Yalnız kalmaktan yorulmak

Ben de 20 yaşındayım, yalnız yaşıyorum. Bazen bana da ağır geliyor ama insanları tanımaya başladıkça o kadar da kötü olmadığını anladım. Bir zamanlar bana en yakın arkadaşımsın diyen kişi artık benden nefret ediyor. Zaman zaman yaşadığım sorunlar güya yakın arkadaşlarımın umrunda değil. Dost kötü günde belli olur derler ya, gerçekten de öyleymiş. Sadece kendilerini düşünüyorlar. Ben hep zor zamanlarda onların yanlarında olmaya çalıştım. Kavga ettiler barıştırdım, moral verdim. Sabahlara kadar konuştum yanlarında olduğumu anlamaları için. Ama her iyi bir şey yapmaya çalıştığımda daha kötü oldum, en kötü ben oldum. Artık bıraktım ben de. Haketmeyen insanlar için kendimi yıprattığım yetti. Kimse için çabalamıyorum. Galiba herkes gibi sadece kendimi düşünmem lazım. Neyse, demem o ki arkadaşlık ilişkileri artık bana ağır geliyor. Samimiyetsiz, iki yüzlü, dengesiz arkadaşlarım olacağına olmasın daha iyi. En azından kafamı dinliyorum, kendime vakit ayırıyorum. Siz de duruma biraz burdan bakın.

Docthirst dedi:

21 yaşındayım. Bir türlü istediğim ortamı kuramamaktan, düzenli görüşebileceğim arkadaşlar bulamamaktan yoruldum. Hem de çok yoruldum. Üniversiteye gidince bir şeyler düzelir diyordum ama yok düzelmedi. Geldiğim şehirde de yalnızım şimdi de yalnızım. Ben cidden kafayı sıyıracağım. Geldiğim şehirde ailem vardı artık o da yok. Tamamen yalnızım. Ben bıktım bu yalnızlıktan. Sorunum ne neden böyle oluyor anlamış değilim. Ne sevenim ne sevdiğim var hani desem en azından sevgilim var diye. Ama o da yok. Ben sadece kafayı sıyırdım sanırsam. Delirmemek elde değil ben çok yoruldum bu yalnızlıktan. Bir türlü kurtulamıyorum bundan. Ben artık yalnız olmak istemedikçe daha da yalnızlaşıyorum. Keşke lise 2ye dönebilsem en son o zaman yalnız değildim. Delireceğim artık neden buraya yazdım bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Yanlış yere yazmışsın usta, burada direk yalnız olmani isterler.