ExecutioneR_
Kilopat
- Katılım
- 5 Ocak 2019
- Mesajlar
- 3.387
- Makaleler
- 1
- Çözümler
- 6
Arkadaşlar yaşadığım travmayı anlatıyorum (travma denebilir mi bilmiyorum ancak beni bayağı etkiledi). Ne zaman aklıma gelse çok üzülüyorum uykularım kaçıyor.
6. sınıftayım. Neyse sınıfta takılıyorum. Salaklık edip bir kıza saçma bir şey sordum. Ayıp bir şey olmamasına rağmen ancak Türk geleneklerin de sorulduğun da ''Ayıp oğlum, öyle şeyler konuşulmaz'' algısı olduğu için sanki çok kötü bir şey yapmışım gibi diğer kız arkadaşlarına anlatmış. Ama öyle bir anlatma yok. Ballandıra ballandıra abartmış. Neyse bunlar rehber hocasına bunu söylemiş. Bir ders ortasında beni çağırdı ve konuştu. Ben rehberlik servisini ceza kurumu gibi bir şey zannediyordum Yani ceza alacağım sandım. Ama zaten rehberlik hocamız çok iyi biriydi. Benle güzel güzel konuştu. Çok iyi bir insandı kendileri. Sonra olay kapandı. Ama şimdi olsa umurumda bile olmaz Neyse sonra unutuldu gitti. Ama benden gitmedi işte. Eve geldiğimde sürekli aklıma geliyordu. Ağlamıyordum ama ağlayacak duruma gelip kendimi tutuyordum. Zaten o dönemler özgüvensiz biriydim. Bu beni daha da özgüvensiz yaptı. Neyse ki ilerleyen zamanlar da özgüvenimi kazanmayı başardım. Eski den bakkala gidip bir şey almaya utanırdım
Sonuç olarak bende çok iz bıraktı bu olay. Keşke olmasaydı ama bu olmasaydı başka bir şey olacaktı.
Bana bunu yaşatanlara hakkımı helal etmiyorum. Hadi ben hatalıyım sen de bunu neden arkadaşlarına abarta abarta anlatıyorsun ? O yetmez kardeşim belediye anonsuyla şehire yaysaydın.
Aslında bu olay beni kızlara karşı özgüvensiz yapmadı. Zaten onlardan uzak duruyordum çünkü aşırı iğrenç insanlardı. Çok iğrenç cidden. Ama onların yaptığı olaylar hocaya söylenmiyordu ama. O yüzden onlar sözde örnek öğrenciydi. Çok sinirim bozuluyor. Neyse ki ortaokul bitti liseye başladım. İnşallah bir daha bu tarz olaylar yaşamam.
''Bu olay da bir şey yok ki, ne travması ya'' falan diyebilirsiniz. Beni asıl üzen olay değil, arkadaşlarım! Sürekli şu aklıma geliyordu ''Arkadaşlarımın gözünde nasıl biri oldum, benle artık konuşmayacaklar mı, acaba arkamdan neler söylediler'' gibi saçma kaygılardı. Şimdi olsa umurumda olmaz ancak o zamanlar bunları kafama çok takıyordum. Küçüklük işte.
Eğer sizin de varsa anlatabilirsiniz
6. sınıftayım. Neyse sınıfta takılıyorum. Salaklık edip bir kıza saçma bir şey sordum. Ayıp bir şey olmamasına rağmen ancak Türk geleneklerin de sorulduğun da ''Ayıp oğlum, öyle şeyler konuşulmaz'' algısı olduğu için sanki çok kötü bir şey yapmışım gibi diğer kız arkadaşlarına anlatmış. Ama öyle bir anlatma yok. Ballandıra ballandıra abartmış. Neyse bunlar rehber hocasına bunu söylemiş. Bir ders ortasında beni çağırdı ve konuştu. Ben rehberlik servisini ceza kurumu gibi bir şey zannediyordum Yani ceza alacağım sandım. Ama zaten rehberlik hocamız çok iyi biriydi. Benle güzel güzel konuştu. Çok iyi bir insandı kendileri. Sonra olay kapandı. Ama şimdi olsa umurumda bile olmaz Neyse sonra unutuldu gitti. Ama benden gitmedi işte. Eve geldiğimde sürekli aklıma geliyordu. Ağlamıyordum ama ağlayacak duruma gelip kendimi tutuyordum. Zaten o dönemler özgüvensiz biriydim. Bu beni daha da özgüvensiz yaptı. Neyse ki ilerleyen zamanlar da özgüvenimi kazanmayı başardım. Eski den bakkala gidip bir şey almaya utanırdım
Sonuç olarak bende çok iz bıraktı bu olay. Keşke olmasaydı ama bu olmasaydı başka bir şey olacaktı.
Bana bunu yaşatanlara hakkımı helal etmiyorum. Hadi ben hatalıyım sen de bunu neden arkadaşlarına abarta abarta anlatıyorsun ? O yetmez kardeşim belediye anonsuyla şehire yaysaydın.
Aslında bu olay beni kızlara karşı özgüvensiz yapmadı. Zaten onlardan uzak duruyordum çünkü aşırı iğrenç insanlardı. Çok iğrenç cidden. Ama onların yaptığı olaylar hocaya söylenmiyordu ama. O yüzden onlar sözde örnek öğrenciydi. Çok sinirim bozuluyor. Neyse ki ortaokul bitti liseye başladım. İnşallah bir daha bu tarz olaylar yaşamam.
''Bu olay da bir şey yok ki, ne travması ya'' falan diyebilirsiniz. Beni asıl üzen olay değil, arkadaşlarım! Sürekli şu aklıma geliyordu ''Arkadaşlarımın gözünde nasıl biri oldum, benle artık konuşmayacaklar mı, acaba arkamdan neler söylediler'' gibi saçma kaygılardı. Şimdi olsa umurumda olmaz ancak o zamanlar bunları kafama çok takıyordum. Küçüklük işte.
Eğer sizin de varsa anlatabilirsiniz
Son düzenleme: