Sosyal hayatım yok

Okuldayken arkadaşım vesaire yok. Okulda sadece ders yapıyorum bırakmadan. Ara sıra nefes almak için çıkıyorum. Sınıftaki 3-4 öğrenciler mesela gayet güzel eğleniyorlar. Akşam internetten falan oyun oynamaya birbirlerini falan çağırıyorlar. Onları görünce kendiğimi fazla yalnız ve değersiz hissediyorum. İnsanlarla takılamıyorum. Ailemden uzak kalınca savunmasız hissediyorum ve korkuyorum. Nedense insanlar benden nefret ediyorlarmış gibi geliyor. Arkadaş istiyorum çünkü vakit geçirecek bir şey bulamıyorum. Okuldan eve evden dershaneye dershaneden eve. Dizi falan izliyorum ama onlara da odaklanamıyorum. Orada hareket ederken başka bir şeylerle uğraşıyorum çünkü. Mobil oyun falan oynayayım falan diyorum ilgimi çekmiyorlar hiçbiri. Hepsi çok sıkıcı. Siz ne düşünüyorsunuz?
Aynısını istiyorum. Hatta dışarı çıkmama sebebimin büyük çoğunluğu bu direkt. O eğlenip gezip tozan arkadaş gruplarını gördükçe tekrar ve tekrar dibine kadar yalnız olduğum gerçeği yüzüme sanki taştan bir yumrukmuş gibi vuruyor. Abartmıyorum beni mental olarak çok kötü hale sokuyor ve hemen eve gidiyorum. Etkisinden de uzun saatler çıkamıyorum. Üzüntüden yumru oturuyor boğazıma.

Yalnızlığı övenlerin hepsi nedense 10 15 tane arkadaşa ve flörte sahip insanlar oluyor :)
Cidden çoğu böyle ve gördükçe de sinirleniyorum. Çevre varmış vakit geçiriyorlar insanlarla. Daha ne istiyorlar ben anlamıyorum ki?
 
Hocam gidin bende gelsem olur mu diye sorun biraz aktifleşin. İnsanların yanına gidin. Utanmayın. Mesela akşam oyuna çağıran kişilerin yanına gidin bende gelsem olur mu falan diye sorun iyi oynuyorsanız ben bayağı iyiyim rank kasabiliriz falan deyin.
Haklı. Sadede bir adım atsanız gerisi gelir.
 
Okuldayken arkadaşım vesaire yok. Okulda sadece ders yapıyorum bırakmadan. Ara sıra nefes almak için çıkıyorum. Sınıftaki 3-4 öğrenciler mesela gayet güzel eğleniyorlar. Akşam internetten falan oyun oynamaya birbirlerini falan çağırıyorlar. Onları görünce kendiğimi fazla yalnız ve değersiz hissediyorum. İnsanlarla takılamıyorum. Ailemden uzak kalınca savunmasız hissediyorum ve korkuyorum. Nedense insanlar benden nefret ediyorlarmış gibi geliyor. Arkadaş istiyorum çünkü vakit geçirecek bir şey bulamıyorum. Okuldan eve evden dershaneye dershaneden eve. Dizi falan izliyorum ama onlara da odaklanamıyorum. Orada hareket ederken başka bir şeylerle uğraşıyorum çünkü. Mobil oyun falan oynayayım falan diyorum ilgimi çekmiyorlar hiçbiri. Hepsi çok sıkıcı. Siz ne düşünüyorsunuz?
Hayat durup senin onu yakalamanı beklemez.... Bekleyerek düzelen bir şey görmedim. Oynadıkları oyunları seviyorsan git takıl onlarla...
 
Benim de okulda takıldığım doğru düzgün arkadaşım yok. İlla bir arkadaşım olsun derseniz de sanaldan arkadaş edinenilirsiniz. Okuldaki arkadaşlıklar bazen gelip geçici oluyor. Okuldayken çok iyi arkadaş olursunuz, okul bitince de ne konuşursunuz ne de birbirinizin yüzünü görürsünüz.
 
Yalnızlığı övenlerin hepsi nedense 10 15 tane arkadaşa ve flörte sahip insanlar oluyor :)
Böyle kişilere bende sinir oluyorum. 10-15 arkadaşı olupta yalnız olduğunu iddaa edenlere.

Kardeşim sana hiç şunu yap bunu yap diye tavsiye vermeyeceğim. Sorunun ufak bir sorun, büyütülecek bir şeyi yok ama iyi bir psikoloğa gitmen en iyisi olur. Belki psikiyatrik rahatsızlıkların olabilir, o zaman da psikiyatriye gidersin.
Ya işte eğer psikoloğa gitme fikrini aileme sürersem onlar bu duruma sıcak bakmazlar.
 
Son düzenleme:
Aynısını istiyorum. Hatta dışarı çıkmama sebebimin büyük çoğunluğu bu direkt. O eğlenip gezip tozan arkadaş gruplarını gördükçe tekrar ve tekrar dibine kadar yalnız olduğum gerçeği yüzüme sanki taştan bir yumrukmuş gibi vuruyor. Abartmıyorum beni mental olarak çok kötü hale sokuyor ve hemen eve gidiyorum. Etkisinden de uzun saatler çıkamıyorum. Üzüntüden yumru oturuyor boğazıma.

Cidden çoğu böyle ve gördükçe de sinirleniyorum. Çevre varmış vakit geçiriyorlar insanlarla. Daha ne istiyorlar ben anlamıyorum ki?

Bende diyorum dışarıya çıkınca niye üzülüyorum :(
 

Technopat Haberler

Yeni konular

Geri
Yukarı