Psikolojimi bozacak rüyalar görüyorum

Az gurur yap be kanka kendine. Annem babam beni 19 yaşımda dövecek ve ben o evde oturacağım. İmkanı yok.

Okumuyorsan git çalış para kazan üniversiteye hazırlanıyorsan katlanacaksın mecbur.

Şehir dışına yazmanı öneriyorum.
Seneye gidebilirim uniye. Bu bu sene calisamadim sinava, daha doğrusu calistirtmadilar. Calis para kazan diyorsun da kiralar asgari ücret kadar neredeyse
 
Seneye gidebilirim üniversiteye. Bu bu sene calisamadim sinava, daha doğrusu calistirtmadilar. Calis para kazan diyorsun da kiralar asgari ücret kadar neredeyse.

Tek çıkma o zaman. Tek çık diyen yok zaten ev arkadaşı arıyor millet bul 1-2 kişi kirayı bölüşürsünüz.

Gerçi ben ne desem boş ne sana bir yararım olabilir ne de senin durumundaki başkasına. Hayat senin elinde kendin istediğin gibi kullan.

İyi günler.
 
Nasıl yalnız değilim? Evde de şiddet görüyorum ben zaten 😭 genel hayatımı yazacaktım da buraya konuyu kaldirirlar diye yazamıyorum.

Nasıl ya?

Ailenden siddet görüyorsan polisi ara ihbar et öyle aile olmaz benim bildiğim aile 1 kere döver geçer gider.
 
Bende öyle berbat durumdayım. Saçma ve psikoloji bozan rüyalar ben de gördüm çok defa. 30 yaşındayım ve hala ailemle yaşıyorum. Ailem olmasa evsizim zaten. Bir çeşit otizm varyasyonu var bende. Bu yüzden okul başarım hep düşük oldu.
 
Hocam dövmüyorlar, bana psikolojik şiddet uyguluyorlar. Polislerin bir b*k yaptığını görmedim ben kimse kusura bakmasın. Öyle olsa burada konu açmazdım.

Aga şimdi sen milete kızıyonda benim ailem bana böyle sözler söylese ben o evde kalmam gerekirse dışarıda yatarım iş bulurum bazı işyerleri yer bile veriyor imkanını sağla
Ailenden imdat umma her şey senin elinde.
 
Aga şimdi sen milete kızıyonda benim ailem bana böyle sözler söylese ben o evde kalmam gerekirse dışarıda yatarım iş bulurum bazı işyerleri yer bile veriyor imkanını sağla
Ailenden imdat umma her şey senin elinde.
Ailemden ne imdat umacam ki Allah aşkına? Yatılı iş en çok İstanbul'da var sadece. İzmir'de bile hiç yok neredeyse, büyük bir şehir olmasına rağmen.
 
Adalet yok resmen.
Ne yazık ki bu sistem senin benim ve onca gençlerin geçmişini geleceğini söndürdü. Ne desem seni bu karanlıktan çıkarır ki, ne desem aradığın ilham kaynağını bulursun..? Çok değil 1-1.5 sene önce bende bu hallerdeyken arkadaşımın tavsiyesi üzerine "kabullenmek" bu düşünceye kucak açtım. Başka olanak yoktu, en azından şimdilik. Her şeyi kabullendim, baskıları, psikolojik şiddetleri, başarısızlıkları, travmaları.. ve unutamadığım bir çok şeyi unuttum en azından vurdumduymaz oldum, eskisi kadar duygusal acı vermiyor her şey. Bir bakıma mutluyum sanki, diyeceğim o ki kabullen, geçinmeye çalış, çözmeye çalıştıkça imkanlar el vermediğinden daha çok acı çekebilirsin. Ben şimdilik böyle yapıyorum, fena da gitmiyor. Uzun lafın kısası arkadaşa ihtiyacın varsa arkadaş olabiliriz. Onca yaşanan şeyden sonra ne kadar sağlıklı bir arkadaşlık kurulur bilemem ama çevremdeki hep o nezih çocuk olmuştum. Ama içimde fırtınalar kopardı, bu yüzdende fazla çevre edinmemeye çalıştım. Yani ben buyum az veya çok. Son olarak hiç bir şey dünyanın sonunu getirmez, en azından bir bakıma öyle.

Ailemden ne imdat umacam ki Allah aşkına? Yatılı iş en çok İstanbul'da var sadece. İzmir'de bile hiç yok neredeyse, büyük bir şehir olmasına rağmen.
Düşenin halinden düşen anlar, düşmeyen insanların sözde kurduğu empatiyle verdiği tavsiyeleri fazla dikkat etmemeye çalış. Ben sırf kedimi evden kovmaya çalıştılar diye onu da alıp evden kendim ayrıldım, yeri geldi yağmurlu havada gecenin köründe ayaz altında dondum. Yeri geldi ısınmak için sabah namazına katıldım (tabii imam camiyi kilitlemek için tekrar dışarı çıkmak zorunda kaldım) eşşek gibi çalıştım 14 saati geride bıraktım. Ama gurur ve imkanlar bir yere kadar, konuşmak kolay, erkek adam taşı sıkınca suyunu çıkarır sözü bir döneme ait bir sözdü.
 

Yeni konular

Geri
Yukarı