Kendimi bildim bileli 2 3 ayda bir kavga ederim. Bundan 2 3 sene önce daha beterdi durum. Sürekli ya ben ya karşı taraf hasarlı çıkıyor ve yaşımda büyüdüğü için -17- konuşmak varken kavga etmek çok saçma gelmeye başladı.
Bundan 2 ay önce bir konu açmıştım, her huyum değişti ve bir çoğu şeyden zevk alamıyorum diye. Artık fark ettim ki büyüdüm ve olgunlaştım, bundan dolayı bu durumları yaşadım. Bununla birlikte kavga etme huyum da ayrıldı.
Gereksiz saçma sapan sebeplerden birisiyle vuruştuğum zamanlar aklıma gelince utanıyorum. Hem sağlığımdan olma riskim vardı hem de ne bileyim, çok ilkel bir yöntem. Kavga etmiyorum ve sorunları minimuma indiriyorum fakat tek andaval ben değilmişim. Daha dün kız arkadaşımın yanında bir grup keko üstüme yürüyüp bıçak çekti. Bu insanlar neden böyle? Yanında bir kız varken ve o çocuk tekken neden gidip dalaşıyorsun? Neyse ki kızın yanında bir şey olmadı, kızı eve bırakıp çocuğu tek yakaladım. Kavga etmedim merak etmeyin, sadece başkası yaşamasın birazcık korkuttum.
Ben kendimden bir örnek verdim sadece. Sokağa çıkınca can tehlikesiyle çıkmaya başladık. Mahalle kekoları kendini mahallenin Allah'ı zannedip insanlara sulanıyor. Bunların hepsine soykırım yapsak fena olmaz mı?
