Üniversiteye gitmeye çekiniyorum

Öncelikle ben okulu 9. sınıfta tamamen bırakmıştım çünkü sosyalleşmek denilen mevzuyu ben yapamıyorum. Ortam klasik meslek lisesi orta mıydı ve ders süreleri bayağı uzundu. Bayağı bunalıma girmiştim o dönem, iyi hatırlıyorum. Diğerleri serseri, ben sessiz vs. 2015 yılında okulu bıraktığım o zamandan bu zamana sosyal bir hayatım olmadı hiç. Sürekli evdeyim. Askerlik tecil olsun diye açık liseye başladım. Pandemi sayesinde yapılan Online sınavlarla da kolay bir şekilde mezun olacağım yakında.

Şimdi de üniversiteye gitmem lazım ama çok tereddüt ediyorum. İlkokulda sessizdim, lisede sessizdim, üniversitede de nasıl olacağım az çok belli gibi. İlkokul ve lisede hayattan henüz tam anlamıyla soyutlanmamıştım üstelik. 6-7 yıldır annem, babam hariç doğru düzgün insan yüzü gördüğüm yok, bu halimle üniversiteye gitmeyi planlıyorum. Gerçi nasıl bir üniversiteye giderim onu da bilmiyorum. Kaliteli bir üniversiteye gitsem, oradakiler bana kesin çok elit geleceklerdir. Kesin çok iyi sosyalleşiyorlardır ve ben kendimi bu konuda çok ezik hissedeceğim. Asla çevre edinemem büyük ihtimal. Bir de bir sürü kızlar falan olacak orada. Onlarla iletişim kuramadığım gerçeği yüzüme sürekli çarpacak. Bunu yazarken bile ürperdim ya. Dandik bir üniversiteye gitmekle vakit kaybetmeyeceğim için ona fazla kafa yormadım. Acaba üniversiteyi de mi açıktan okusam?

Bir de ben parasızım ve kilo bakımından zayıfım. Kendimi ortamlardan uzak tutma nedenimi buna bağlıyorum daha çok. Sanırım en mantıklısı yakın zamanda liseden de mezun olacağım varsayılırsa fazla zorlamayacak bir iş bulup çalışmak, kişisel bakıma zaman ayırmak. Kendimi bu halimle direkt bir üniversitenin içinde hayal edemiyorum. Bu benden daha çok şey götürürmüş gibi geliyor.

Tekrar belirteyim, ilk gün çekingenliğinden bahsetmiyorum. 6-7 yıldır benimle yaşıt olan herhangi bir canlıyla iletişim kurmadım bu zamana kadar.
Hiç öyle düşünme. Üniversite öyle sanılan gibi herkesin cool takıldığı, elit kişilerden oluşan bir topluluk değil. Sen insan görmemişsin. Mesela şehir görmeden üniversite okumaya gelenler var. İnsan adapte olan bir canlıdır. 6-7 yıl kendini soyutladığın için sana öyle geliyor. Üniversiteye gittiğinden itibaren 1-2 ay içinde ortama adapte olursun. İnan gittiğinde daha ilkokuldan çıkamayan insanlar olduğunu hal ve hareketlerinden anlayacaksın.
 
Hocam merak etme sen güzelce hazırlan git. Bende lisenin ilk günü çok çekiniyordum, sonuçta yeni sınıf kimse kimseyi tanımıyordu ama 2 gün sonra çok güzel ortam oldu. Biriyle tanışmaktan çekinme ben gittim sıraya oturabilir miyim dedim oturduk, tenefüse sohbet ettik kanka olduk sonra.
Bahsettiğim şey ilk gün heyecanı değil. İlkokuldaki sınıf arkadaşlarımla 7 yıl boyunca doğru düzgün iletişim kurmamıştım örneğin.
 
Bende sosyal anksiyete (sosyal fobi) var sanırım. Teşhiş edilmedi ama bence benim bundanım var. Herhangi bir eksiği giderecek, eğlendirecek şeyler yapacak para da olmayınca sosyal fobi katlanmış büyük ihtimal. Dışarı çıksam gerçekten yapabileceğim bir aktivite yok.



Aynen öyle. Dışarda birlikte yürüyen, vakit geçiren kişileri görmek bile moralimi acayip düşürüyor. Üniversite ortamını hayal edemiyorum.

Öncelikle ben okulu 9. sınıfta tamamen bırakmıştım çünkü sosyalleşmek denilen mevzuyu ben yapamıyorum. Ortam klasik meslek lisesi orta mıydı ve ders süreleri bayağı uzundu. Bayağı bunalıma girmiştim o dönem, iyi hatırlıyorum. Diğerleri serseri, ben sessiz vs. 2015 yılında okulu bıraktığım o zamandan bu zamana sosyal bir hayatım olmadı hiç. Sürekli evdeyim. Askerlik tecil olsun diye açık liseye başladım. Pandemi sayesinde yapılan Online sınavlarla da kolay bir şekilde mezun olacağım yakında.

Şimdi de üniversiteye gitmem lazım ama çok tereddüt ediyorum. İlkokulda sessizdim, lisede sessizdim, üniversitede de nasıl olacağım az çok belli gibi. İlkokul ve lisede hayattan henüz tam anlamıyla soyutlanmamıştım üstelik. 6-7 yıldır annem, babam hariç doğru düzgün insan yüzü gördüğüm yok, bu halimle üniversiteye gitmeyi planlıyorum. Gerçi nasıl bir üniversiteye giderim onu da bilmiyorum. Kaliteli bir üniversiteye gitsem, oradakiler bana kesin çok elit geleceklerdir. Kesin çok iyi sosyalleşiyorlardır ve ben kendimi bu konuda çok ezik hissedeceğim. Asla çevre edinemem büyük ihtimal. Bir de bir sürü kızlar falan olacak orada. Onlarla iletişim kuramadığım gerçeği yüzüme sürekli çarpacak. Bunu yazarken bile ürperdim ya. Dandik bir üniversiteye gitmekle vakit kaybetmeyeceğim için ona fazla kafa yormadım. Acaba üniversiteyi de mi açıktan okusam?

Bir de ben parasızım ve kilo bakımından zayıfım. Kendimi ortamlardan uzak tutma nedenimi buna bağlıyorum daha çok. Sanırım en mantıklısı yakın zamanda liseden de mezun olacağım varsayılırsa fazla zorlamayacak bir iş bulup çalışmak, kişisel bakıma zaman ayırmak. Kendimi bu halimle direkt bir üniversitenin içinde hayal edemiyorum. Bu benden daha çok şey götürürmüş gibi geliyor.

Tekrar belirteyim, ilk gün çekingenliğinden bahsetmiyorum. 6-7 yıldır benimle yaşıt olan herhangi bir canlıyla iletişim kurmadım bu zamana kadar.
Aradan biraz zaman geçmiş ama bu konuyu görünce ben de içimi dökmek istedim. Belki benle ortak yanların vardır görünce tek olmadığını anlayıp rahatlarsın hem de birkaç tavsiye vermek istedim sosyal fobi için. Lisede bir iki yakın arkadaşım olmuştu ama sonra kendi isteğimle onlardan uzaklaşmıştım. Ondan sonra da hiç arkadaşım olmadı. Ortaokuldan çok yakın iki arkadaşım var. Liseyi başka şehirde ve şimdi de üniversiteyi yurtdışında onlardan uzaktan okuyunca yılda 1 kez (o da belki) görüşür olduk. Yaklaşık 4 senedir anne-baba ve zorunlu iletişim haricinde sosyalliğim(market, bürokratik işlemler, grup çalışması vs.) olmadı diyebilirim. Zaten üniversite çok stresli bir de yaz dönemi en fazla 1 ay tatil oluyor o da Eylülde. Yabancı bir ortam olunca da iyice asosyalleştim. Aslında diğer insanlara göre hep daha sessiz ve utangaç biriyimdir ama kendimi her seferinde bir arkadaş ortamına atmayı bildim. İlk defa bu kadar uzun süre yani yaklaşık 4 sene hiç bir ortama giremedim. Şimdilerde ciddi sosyal fobi problemim olduğunu düşünüyorum. En basit bir şeyde panik oluyorum. Eskiden çok iyi anlaştığım kuzenlerimle bile konuşurken bu lanet sosyal fobi yüzünden aşırı geriliyorum. Hatta anne ve babamla konuşurken bile oluyor bazen. Normal bir insan gibi sosyalleşmeyi unuttum artık. Son 8 yılda 4 şehir değiştirdim ve son 2 senenin 10 ayını küçücük bir dairede yalnız yaşıyorum. Nereye ait olduğumu unuttum artık tuhaf bir his. Bir de ailem çok korumacı yetiştirdi beni daha 3-4 sene öncesinde karşıya geçerken elimden tutmaya çalışıyorlardı da izin vermemiştim tabi. Bebek gibi yetiştirdiler yani, kendim çabalamasam cidden bebek gibi hareket edebilirdim. Sen şunu yapamazsın dur ben yapayım kafasındalardı hep. Sadece ders çalışmak için yaratılmış bir robot muamelesi gördüm. Ailemden memnunum bana çok imkan sağlıyorlar ama sosyal anlamda bu duruma düşmemin sebebi de biraz onlar. Sosyal fobiye gelince ... Aslında sosyal fobinin ne kadar saçma bir şey olduğu ve insanların benim hakkında ne düşündüklerinin önemi olmadığını biliyorum ama yine de biriyle iletişime geçerken bir şekilde tetikleniyor bu lanet şey. Başka insanlara sosyal fobiyi anlatamıyorsun. Şey diyorlar hemen: "Her şeyi kafana takma rahat ol.". Köre gözünü aç demek gibi bir şey :D Sen de yazmışsın bende sosyal fobi olabilir diye. Ben uzun süre ciddi ciddi araştırdım bu konuyu ve şunları diyebilirim. Net ve hemen olacak bir çözümü yok gibi. Bunu tetikleyen en azından benim için üç şey var gibi biri özgüvensizlik , ikincisi uzun süre kendini eve kapatmak ve üçüncüsü stres-kaygı. Bende ki özgüvensizlik ailemin beni yetiştirme tarzından kaynaklı mesela. Bu sosyal fobinin ilacı kendini daha sert ve egoist birine dönüştürmek, her gün dışarı çıkıp konuşmasan bile insan arasına karışmak ve stres-kaygıdan uzaklaşmak. Özgüven için kendine herhangi bir alanda hedef koyup onu yap, gaza getiren müzikler dinle, bir insanla konuşurken -etik olmasa da- kendini ondan daha üstün biri olarak düşün, özetle kendini pohpohla yani. Stres ve kaygı için, yeşil çay-bitter çikolata tarzı şeyler tüketmek, asmr videoları seyretmek, kendine masaj yapmak. Bu arada aklına sürekli olumsuz düşünceler geliyorsa büyük ihtimal anksiyete bozukluğu var demektir. Demesi kolay diyebilirsin ama etkili bir çözüm: olumlu düşünmek. Ben bunları yapmaya başladım bakalım sonuç ne olacak.
 

Geri
Yukarı