve ailemden ders konusunda aldığım bütün baskılardan tam anlamıyla bıktım. Okuldaki bursumu kaybedip vasat bir okula geçmekten de çok korkuyorum. Ders çalışmak kadar hiçbir şey sıkıcı gelmiyor neredeyse.
İlkokulun başından beri "dikkat eksikliği ve hiperaktivite" teşhisim var ve rahatlamak için ilaçlar kullanıyorum. Hiperaktivite dediğime bakmayın, hareketliyimdir ama düşündüğünüz kadar değil. Çok hızlı sinirleniyorum ve her şeyden çok çabuk alınıyorum. Sinirlenince sakinleşmem uzun sürüyor ve ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. Etrafımdaki her şeyi parçalamak istiyorum sanki o an. Ders çalışmayı sevmem ama ders notlarımı düşünüyorum. Yazılılara filan sınavdan önceki son gün biraz bakmaya çalışırım ama aşırı çabuk sıkılırım ve dikkatim dağılır. Geceleri sonraki gün gireceğim sınavı düşünmekten bazen uyuyamıyorum. Sınav sonuçlarım neredeyse beni en az üzen ama en çok korktuğum şey, nasıl olduğunu ben de bilmiyorum ama başkaları sınavdan 60-70 alıp ağlarken ben 40-50 alsam gülerek arkadaşıma söylüyorum ve şakaya vuruyorum. Sadece sınavlar için de değil, her şey için üzüntümü birilerine belli etmeyi de kendime yediremiyorum.
3-5 tane arkadaşım var, beni üzgün veya sinirli gördükleri zaman iyi olup olmadığımı sorsalar her zaman iyiyim ya sorun yok filan derim. Okulda bir sürü sinirimi bozan kişi var ama ben herkesi çok çabuk affeden biriyim ve insanlara yardımcı olmayı seviyorum. Zorbalık yapan kişilerle karşılaşsam bazen sanki o an o ortamdan yok olup oyunlardaki serbest izleyici modu gibi etrafı izlemek istiyorum, saçma olduğunun farkındayım ama bazen herkesten uzak kalmak istiyorum. Eve geldiğimde direkt hiçbir şey yapmadan 6 ay önce aldığım bilgisayarın başına geçip oyun oynuyorum. 1-2 saat sonra babam gelip ben rahat ve sakince otururken neden derslerime karşı ilgisiz olduğum için bana bağırmaya falan başlıyor.
Her gün aynı rutin ile yaşıyorum, sabah kalk okula git ve oradaki hocaların ders baskısına ya da ucubelerin zorbalığına katlan, zorbalanacak bir tarafım da yok ama illaki bir şey buluyorlar. Mesela ayağım düz taban olduğu için koşamamam gibi. Eve gelip bilgisayarda FPS oyunları ya da LoL filan oynamaya çalışsam da bilgisayarı sonradan aldığım için yeni bir oyuncu olarak pek oyunları beceremiyorum. Hayatta gerçekten zevk aldığım az sayıda şeyden birini de becerememek koyuyor.
Ancak hikayeli oyunlar çok sarıyor. Küçüklükten beri elektronik cihazlara ve teknolojiye ilgim var ancak babam bu ilgiyi "teknoloji bağımlılığı" ve "amaçsızlık" olarak yorumluyor. Genelde küçüklüğümden beri babamla çok kavga ederim. Onu tabii ki çok seviyorum ve o da beni çok sever ancak aramız genelde soğuk oluyor, bazen de tam tersi çok sıkı fıkı oluruz. Kendimi bildim bileli sevgi görmemiş hissediyorum. Ailem çocukluğumdan beri hep yanımda ancak bana faydalı olsun diye verdikleri kararlar bana her zaman psikolojik anlamda zarar veriyor. Görmediğimi düşündüğüm sevgiyi başkalarında aradım.
3 yıldır aynı kızdan hoşlanıyorum ve çok sıcak kalpli birisi olduğunu düşünüyorum. Yaşıtım diğer kızların aksine çok kibar ve tatlı. İnsanlara çok çabuk bağlanıyorum. Hoşlandığım kızı şu an görünce aşırı utanıyorum. Onunla bu tür konuları birkaç defa konuştuk ve en son söylediği ise kişisel olarak beni reddetmesi değil, bu yaşta bir "erkek arkadaş" kısacası sevgili istememesi.
Ne kadar doğru bilmiyorum ama beni kırmamak için de böyle söylüyor olabilir. Onu kendimden daha çok seviyorum ama aşırı tipsiz ve özgüvensizim. Sınıfımdaki en tipsiz çocuklardan biriyim, bu bilginin kaynağı da ne yazık ki bir kız. Yakışıklı olmadığım için yanımda hiçbir zaman düşündüğüm gibi kibar, güzel ve tatlı bir kızın olmayacağına ikna oldum doğrusu.
Hayatımı düzeltmek istiyorum ama nereden başlayacağımı bilmiyorum. Okulda her şeye gülen biri gibi görünüyorum ama eve gelince gün boyu somurtmaktan başka bir şey yapmıyorum. Özetlemek gerekirse asosyalim, sosyal ilişkilerde başarısızım, kızlarla ilişkilerimde başarısızım, hiç yakışıklı değilim, ailemle anlaşamıyorum, oyun oynamayı çok severim ve oyun oynarken beni üzen şeyleri unuturum ancak oyun oynamayı da beceremem, derslerim kötü. Her şeyden bıktım ve hiçbir şeyden zevk almıyorum...
Merhaba, başlıkta da görüldüğü gibi her şeyden bıktım. Büyük ihtimalle çoğunuzdan küçüğümdür. 15 yaşındayım ve liseye gidiyorum. Gittiğim lise yüksek puanlı bir özel lise ve ben bu liseye hem LGS puanım ve üstün zekalı raporum sayesinde tam burslu gidiyorum. Aynı şekilde kaliteli bir okulda 8.sınıfa kadar da tam burslu okumuştum. Gitmiş olduğum iki okul için zaten burslu olmasaydım okul masraflarında sıkıntı yaşardık. Her neyse, konuya döneyim gittiğim okuldan ve ailemden ders konusunda aldığım bütün baskılardan tam anlamıyla bıktım. Okuldaki bursumu kaybedip vasat bir okula geçmekten de çok korkuyorum. Ders çalışmak kadar hiçbir şey sıkıcı gelmiyor neredeyse.
İlkokulun başından beri "dikkat eksikliği ve hiperaktivite" teşhisim var ve rahatlamak için ilaçlar kullanıyorum. Hiperaktivite dediğime bakmayın, hareketliyimdir ama düşündüğünüz kadar değil. Çok hızlı sinirleniyorum ve her şeyden çok çabuk alınıyorum. Sinirlenince sakinleşmem uzun sürüyor ve ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. Etrafımdaki her şeyi parçalamak istiyorum sanki o an. Ders çalışmayı sevmem ama ders notlarımı düşünüyorum. Yazılılara filan sınavdan önceki son gün biraz bakmaya çalışırım ama aşırı çabuk sıkılırım ve dikkatim dağılır. Geceleri sonraki gün gireceğim sınavı düşünmekten bazen uyuyamıyorum. Sınav sonuçlarım neredeyse beni en az üzen ama en çok korktuğum şey, nasıl olduğunu ben de bilmiyorum ama başkaları sınavdan 60-70 alıp ağlarken ben 40-50 alsam gülerek arkadaşıma söylüyorum ve şakaya vuruyorum. Sadece sınavlar için de değil, her şey için üzüntümü birilerine belli etmeyi de kendime yediremiyorum.
3-5 tane arkadaşım var, beni üzgün veya sinirli gördükleri zaman iyi olup olmadığımı sorsalar her zaman iyiyim ya sorun yok filan derim. Okulda bir sürü sinirimi bozan kişi var ama ben herkesi çok çabuk affeden biriyim ve insanlara yardımcı olmayı seviyorum. Zorbalık yapan kişilerle karşılaşsam bazen sanki o an o ortamdan yok olup oyunlardaki serbest izleyici modu gibi etrafı izlemek istiyorum, saçma olduğunun farkındayım ama bazen herkesten uzak kalmak istiyorum. Eve geldiğimde direkt hiçbir şey yapmadan 6 ay önce aldığım bilgisayarın başına geçip oyun oynuyorum. 1-2 saat sonra babam gelip ben rahat ve sakince otururken neden derslerime karşı ilgisiz olduğum için bana bağırmaya falan başlıyor.
Her gün aynı rutin ile yaşıyorum, sabah kalk okula git ve oradaki hocaların ders baskısına ya da ucubelerin zorbalığına katlan, zorbalanacak bir tarafım da yok ama illaki bir şey buluyorlar. Mesela ayağım düz taban olduğu için koşamamam gibi. Eve gelip bilgisayarda FPS oyunları ya da LoL filan oynamaya çalışsam da bilgisayarı sonradan aldığım için yeni bir oyuncu olarak pek oyunları beceremiyorum. Hayatta gerçekten zevk aldığım az sayıda şeyden birini de becerememek koyuyor.
Ancak hikayeli oyunlar çok sarıyor. Küçüklükten beri elektronik cihazlara ve teknolojiye ilgim var ancak babam bu ilgiyi "teknoloji bağımlılığı" ve "amaçsızlık" olarak yorumluyor. Genelde küçüklüğümden beri babamla çok kavga ederim. Onu tabii ki çok seviyorum ve o da beni çok sever ancak aramız genelde soğuk oluyor, bazen de tam tersi çok sıkı fıkı oluruz. Kendimi bildim bileli sevgi görmemiş hissediyorum. Ailem çocukluğumdan beri hep yanımda ancak bana faydalı olsun diye verdikleri kararlar bana her zaman psikolojik anlamda zarar veriyor. Görmediğimi düşündüğüm sevgiyi başkalarında aradım.
3 yıldır aynı kızdan hoşlanıyorum ve çok sıcak kalpli birisi olduğunu düşünüyorum. Yaşıtım diğer kızların aksine çok kibar ve tatlı. İnsanlara çok çabuk bağlanıyorum. Hoşlandığım kızı şu an görünce aşırı utanıyorum. Onunla bu tür konuları birkaç defa konuştuk ve en son söylediği ise kişisel olarak beni reddetmesi değil, bu yaşta bir "erkek arkadaş" kısacası sevgili istememesi.
Ne kadar doğru bilmiyorum ama beni kırmamak için de böyle söylüyor olabilir. Onu kendimden daha çok seviyorum ama aşırı tipsiz ve özgüvensizim. Sınıfımdaki en tipsiz çocuklardan biriyim, bu bilginin kaynağı da ne yazık ki bir kız. Yakışıklı olmadığım için yanımda hiçbir zaman düşündüğüm gibi kibar, güzel ve tatlı bir kızın olmayacağına ikna oldum doğrusu.
Hayatımı düzeltmek istiyorum ama nereden başlayacağımı bilmiyorum. Okulda her şeye gülen biri gibi görünüyorum ama eve gelince gün boyu somurtmaktan başka bir şey yapmıyorum. Özetlemek gerekirse asosyalim, sosyal ilişkilerde başarısızım, kızlarla ilişkilerimde başarısızım, hiç yakışıklı değilim, ailemle anlaşamıyorum, oyun oynamayı çok severim ve oyun oynarken beni üzen şeyleri unuturum ancak oyun oynamayı da beceremem, derslerim kötü. Her şeyden bıktım ve hiçbir şeyden zevk almıyorum...
