Maalesef... Üstelik kabus gibi bir gece geçirmeme sebep oldu. Onu saatlerce başka çocukla sarmaş dolaş görmek zorunda kaldım... O benim için hem bir dost, hem de hoşlandığım kızdı. Ama maalesef hayat güllük gülistanlık değil...[emoji26]Bu gerçek mi? Cidden üzüldüm
ne yeri nede zamanı boşver. Senin yaşadıklarını yaşayan çok insan var, reddedilmek seni üzsün, ama birdaha böyle birşey olmaması için çalış çabala, kısacası "koy g*** rahvan gitsin" kafasına girme, efkarada bağlama daha küçüksün bazı şeyleri yaşaman lazım.Saatlerce derken? Nasıl olabiliyor bu? Gerçekten çok üzüldüm. Aldatmak asla tolere edebileceğim bir şey değil. Asla!
Hikaye dinlemeyi severim. Bir gün konu açarsanız etiketlemeyi unutmayın.Kardeşim, lisedeyken maalesef oluyor öyle şeyler, takılma kendini kapatmanın sana hiçbir getirisi olmaz, kendini parçalıyorsun diye seninle de ilgilenmez, maalesef kızlar böyledir. Sen burada bize onu ne kadar sevdiğini anlatıyorsun ama belki de o şimdi bir kafede belkide "senin sınıfında" hergün muhabbet ettiğin bir çocukla flörtleşiyor. Kız milleti yapar. Anı anlatmak isterdim de
Otobüste Ankara dönüşü gördüm... Gece yarısıydı. Sabaha kadar ağlamıştım... Birine Karşı Olan Duygusal Bağım
. Sonra kıza çıkma teklifi etti kız arkadaş olarak gördüğünü buyurdu. 1 sene depresyon da kaldı. Yazdıklarında kızın sana ilgi duymadığı anlaşılıyor.Dostum normalde ben ağlayan Bi insan değilim. Nadirdir öyle duygulandığım gözümün dolduğu. Cidden aşırı derecede üzüldüm gözüm doldu. Bi insan bunu nasıl yapabilir anlayamadım. O kız için söylenecek bir kelime var da neyse... Ban yerim falan uğraşmayalım. Bunu yapabilen insanın vicdanını merak ediyorum cidden. Nasıl bir ruh hali bu. Özellikle "bu ara fazla yapıştı" kısmında dondum. Üzücü. Umarım kendini toparlamışsındır. Ayrıca eskisi gibi asosyal misin hala merak ettim. Yani 1 sene geçmiş.
Özelde okuyorum, bazen tek kaldığım için yemeğe gitmediğim zamanlar oldu. Üniversite sınavına ciddi bir şekilde hazırlanıyorum, bir an önce gidip, düzelmeye ihtiyacım var. Tek tutkum olan müzik, beni ayakta tutmaya yetiyor... Hayallerim için mücadele ediyorum. Bu durumları düşünmemeye çalışsamda bataklık gibi içine çekiyor... Ders çalışmamı ciddi düzeyde etkiliyor. 2 gün önce kafeye çağırdılar, bir hocam, 3-4 oğlan bir de kız vardı. Ben de aylardır dışarı çıkmadığım için gideyim dedim, yarım saat geçti geçmedi hemen gruplaşma oldu ben ortada neticem gibi kaldım..[emoji1][emoji26] Herkes Samimi filan, elimde telefon masanın ortasında( ortası derken yanımda oturan 2 sandalye ile de mesafe vardı aramda, ciddi ciddi ortadaydım masada) kaldım öylece... Dayanamadım dışarı attım kendimi. Biraz gözlerim doldu ama sokakta öyle görünmemek için en yakın arkadaşımı aradım. Onunla her zaman konuşma şansım olmuyordu. Yalvarır bir şekilde umarım konuşabilir diye dua ettim. Allah'tan açtı telefonu... Durumlar böyle, çok canımı sıkıyor ama alıştım galiba. Sık olan ağlama seansları azaldı en azından...[emoji3526]
Umarım istediğin yeri kazanır ve gidersin. Orda Bi düzene oturunca iş kolaylaşacaktır. Ben asosyalliğimi bir kız sayesinde yendim.Eskisinden çok daha kötü durumdayım... Tek ve en yakın arkadaşım, başka şehre taşınmak zorunda kaldı... Dışarıya çıkabilecek kimsem yok...
Sent from my LG-H850 using Technopat mobile app
Kilon yaşına göre fazla önce kilo verip sonra vücut yapmalısın sıkı bir vücuda kimse karşı koyamaz tecrübeyle sabittir.
