Yalnız kalmaktan yorulmak

İnsanlar bazen psikolojik rahatsızlıkları yüzünden bazen kişilikleri yüzünden arkadaş bulamayabilir. Bu çok normal bir durum. Anormal gibi karşılamayın biraz kaba oluyor.
Aynen öyle bir durum. İnsanları çok takmıyorum ve cevap verme tahammülünde bulunmuyorum boş verin böyle insanları(kaba oldu biraz arkadaş kusura bakmasın)
 
21 yaşındayım. Bir türlü istediğim ortamı kuramamaktan, düzenli görüşebileceğim arkadaşlar bulamamaktan yoruldum. Hem de çok yoruldum. Üniversiteye gidince bir şeyler düzelir diyordum ama yok düzelmedi. Geldiğim şehirde de yalnızım şimdi de yalnızım. Ben cidden kafayı sıyıracağım. Geldiğim şehirde ailem vardı artık o da yok. Tamamen yalnızım. Ben bıktım bu yalnızlıktan. Sorunum ne neden böyle oluyor anlamış değilim. Ne sevenim ne sevdiğim var hani desem en azından sevgilim var diye. Ama o da yok. Ben sadece kafayı sıyırdım sanırsam. Delirmemek elde değil ben çok yoruldum bu yalnızlıktan. Bir türlü kurtulamıyorum bundan. Ben artık yalnız olmak istemedikçe daha da yalnızlaşıyorum. Keşke lise 2ye dönebilsem en son o zaman yalnız değildim. Delireceğim artık neden buraya yazdım bilmiyorum.
Takmayın kafaya bu kadar. Elbet bulursunuz. Lise yıllarınızdan kalan arkadaşlarınız yok mu hiç? Ya da yurtta vs. kalıyorsanız oradan biri? Ayrıca sizde bir sorun falan yok. Biraz daha sosyalleşmeye çalışabilirsiniz.
 
Gereğinden fazla kendi başına takılmak/kalmak iyi değildir. Gerçekten bir hedefin, işin gücün yoksa psikolojik olarak anlaşılmasa da sıkıntılı olabilir. Ama kendi başına yalnız takılmaktan zevk alan kişilerin şanslı olduğunu düşünüyorum hele ki şu zamanda. Maalesef günümüzde her şey daha zor olmaya başladı ve sende bu konuda emin ol hiç yalnız değilsin. Bunun tek çözümü sosyal olmak :)

Belki sosyal olmakta problem yaşıyorsan ilk bu sorununu halletmelisin.
 
Şu tip konulardaki temel sıkıntı, konuyu açanın ne olduğu hakkında hiçbir veri yok. "Yalnızım da yalnızım" beyanının 15 satırda ifade edilmiş halinden başka bir şey yok. Iyi de siz kimsiniz? Geçmişte ne yaptınız? Varolduğunuz yalnizliktaki payınız nedir?
 
Hocam yalnızlık şu bakıma zor: derdini dinleyecek birisi olmaması açısından zor. Aileniz başka şehirde olduğundan bu da bir etki tabi. Klasik örnekler vermeyeceğim tabi girişken ol falan fistan. Oyunlardan ya da sosyal mecralardan arkadaşlık yapmayı deneyin birde.
 
21 yaşındayım. Bir türlü istediğim ortamı kuramamaktan, düzenli görüşebileceğim arkadaşlar bulamamaktan yoruldum. Hem de çok yoruldum. Üniversiteye gidince bir şeyler düzelir diyordum ama yok düzelmedi. Geldiğim şehirde de yalnızım şimdi de yalnızım. Ben cidden kafayı sıyıracağım. Geldiğim şehirde ailem vardı artık o da yok. Tamamen yalnızım. Ben bıktım bu yalnızlıktan. Sorunum ne neden böyle oluyor anlamış değilim. Ne sevenim ne sevdiğim var hani desem en azından sevgilim var diye. Ama o da yok. Ben sadece kafayı sıyırdım sanırsam. Delirmemek elde değil ben çok yoruldum bu yalnızlıktan. Bir türlü kurtulamıyorum bundan. Ben artık yalnız olmak istemedikçe daha da yalnızlaşıyorum. Keşke lise 2ye dönebilsem en son o zaman yalnız değildim. Delireceğim artık neden buraya yazdım bilmiyorum.
30 yaşındayım durum aynı 😕 Malesef coğrafya kaderdir. Bizim millet iktidar kimse onla takılıyor, dürüst insan hep yalnız kalır malesef.
 
Genelde doğru sözlü insanlar taraftarsız kalır, yalnız kalır. Çünkü insanlar doğru konuşanı pek sevmez, nefis sevmez.

Bu doğru denilebilir. Lakin tersi için geçerli midir? İfade etmek istediğim buydu. Her yalnız insan tarafsızdır, gibi bir çıkarım mümkün müdür?
 

Geri
Yukarı