Şunu fark ettim ki insanlarda çıkar ilişkisi var. "Arkadaş" olma potansiyelindekiler senden ne elde edebiler ise senle o kadar samimi olurlar. Şunu unutmayalım dopamın ve seratonin denen iki kimyasal bizi mutlu eder ama öyle her şeyle salgılanmaz. Çocukluktan gelen doğru ya da yanlış ne olduğunu söylenme ölçüt alınarak sağlanır. Muhafazakar bir ailede yetişmiş bir kişi barda pek rahat olmaz iken, daha serbest yetişen biri barda belki de mutlu olur (sadece örnek) insanlar beraber oldukları kişiler eğer ona dopamin ve seratonin salgılatıyor ise ondan hoşlanır, eğer çok salgılatıyor ise bağımlı olur (ki biz buna aşk deriz). Aslında sevgi denen şeyde de bir çıkar vardır ki o çıkar dopamin ve seratonin salgılanmasına sebep olmaktır. Çevrendeki insanlar senden elde edebilecekleri bir şey bulamamış olup senden uzaklaşmış olabilirler. Çok kafana takma diyemem fakat kendine bir şeyler kat ve insanlara daha alımlı ol. Fiziksel ya da zihinsel olabilir. İnsanların seni sevmesi için sebep vermek iyidir. Sırf insanlar sevsin diye BTS ARMY falan takıl demiyorum. Sevdiğin bir şeyde çevrenden daha iyi ol ki, bir nevi seni kıskansınlar, imrensinler ya da en iyisi ihtiyaç duysunlar. Unutma her şey çıkar meselesi.