IntroVert
Kilopat
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
- Meslek
- Öğrenci
Huzurlu veya mutlu olabildiğim bir saniye bile yok. Hayatım tamamen her şeyi düşünmekle, en ufak şeylere moral bozmakla geçiyor. Çevremden ve arkadaşlarımdan nefret ediyorum sürekli. Anlayamıyorum insanlar nasıl bu kadar rahat olabilirken ben bir saniye bile rahat olamıyorum. Hiçbir şekilde eğlenemiyorum, hiçbir şeyden keyif alamıyorum, gülsem bile içten gülemiyorum. Yaşım daha 21; ama o kadar yaşlanmış hissediyorum ki anlatamam. Çevremdeki insanlar gülüp eğlenirken, ben de onları kıskanarak ben niye mutlu olamıyorum diye kendime acı çektiriyorum. Çevremde çok denebilecek insan var ama sanki varla yok arasında gibiler. Sanki bana sadece işleri düştükleri, dertleri oldukları zaman geliyorlar gibi ama benim bir derdimde paylaşabileceğim hiç kimsem yok. Coronavirüs yüzünden zaten evdeyim evden de bunaldım, tek başıma kafamı dinleyemiyorum falan. Ani ruh değişimleri yaşamaktan sıkıldım, eğlenmem gereken yerde bile düşüncelere kapılıp sürekli huzursuz olmaktan sıkıldım. Psikiyatri, psikolog hepsine gittim ilaç kullandım ama hiçbir işe yaramadı. Yani ne olması gerekiyor benim az da olsa huzurlu, rahat hissedebilmem için ölmem mi gerekiyor. Eğer çözüm ölümse artık ciddi ciddi düşünüyorum. Çünkü hayatım bir film senaryosu gibi elimden kayıp gidiyor ve ben sadece mutlu olanları uzaktan izliyorum.
