The Fate
Hectopat
- Katılım
- 31 Mart 2020
- Mesajlar
- 970
- Çözümler
- 5
Türkiye’de suda yaşanan azalma ve kuraklaşma, sadece bugünün yanlış politikalarının değil, uzun süredir süregelen ekolojik ihmalin bir sonucudur. Antik dönemlerde Anadolu’nun büyük bir kısmı ormanlarla kaplıyken, yanlış tarım uygulamaları, aşırı otlatma ve ormanların yok edilmesiyle birlikte ekosistem yavaş yavaş bozuldu. Bugün Konya Ovası’nda başlayan kuraklaşmanın giderek Anadolu’nun iç ve batı bölgelerine yayılması, aslında bu tarihi süreçten beslenen bir felakettir. Yeraltı sularının aşırı çekilmesi, göllerin kuruması ve yağışların azalmasıyla birlikte, Anadolu’nun doğal dengesi geri dönüşü zor bir biçimde tahrip ediliyor.
Türkiye’nin bu süreci durduracak stratejik bir su ve çevre politikası geliştirdiğini söylemek imkânsız. Siyaset, kısa vadeli projeler ve popülist yatırımlara odaklanmış durumda. Orman alanlarının yeterince korunmaması, su havzalarının betonlaşmaya açılması, tarımda geleneksel ve su israfına dayalı yöntemlerin hâlâ yaygın olması kuraklığı hızlandırıyor. İklim krizine karşı doğru adımlar atılmadığı gibi, yerel yönetimlerden merkezi hükümete kadar su yönetimi konusunda ortak bir vizyon da yok.
Orta Doğu zaten su kıtlığının en yoğun hissedildiği bölgelerden biri ve gelecekte su, petrol kadar stratejik bir güç unsuru olacak. Türkiye, Fırat ve Dicle havzaları nedeniyle hâlâ su konusunda bölgesel bir avantaja sahip gibi görünse de, Anadolu’nun içeriden kuruması bu avantajı da yok edecek. Su kaynaklarının azalmasıyla tarımsal üretim düşecek, gıda güvenliği riske girecek ve ülke içinde göç hareketleri tetiklenecek. Aynı zamanda Irak ve Suriye gibi komşularla su paylaşımı gerilimleri daha da artabilir.
Bence su ve kuraklık meselesi, Türkiye için artık yalnızca bir çevre sorunu değil, doğrudan bir ulusal güvenlik meselesidir. Eğer Anadolu’daki bu kuraklaşma eğilimi durdurulamazsa, önümüzdeki on yıllarda hem iç politikada hem de Orta Doğu’da ciddi krizlerle karşılaşmak kaçınılmaz hale gelecek.
Türkiye’nin bu süreci durduracak stratejik bir su ve çevre politikası geliştirdiğini söylemek imkânsız. Siyaset, kısa vadeli projeler ve popülist yatırımlara odaklanmış durumda. Orman alanlarının yeterince korunmaması, su havzalarının betonlaşmaya açılması, tarımda geleneksel ve su israfına dayalı yöntemlerin hâlâ yaygın olması kuraklığı hızlandırıyor. İklim krizine karşı doğru adımlar atılmadığı gibi, yerel yönetimlerden merkezi hükümete kadar su yönetimi konusunda ortak bir vizyon da yok.
Orta Doğu zaten su kıtlığının en yoğun hissedildiği bölgelerden biri ve gelecekte su, petrol kadar stratejik bir güç unsuru olacak. Türkiye, Fırat ve Dicle havzaları nedeniyle hâlâ su konusunda bölgesel bir avantaja sahip gibi görünse de, Anadolu’nun içeriden kuruması bu avantajı da yok edecek. Su kaynaklarının azalmasıyla tarımsal üretim düşecek, gıda güvenliği riske girecek ve ülke içinde göç hareketleri tetiklenecek. Aynı zamanda Irak ve Suriye gibi komşularla su paylaşımı gerilimleri daha da artabilir.
Bence su ve kuraklık meselesi, Türkiye için artık yalnızca bir çevre sorunu değil, doğrudan bir ulusal güvenlik meselesidir. Eğer Anadolu’daki bu kuraklaşma eğilimi durdurulamazsa, önümüzdeki on yıllarda hem iç politikada hem de Orta Doğu’da ciddi krizlerle karşılaşmak kaçınılmaz hale gelecek.
