Merhaba. Uzun süreden sonra Ubuntu'ya yeniden şans verdim. Şimdi bu kullandığım ve denediğim kısa durumu anlatacağım. Eskiden kullandığım Ubuntu 18.04 sürümü ile mukayese edeceğim.
İlk önce kurulumla başlayalım. Tek kelime ile rezalet! Bu kadar hantal yükleme ekranını nasıl yapmayı becermişler aklım almıyor hala. Şimdi diyeceksiniz, USB eskidir, USB kaynaklı sorundur. Ama aynı USB ile birkaç hafta önce endeavour OS kurdum ve çok akıcı kullanımı vardı. Yani sorun Ubuntu kaynaklı. Disk seçme ekranında milyon kez çökmesi de ayrı olay. Bir yolla bunu atlattım. En buglu dediğim Ubuntu 18.04'te bile en azından düzgün yükleme ekranı vardı. O da çöküyordu ama bu kadar değil.
İkinci değineceğim konu bilgisayar açıldığında gelen splash screen. Cidden bu canonical ne yapmak istiyor bu işletim sistemine anlamıyorum. Spals screen bildiğin Windows'un dönen halkasının kopyası. Evet genelde bu kopyalama durumu tersine olurdu ama bu kez öyle değil. Şimdi buna da dersiniz ki, ya bunda ne var, tasarımları benzerdir. Ya tasarımı benzer olan bir şeyde Ubuntu logosu bile Windows logosu olan yerde, aynı hizada.
Üçüncü sıkıntısı Systemd'ni yavaşlatacak ne varsa hepsini yapmışlar. O kadar program ve hizmet yüklü olan Windows 11 bile Ubuntu 22.04'ten daha hızlı açılıyor. Hatta laptopta SSD var. Systemd açılınca etkinleştirilen servisler de zaten ana-baba günü. Bir ben yokum orada. Ne kadar çer çöp var hepsini toplamışlar.
Dördünücü sıkıntısı snap dayatması. Bu biraz üçüncü ile de alakalı. Çünkü Ubuntu açılınca bir sürü snap servisi falan etkinleştiriyor ve en çok zaman da burada kaybediliyor. Snap dayatmasını zaten uzun zamandır kan ağlıyor.
Beşinci sıkıntı da şu performansı kim azaltıyor ben anlamıyorum. Eski sürümlere nazaran çok yavaş.
Şimdi geleyim artılarına.
İlk önce söylemem gereken konu eskiden kullanıp kanser olduğum ve beni Debian camiasından soğutan Ubuntu 18.04'ten daha az bug gördüm. Belki de ileride fikrimi değişirim. Animasyonlarda takılma, arayüzde donma, wi - fi ağını algılamama gibi sorunları kalmamış.
Şu iğrenç dikey sıralama tarzından yataya geçiş yapmışlar GNOME 42 ile. Artık menüde tablet gibi istediğin program arasında rahatça dolanıyorsun. Aynı şeyi sanal masaüstü kısmına da uygulamışlar. Bu daha rahat yapmış işleri.
Bir de yeni Ubuntu ile bazı özellikler de geldi ve arayüz daha şık halde oldu.
Karanlık tema artık daha şık.
Ayarlarda renk şeması geldi. Bununla farklı renk şemalarıyla daha fazla kişiselleştirme mümkün. Zaten göründüğü gibi ben de değiştim.
Sonuç olarak cidden o kadar emeğime değmeyen bir işletim sistemi olmuş. Bu snap dayatması, Canonical'ın Microsoft gibi tavırlar takınması iyice işleri bozuyor. Keşke Ubuntu kendi özüne dönse.
İlk önce kurulumla başlayalım. Tek kelime ile rezalet! Bu kadar hantal yükleme ekranını nasıl yapmayı becermişler aklım almıyor hala. Şimdi diyeceksiniz, USB eskidir, USB kaynaklı sorundur. Ama aynı USB ile birkaç hafta önce endeavour OS kurdum ve çok akıcı kullanımı vardı. Yani sorun Ubuntu kaynaklı. Disk seçme ekranında milyon kez çökmesi de ayrı olay. Bir yolla bunu atlattım. En buglu dediğim Ubuntu 18.04'te bile en azından düzgün yükleme ekranı vardı. O da çöküyordu ama bu kadar değil.
İkinci değineceğim konu bilgisayar açıldığında gelen splash screen. Cidden bu canonical ne yapmak istiyor bu işletim sistemine anlamıyorum. Spals screen bildiğin Windows'un dönen halkasının kopyası. Evet genelde bu kopyalama durumu tersine olurdu ama bu kez öyle değil. Şimdi buna da dersiniz ki, ya bunda ne var, tasarımları benzerdir. Ya tasarımı benzer olan bir şeyde Ubuntu logosu bile Windows logosu olan yerde, aynı hizada.
Üçüncü sıkıntısı Systemd'ni yavaşlatacak ne varsa hepsini yapmışlar. O kadar program ve hizmet yüklü olan Windows 11 bile Ubuntu 22.04'ten daha hızlı açılıyor. Hatta laptopta SSD var. Systemd açılınca etkinleştirilen servisler de zaten ana-baba günü. Bir ben yokum orada. Ne kadar çer çöp var hepsini toplamışlar.
Dördünücü sıkıntısı snap dayatması. Bu biraz üçüncü ile de alakalı. Çünkü Ubuntu açılınca bir sürü snap servisi falan etkinleştiriyor ve en çok zaman da burada kaybediliyor. Snap dayatmasını zaten uzun zamandır kan ağlıyor.
Beşinci sıkıntı da şu performansı kim azaltıyor ben anlamıyorum. Eski sürümlere nazaran çok yavaş.
systemd-analyze çıktısı da öyle diyor.Şimdi geleyim artılarına.
İlk önce söylemem gereken konu eskiden kullanıp kanser olduğum ve beni Debian camiasından soğutan Ubuntu 18.04'ten daha az bug gördüm. Belki de ileride fikrimi değişirim. Animasyonlarda takılma, arayüzde donma, wi - fi ağını algılamama gibi sorunları kalmamış.
Şu iğrenç dikey sıralama tarzından yataya geçiş yapmışlar GNOME 42 ile. Artık menüde tablet gibi istediğin program arasında rahatça dolanıyorsun. Aynı şeyi sanal masaüstü kısmına da uygulamışlar. Bu daha rahat yapmış işleri.
Bir de yeni Ubuntu ile bazı özellikler de geldi ve arayüz daha şık halde oldu.
Karanlık tema artık daha şık.
Ayarlarda renk şeması geldi. Bununla farklı renk şemalarıyla daha fazla kişiselleştirme mümkün. Zaten göründüğü gibi ben de değiştim.
Sonuç olarak cidden o kadar emeğime değmeyen bir işletim sistemi olmuş. Bu snap dayatması, Canonical'ın Microsoft gibi tavırlar takınması iyice işleri bozuyor. Keşke Ubuntu kendi özüne dönse.
Son düzenleyen: Moderatör:
