WolreaG
Hectopat
Daha fazla
- Sistem Özellikleri
- GT 730, 8 GB RAM, i5-4590
- Cinsiyet
- Erkek
Hep korktum, tereddüt ettim. Lise öğrencisiyim ve derslerden yüzüm gülerek ayrılmadım, okuldan mutlu şekilde çıkmadım. Hep bir laf yedim veya diyemediğim için laf ettim kendime. Konuşamadığım için çok zorluklar yaşadım, yaşıyorum. Edebiyat hocası yarına 1 satırlık yeri okumamı istedi fakat okuyamıyorum. Evet, ciddiyim, 1 satırcık şeyi okuyamıyorum ve bu yüzden derste rezil olacağım çünkü titreyeceğim demeye çabalarken cümleyi. Sınıfta herkese bir görev düşüyor bana da o görevlerin sonunu yani bitişi söylemek düşüyor ve bu 1 cümle fakat ben bunu diyemeyecek kadar acizim, kötü konuşuyorum. Ne yaparsam yapayım o cümleyi diyemeyeceğim. Ne kadar heyecanlanmamaya çalışayım, ne kadar stres olmayayım, ne kadar sınıftaki herkesi tanıyayım gene de cümlenin ilk kelimesini diyemeyeceğim. Demem gereken şeyleri biliyorum ezbere, diyeceğim zaman uygulamam gereken şeyleri biliyorum fakat yapamayacağım biliyorum, 30 kişinin karşısına çıkıp o 30 kişinin emek verdiği emeğin son cümlesini ben diyeceğim, o 30 kişinin verdiği sorumluluğa noktayı ben koyacağım fakat o noktayı koyamayacağım. Sabahtan beri bunu düşünüyorum ve kahroluyorum. Ne nefes alasım, ne su içesim geliyor. Konuşamamanın cezası bu kadar ağır olmamalı. Evet arkadaşlarım veya öğretmen bana kızmayacak ama herkes bir beklentide "hadi şu cümleyi söyle de yerimize oturalım" "hadi artık deyiver de yüksek not alalım" gibi gibi şeyler. Çok kötü bir his, çok kötü bir his. Buna çare bulamamak, çok koyuyor...