Şuraya uzunca bir yazı yazsak, kıyafetsiz kalır. Şu yazdıkların o kadar yürekten yazılmış yazılar ki, ne kadar gutsağında kalan bir hayat nefesine sahip olduğunu hissedebiliyorum. Hayat gerçekten zor, zorluğu ise her yolun bir olmazlara çıkışı, her olurunda bir olmaz ile sonlanışı. Hiç mi birşey tamamen düzgün gitmiyor, her zaman mı bir engebeler bir yokuşlar tırmanmak zorunda kalıpta o tırmandığımız yokuşu kutlayamıyoruz ? Neden, o kadar tırmanışlar boşuna mı, o kadar nefes tüketmek o kadar emekler boşuna mı ? Olurun olmazı çok olmazların ise sonu yok, bu dünya alışmış buna ne desen faydası yok...
