Sizce okul değiştirmeli miyim?

Ben lise 1 öğrencisiyim. Küçükken aynı durum bana da olmuştu herkes dalga geçmişti. Fakat bende bir bilinç altı olmadı. Ortaokul arkadaşlarımı hiç sevmezdim. O yüzden hiç buluşmadım. Kızlarka çok takılırım bu yüzden erkek arkadaşlarım ile olay bile olmuştu. Bilgisayar da çok oynarım. Yüzde 70 burs ile Doğa kolejinde okuyorum. Lgs sisteminde iyi puanıma rağmen 2003 doğumluyum diye yerleşemedim ve kendime kötü şeyler yapmayı denemiştim. Durumumuz çok iyi değil ama okuldakilerde aşırı zengin değil. Bende seneye devlet okuluna geçicem. Hayatlarımız çok benziyor aslında utangaçlığını yenmek için ailene güvenmelisin onlara ciddi şekilde kendin anlatmalısın. Okulda arkadaşların tarafından tekrar eski duruma gelmek istiyorsan biraz girişken olmalısın. Bir yere gidilicekse oo bensiz mi gidiyorsunuz diyip girmelisin. Ama ailenin durumu yetmiycekse devlete geçmeni öneririm. Oradaki arkadaşlıklar bir başka oluyormuş. Ben de geçircem. Sen en iyisi derslerine çalış bu dönem. Ders motivasyonu için iyi not aldığında olucakları düşün. Takdir aldığında olucakları düşün. Motivasyon gelir zaten
 
Ailen gözümde canlandığı gibiyse kendini baştan sona anlattığında dinlemeyecek, umursamayacaktır. Kız arkadaş durumlarındaki gibi tepkiler görmen de çok olası. Altını çizerim ki bunlar kesinlikle benim fikirlerim.

Ailenden de moral bulamayınca daha da depresif bir hale bürüneceksin ve bu konuları kendi kendine kafanda çözemedikçe kimsenin de şunu yap bunu yap diyerek yardımcı olabileceğini sanmıyorum.

Maddi durum problemleri için bulunduğun lisenin eğitimi iyiyse değiştirme, burslu da girmişsin, kal ancak gidebileceğin bir devlet okulu daha da iyi olacak ise durma git zira her ne kadar her aile aynı gelirli olamayacak olsa bile (olabilecek en doğal şey) bu durumun seni utandırması, arkadaşlarının arasında kendini küçük görmeni değiştirmeyecek. Bu huzursuzlukla kalmak yerine değiştir.

Ailenin sana olumsuz yansıyan her tepkisini özenle dinle, ne söylerlerse o an utansan bile kaçmadan dinle her şeyi süz ve de ki ailem böyle şeyler yapıyor ancak ben yanlış bir şey yapmıyorum, kız arkadaşım, sevgilim olması normal şeyler ve ailemin dalga geçmesi ya da utandırıcı davranışlar yapması beni ilgilendirmemeli. Kötü cevap alacağım diye kaçma, her şeyin iyisini de kötüsünü de tatman gerekiyor.

Kendine çok yakın bulduğun, kardeşim gibi büyüdüğüm dediğin arkadaşlarına durumunu anlatmaya, yüz yüze destek almaya çalış. Emin ol iyi insanlarsa sana yardımcı olacaklar, gezmeye çağıracaklardır.

Bunların haricinde insanlar tanıyarak, yolda, otobüste, metroda insanlara gülümseyerek ya da birer bahaneyle onlara yanaşıp muhabbet kurarak özgüvenini geliştirebilirsin ve bu durum sayesinde sosyalleşme adına büyük adımlar atmış olursun.
 
Söylediğin gibi ortaokul arkadaşlarınla dahi buluşmamışsın ileride bu insanların çoğu hayatında olmayacak, kafaya taktığın için ileriki yaşlarda pişman olacağın şeyler bunlar. Öncelikle alıştığın bir okulu değiştirmekten bahsettiğini hatırlatmak istiyorum ve eğer bu okulun eğitimi güzelse sadece bursluluk gibi bir fırsattan vazgeçerek geleceğini etkileyebilirsin, gelelim arkadaşlarına(!) maddi durumunu küçümseyen insanlarla arkadaşlık yapmayı kesmek alıştığın okulu değiştirmekten daha kolay olacaktır. Emin ol yaşın ilerledikçe anlıyorsun bunların ne kadar gereksiz şeyler olduğunu. Çoğumuz o yaşlarda sancılı şeyler yaşıyoruz ama gerçekten geçiyor sadece ailenle vakit geçirmeye çalış çünkü her şeyi telafi edebiliyoruz ama ailemizle geçirmediğimiz zamanları telafi edemiyoruz. Mesela ben bunaldığım dönemlerde soluğu ailemin yanında alıyorum onların varlığı beni rahatlatıyor, sanırım ailenle çok fazla şey paylaşmadığın için aranızda biraz mesafe olmuş onu telafi etmeni öneririm gerçekten çok etki ediyor. Her zaman yanında arkadaşın olmaz ama ailen olur unutma. Ve olaya duygusal bakma lise gelip geçici bir şey, mezun olduktan sonra daha dünmüş gibi hatırlıyorsun liseye başladığını bu hisle beraber tüm anıların da siliniyor sadece güzel olanlar kalıyor. (İnsanlarla aran iyi olsun ama bir tane çok iyi arkadaşın olsun, arkadaşın fazlası gerçekten zarar.)
 


Öncelikle kendini gayet güzel açıkladığını düşünüyorum bu konuda seni tebrik ederim. İkinci olarak eğer ki lisede geçirdiğin bir buçuk yılda iyi eğitim aldığını ve üniversite için senin adına yeterli olacağını düşünüyorsan, kısacası lisendeki eğitimden memnunsan liseyi değiştirmeni önermem.
Aile konusuna gelince, herkesin kendi hayatı ve düşünceleri var. Bunu değiştiremiyorsun ne yazıkki ama buna göre davranabilirsin. Burada sana ailenle konuş ya da konuşma demek doğru değil çünkü aileni kimse bilmiyor dolayısıyla bunun kararını sen vermelisin. Seni anlayacaklarını ve yardımcı olacaklarını düşünüyorsan tabii ki konuşmalısın.
Bir diğer konu sosyalleşme meselesi, şöyle ki günümüzdeki sosyalleşme algısı değişiyor. Mesela şuan sen düşüncelerini ve duygularını bizimle paylaşarak ve bizden geri dönüşler alarak bir nevi sosyalleşmiş oluyorsun. Eminim ki o bahsettiğin, kafelere giden ve sürekli birlikte gezen arkadaşların buna benzer duygusal bir sorun yaşadıklarında kendilerini böyle ifade edemezler. Etseler bile etrafındaki çok yakın gördüğü arkadaşları onları anlamaz.
Arkadaş edinmek, birlikte bir şeyler yapmak tabii ki güzel ve olası şeyler ama bunların gerçekleşmesi için ayrı bir çaba sarf edersen çevrendeki her şey yapmacık olacaktır. Unutma ki senin kimseye ihtiyacın yok.
Şuan sen de arkadaşların da anne ve babanızın imkanları doğrultusunda bir hayat sürüyorsunuz. O okulda olmanın sebebi diğer arkadaşların gibi ailenin seni orda okutmak için para ödemesi değil, senin başarılı olup okulun seni almak istemesidir. Yani arkadaşların o okula gitmek için bedel öderken, o okul senden para almayarak senin gibi öğrencileri eğitmek ve reklamını yapmak için bedel ödüyor. Bu utanılacak bir durum kesinlikle değil aksine gurur duyulacak bir olaydır. Çevrendeki sahte arkadaşlıklar canını sıkmasın zaten birkaç yıl içinde lise hayatın bitince herkesin kendi yoluna gittiğini göreceksin ve şuan dert ettiğin şeylere güleceksin.

Konuyu çok dağıtmış olabilirim. Umarım yardımcı olur.
 
Seninle aynı durumları birebir yaşamış birisiyim. Bende özel okulda okudum. Dediğin gibi kız arkadaş konusunda tüm aile arasında yakın uzak akraba farketmeksizin alay konusu olmuştum. Zaten o olaydan sonra karşı cinse karşı resmen içimde korku oluştu. Sokakta yürürken bile karşı cinsten birini görünce kafamı hep yere eğip yürüyorum. Bazen yolumu dahi değiştirmişliğim var. Ve bir tane dahi arkadaşım yok. Eskiden bende saatlerce bilgisayar oynardım. Arkadaş gelip geçidir, ama ailen hepsinden önemli olmalı. Bende aileme uzak biriyim bir sorunun olsun onlarla konuşamıyorum alay konusu oluyorum. Arkadaşlarının dediklerini takma onların gittiği mekanları gidemiyorsun diye hiç tasalanma. Eğitimine bak okuduğun okulun eğitimi iyiyse devam et. Ama şunu söylemeliyim devlet okuluna geçtikten sonra hangi okuldan geldin dediklerinde özel deyince bir garip durum ortaya çıkmakta. Eğitim hayatım boyunca hiçbir arkadaşımla bir buluşmadır bir çay dahi içmemişimdir. Hele karşı cinse karşı ufaklıktan gelen o korku veya takıntı yüzünden çok garip hareketlerim olmuştur. Aileme birşey açıklamaya çalışırken heycandan dilim tutukluk yapıyordu buda alay konusu oluyordu. Ama çok uzun zamandır birşey açıklamıyorum, kendi sorunumu kendim çözüyorum veya çözmek zorunda kalıyorum. Bizimde durumumuz iyi sayılmazdı esnafız. Hergün babama yardım olsun diye dükkanda ona yardım ediyorum. İş yükünü azaltıyorum. Hemde masrafımı çıkarıyorum. Ama çocukluğumdan başladım ilk işimi 10 yaşımda elime vermişti. Okulu asıp dükkana gittiğimde oluyordu. Aslında asosyalliğin dibine vurmamın en büyük sebeplerinden biri buydu. Okuldan çıktığım gibi koşarak dükkana giderdim. İlk okulun bir kısmı orta okulda her gün lisede her gün bazen okula da gitmiyordum. Tüm hayatım okul, ev, dükkan ,tekrar ev, bilgisayar yat, kalk okul, dükkan, ev.
Bundan ibaret hayatım var. Bir tane bile arkadaşım yok. Artık kafamın içinde karşı cinse karşı nasıl bir korku veya çekingenlik oluştuysa yolumu bile değiştiriyorum.

Kusuruma bakmayın bende biraz içimi döktüm.
 
Son düzenleme:
Çok teşekkür ederim, hepiniz uzun ve çok güzel yazılar yazmışsınız, hepsini teker teker okudum. Bana çok yardımcı oluyorsunuz.

Söylediklerinize göre artık kendimi toparlayıp derslerime ve geleceğime odaklanmam gerek. Öyle de yapacağım. İyi bir üniversite kazanıp, orada iyi arkadaşlıklar kurmam benim için daha sağlıklı olabilir.

Ailem kesinlikle gözünğzde canlandığı gibi değil. Böyle yanlış bir algının oluşacağını tahmin ettim. Varoluşsal bunalım gibi birçok sorunumu anlattım ve bana çok yardımcı oldular. Varoluşsal bunalımı atlatabildiydiysem onlar sayesinde. Ufak ya da büyük, fark etmiyor. Her sorunumda yardımcışar, arkamdalar. Sadece küçükken, küçğk olduğum için "nasıl olsa unutur" yanılgasına kapılarak böyle bir hata yapmış olmalılar. Zaten tekrar tekrar onlardan utanmamam gerektiğini, artık büyük bir insan olduğumu ve sorublarımın olabileceğini, ve eper sorunum varsa ailemle paylaşmam gerektiğini anlattılar. Onlara şu an güvenim tam, fakat kendime güvenim yok.
 
Kendine güvenin, kendi başına bir şeylere atılmaya başlayıp, başarınca ya da başaramayıp bundan ders çıkarınca gelecek. Hayatı bazen(hatta çoğunlukla) kurallarına göre oynamamak gerekiyor.
 
Kendine güvenmemen için hiçbir sebep yok. Ne dış görünüş, ne sosyallik ne de başka bir şey kendine güvenmeni engellememeli . Tam olarak kendini eğitecek ve geliştirecek yaştasın. Sadece ders olarak düşünme, her konuda bu böyle. Hobiler edin ve üstüne git. O hobiler sayesinde insanların sana hayran gözlerle baktığını gördüğünde özgüvenin tazelenecek ve daha da hırslanacaksın. Günümüzde her şey ulaşılabilir halde. Yapmaktan zevk aldığın hobiler edinip, derslerinin yanında bunlara yönelirsen zaten otomatik olarak sosyalleştiğini ve insanların seninle arkadaşlık kurmak istediğini göreceksin.
Bu içeriği görüntülemek için üçüncü taraf çerezlerini yerleştirmek için izninize ihtiyacımız olacak.
Daha detaylı bilgi için, çerezler sayfamıza bakınız.

Beni etkileyen bu performansın sahibi küçük bir çocuk ve ben bu çocuğa "hayran" kaldım denebilir. Gördüğün gibi benim varlığımdan bile habersiz bir çocuk yeteneği ve çalışmasıyla beni kendine "hayran" bıraktı. Ona sorsan belki de çok asosyal biridir
 
Çok dopru söylüyorsunuz. Zaten bir hobim var. Ancak ne kadar hayran kalınası bir hobi tartışılır. Yazılımla uğraşıyorum. Oyun yapıyorum. Yaklaşık 7-8 aydır üzerinde çalıştığım bir mobil oyun var. Bitirince Google Play Store'a koymayı düşünüyorum. Bu yolda ilerleyip güzel işler ortaya çıkarmak istiyorum.

Fakat günde 10 saat ekran başında kalma sebeplerimden biri de bu. O yüzden bu yolda devam etmeli miyim şüpheliyim açıkçası. Siz ne diyorsunuz?
 


Zevk alıyorsan ve kendini mutlu hissediyorsan sorun yok. İlerde mesleğini de etkileyebilecek bir hobi. Tabii ki bunun yanında günlük hayatla daha içli dışlı şeyler yapabilirsin. Yaşın genç olduğu için aklına gelebilecek çoğu şeyi yapacak vaktin var . Şimdi başlarsan üniversite hayatında da bu hobilerin üstüne gidip kendini geliştirebilirsin. Önemli olan yaptığın işin seni fiziksel ve psikolojik yönden olumlu etkilemesi. Fiziksel olarak olumlu etkileyecek bir şey değil tabi yazılımcılık ama sadece bir hobin olacak diye bir şey söz konusu değil. İlla yetenekli olacaksın diye de bir şey yok. Sadece zevk al, üstüne git ve çalış. Sonunda çok güzel yerlere geleceksin uğraştığın işle.
Bu arada hangi bölüm okuyacaksın bununla ilgili kafanda bir şey var mı? Eğer bu belliyse iş hayatında sana faydası dokunacak hobilere de yönelebilirsin.
 
Konuyu cevapla
Menü
Giriş yap
Kaydol
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için çerezleri kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…