Teker teker bakınca mükemmel olan bazı şeyler birleşince çok kötü bir hal alabiliyor.
Kahvaltı yaparken sucukla balı aynı ekmeğin arasına koymak gibi...
İşte ben o sucuklu ballı sandviçle büyüdüm.
Birbirlerini asla sevmeyi başaramamış, geçinemeyen, sürekli kavga eden bir annem babam var.
Ben üç yaşındayken de böylelerdi, on sekiz yaşına geldim, hala öyleler.
Böyle sorunlu ilişkilerde haklı haksız yoktur. İlişkinin iki tarafı da kötüdür belli bir zaman sonra. Üstelik kötü oldukları için suçlanamazlar da çünkü iyi olmaları da iyi bir sonuç doğurmayacaktır, denemişlerdir iyi olmayı ama sonuç alamamışlardır, ne yaparlarsa yapsınlar iyi olamazlar.
Al birini vur ötekine yani.
Kendime diyorum ki böyle bir ailede büyümektense keşke boşanmış bir aile çocuğu olsaydım. En azından ayrı ayrı sever, onların ayrı ayrı mutlu olduklarını görürdüm belki.
Gözlerimin önünde hayatlarını heba etmiş bir erkek ve kadın var.
Üstelik artık hayatı güzel yaşamak için çok yaşlılar. Gözlerindeki ışıltı sönmüş, hayat enerjileri yok olmuş.
Ne olur ki bu saatten sonra yollarını ayırsalar, ölene kadar kavga etmeye devam etseler ne olur?
Bitti işte, ömür dediğin zaten 70 küsur yıl.
Dağlara tırmanacak, koşacak, dünyayı gezecek, aşık olup sevişecek gücün kalmadıktan sonra hayatını yaşasan ne olur, kendine yeni bir hayat kursan ne olur, var olan hayatında kalsan ne olur?
Öldün sen zaten. Mutsuz mutsuz o evliliğe devam ettiğin her gün ölüyordun da farkında değildin. Şimdi yaşamaya karar versen ne olur, vermesen ne olur?
Benim bütün bir çocukluğumu, gençliğimi ve hatta onlarla yaşadığım yetişkin yıllarımı ettiği kavgalarla yazık eden annem ve babam boşanmayı düşünüyor.
İnanır mısınız? Umurumda bile değil.
Ama biliyorum ki, gene olan bana olacak.