Kardeşim sen anlamıyorsun, dün mutlu olmam bu gün işe yaramıyor, mutluluk arayışında değilim ben, hayatım bir duyguyu yaşamaya adanacak kadar değersiz değil. Psikolojik destek alması gereken sizlersiniz. Hayatınızı basit bir hormonu salgılamaya adıyorsunuz, bunun uğruna yıllarınızı veriyorsunuz ve etkisi geçince hepsi bitiyor. Afedersiniz ama se# yapmak için yaşayan insanlardan farkınız yok.
Merak ediyorum, muhtemelen çoğunuzun çok mutlu olduğu ve sonradan bu mutluluğu kaybettiği bir dönem olmuştur, kafa karıştırıcı duygulardan kurtulup mantıklı düşünebilmeye başlayınca bir hormonu salgılamak adına harcadığınız zamanı düşündünüz mü?
Mutluluk açlığını uyuşturucu bağımlılığından son derece farklı görüyorsunuz ama çok da fark yok, tek fark mutluluk hayatını boşa harcamanı sağlarken uyuşturucu hayatını daha da kısaltıyor.
Daha önce de belirttiğim gibi, birkaç hormon salgılamaya ömrünüzü adıyorsunuz.
Bu açlık mantıklı düşünmeni zorlaştırır, ihtiyacın olan daha doğrusu arzuladığın şey doğrultusunda seçimler yapmaya yönlendirir yani basitçe mantıklı seçimler yapmayı engeller. Mutlu olmaya adadığınız yıllardan sadece birini hayatınızı değerli kılmaya veya sadece paraya adadığınızı düşünün.
Para açlığı da benzer ama tek fark, etkisi geçince elin boş olmuyor.
Zihniniz üzerinde arzularınızı biraz olsun kontrol edebilecek güce sahip değilmisiniz?
Kesinlikle fikirlerinize saygı duymak ile kalmayıp aynı fikirdeyim ama bu benim düşüncelerimin özeti değil sadece bir kısmı.
