Kesinlikle katılmıyorum. Bir buçuk ay şehir dışına çıkmıştım, kedime o süre boyunca arkadaşım bakıyordu. Sırf ben olmadığım için korkmuş ve endişelenmiş olacak ki, kendisini terk ettiğimi zannetti. Bu nedenle hastalanmış. Yemek yemez olmuş, etrafa hafif kan kusmaya başlamış. Tekrar İstanbul'a dönmeden iki hafta kadar önce bu durumdan haberdar oldum. İki gün önce de kedimi kaybettim. Keşke şehir dışına çıkmasaydım diye hep kendimi lanetliyordum... Artık durumu daha iyi kavradım. Kedimin üzüntülü hallerine değil, mutlu hallerine odaklanıyorum
