- Katılım
- 24 Ağustos 2017
- Mesajlar
- 2.333
- Makaleler
- 1
- Çözümler
- 5
Merhabalar. Ben lise 2 öğrencisiyim. Yıllardır bir problemim var. Ailemden utanıyorum. Resmen utanıyorum. Hoşlandığım kızı söylerken aşırı heyecanlanırım mesela. Gerçi hoşlandığım kızı utancımdan söylemem, zorunda kalmazsam. Ya da arkadaşlarımla buluşacağım derken... Nasıl heyecanlanıyorum... Özellikle arkadaşlarım arasında karşı cins var ise. Neden böyle oldu, sanırım küçükken aileme hoşlandığım bir kızı anlattığımda uzunca bir süre bu konu konuşulup (başka akrabalara da söylemişlerdi) bu konuyla eğlendikleri için. Bir sürü şakalar yaptılar. Çok utanmıştım. Benim de bilinçaltımda böyle bir korku oluşmuş olmalı. Ailem yanımdayken yaşıtım bir kıza bile yaklaşamıyorum.
Fakat okulda oldukça sosyalim. Birçok arkadaşım var hem kız hem erkek.
Kendimden biraz bahsettikten sonra konuya giriyorum. Yukarıda anlattıklarımdan ötürü asosyal hale geldim. Ağır ve çok ciddi varoluşsal sancılar geçirdim/hala ara sıra geçiriyorum, bu zamanlara kadar belki de hiç aklıma bile gelmeyen şeyler düşündüm, kendime zarar vermek gibi. - Ki hiç öyle bir insan değildim, çok neşeli ve sıcakkanlı birisiydim- Başka ufak psikolojik sorunlar da geçirdim/geçiriyorum, ders çalışmak için neden ve motivasyon bulamıyorum, geleceğimden korkmaya başladım. Genel olarak evden hiç çıkmadığım ve her gün yaklaşık 8-10 saat (bazen 15 saate bile çıkıyor) ekran başında kaldığım için sağlığımı tehlikeye atıyorum. Mutlu olmakta çok güçlük çekiyorum.
Ortaokuldan bu yana sadece 2 kez ortaokul arkadaşlarımla buluştum. Bunun normal olduğunu düşünüyordum. Fakat zaman geçtikçe yaşıtlarımın sürekli gezip eğlenip bir şeyler paylaştığını görüyorum. Ama ben sürekli evdeyim. En sonunda bu durumdan kurtulmaya karar verdim. Daha çok sosyalleşecektim.
Bu kararı vermemle karşımdaki engelleri görmem bir oldu:
- Çağırıldığım hiçbir yere gitmediğim için artık insanlar çağırmıyordu bile, en yakın arkadaşlarım da dahil.
- Kız arkdaşlarım erkek arkdaşalarımdan çok daha fazla fakat ailemden çok utandığım için onlarla da buluşamıyorum.
Ve konuyu açma sebebim olan sorun:
Ben özel okulda okuyorum. Arkadaşlarımın çoğunun maddi durumu çok iyi. Bizimki o kadar da iyi değil. Burs ile okuyorum. Takıldıkları yerler bütçemin dayanacağı yerler değil. Giydikleri, alabaliceğim şeyler değil. Üzerimdekilerin markasını öğrendikleri zamanki aşağılayıcı yüz ifadelerini anlatamam bile. Onlarla hiçbir yere gidemem.
Sorum şu; Sizce okul değiştirmem (devlet okuluna gitmem) benim için iyi olur mu? En azından yavaş yavaş insanlarla buluşup sosyalleşebilirim ve bu da utancımı yenmemi sağlar. Bu arada 9 sene devlet okulunda okudum. Ortamına alışığım.
Fakat okulda oldukça sosyalim. Birçok arkadaşım var hem kız hem erkek.
Kendimden biraz bahsettikten sonra konuya giriyorum. Yukarıda anlattıklarımdan ötürü asosyal hale geldim. Ağır ve çok ciddi varoluşsal sancılar geçirdim/hala ara sıra geçiriyorum, bu zamanlara kadar belki de hiç aklıma bile gelmeyen şeyler düşündüm, kendime zarar vermek gibi. - Ki hiç öyle bir insan değildim, çok neşeli ve sıcakkanlı birisiydim- Başka ufak psikolojik sorunlar da geçirdim/geçiriyorum, ders çalışmak için neden ve motivasyon bulamıyorum, geleceğimden korkmaya başladım. Genel olarak evden hiç çıkmadığım ve her gün yaklaşık 8-10 saat (bazen 15 saate bile çıkıyor) ekran başında kaldığım için sağlığımı tehlikeye atıyorum. Mutlu olmakta çok güçlük çekiyorum.
Ortaokuldan bu yana sadece 2 kez ortaokul arkadaşlarımla buluştum. Bunun normal olduğunu düşünüyordum. Fakat zaman geçtikçe yaşıtlarımın sürekli gezip eğlenip bir şeyler paylaştığını görüyorum. Ama ben sürekli evdeyim. En sonunda bu durumdan kurtulmaya karar verdim. Daha çok sosyalleşecektim.
Bu kararı vermemle karşımdaki engelleri görmem bir oldu:
- Çağırıldığım hiçbir yere gitmediğim için artık insanlar çağırmıyordu bile, en yakın arkadaşlarım da dahil.
- Kız arkdaşlarım erkek arkdaşalarımdan çok daha fazla fakat ailemden çok utandığım için onlarla da buluşamıyorum.
Ve konuyu açma sebebim olan sorun:
Ben özel okulda okuyorum. Arkadaşlarımın çoğunun maddi durumu çok iyi. Bizimki o kadar da iyi değil. Burs ile okuyorum. Takıldıkları yerler bütçemin dayanacağı yerler değil. Giydikleri, alabaliceğim şeyler değil. Üzerimdekilerin markasını öğrendikleri zamanki aşağılayıcı yüz ifadelerini anlatamam bile. Onlarla hiçbir yere gidemem.
Sorum şu; Sizce okul değiştirmem (devlet okuluna gitmem) benim için iyi olur mu? En azından yavaş yavaş insanlarla buluşup sosyalleşebilirim ve bu da utancımı yenmemi sağlar. Bu arada 9 sene devlet okulunda okudum. Ortamına alışığım.
Son düzenleme:
