Marksizm ve Praksis

Bilimsel sosyalizmin günümüzdeki sınıf hareketi için en önemli işlevlerinden biri, dogmatizme düşmemek adına revizyonizme düşmekten veyahut revizyonizme düşmemek adına dogmatizme saplanmaktan kurtulabilmenin yollarını görebilmek, eleştirel ve diyalektik düşünce ve davranışı -ve neticesinde praksisi- işletebilmek ve doğru proleter devrimci çizgiyi muhafaza edebilmek için gerekli bilinci inşa etmek olmalı. Marksizm, Marks'ın kendi deyimiyle "var olan her şeyin acımasız eleştirisi"dir, kendisinin bile. Buna tekabül eden Feuerbachçı mekanik materyalizmin Tezler'de ve Alman ideolojisi'nde aşılması, yani praksisin teorileştirilmesidir. Praksis kavramı, sürekli bir değişimi ve hareketi, doğumu ve ölümü, varoluş ve yok oluş süreçlerini içerisinde barındıran bir irdeleme sürecinin bilince çıkarılması ile birlikte düşünülmediği müddetçe felsefi olarak havada kalır. Bunun sonucu olarak dogmatikleşir, yani kendi kavramsal içeriğinin karşıtına evrilir, ifade etmesi gereken anlamdan çok uzak bir düşünsel ve davranışsal işleve sahip olur.

Wittgenstein'ın dediği gibi "dilimizin sınırları, dünyamızın sınırlarıdır". Praksis kavramının, Gramsci'nin marksizmle eş anlamlı kullanacağı kadar merkezi ve önemli bir kavram olduğunu idrak edebilmenin en kolaylaştırıcı yollarından biri de, onu Marks'ın verdiği ismiyle başlı başına ayrı bir kavram olarak tanımaktır. Onu çoğu çeviride kaybolan bir kavram olmaktan kurtarıp, yerini "teori-pratik birliği" gibi ifadelerle doldurmaya çalışmaktan ziyade Marksizmin özünü teşkil eden, ünlü 11. Tez'de vurgulanan temel bir kavram olarak sürekli vurgulamaktır. Devrimci teori olmadan devrimci pratik olmaz der Lenin, bu tür kritik noktaların gözardı edilmesi devrimci teoriyi, kendisini tasfiye etmekle kendisini dondurmak arasındaki farkı ayırt edemez hale getirir. Kısacası gözünü kör, ayağını topal eder.
Kısacası Marksist olmayan maldır.
Kısacası Marksizm diyalektik praksisi işlemenin tek yoluysa materyalizmi post-modernist, düalist, idealist imgelere indirgeyenleri dövmek elzemdir.