3 ay önce babama iyi gelmeyen tansiyon ilacını değiştirmek için birlikte hastaneye gittik. Aslında annem gidecekti fakat müsait zamanıma denk gelince benim gelmemi istedi. O doktorun yanına girdi, ben de uzun hastane koridorunda oturup gelen geçene boş boş bakarken, kıyafetinden anlayacağım kadar doktor yardımcısı veya doktor, yanımdaki odaya giren kişinin refakatçisi olup olmadığımı sordu. Evet, oğluyum dedim. Elimde tuttuğum 3-5 tane ilaç, hastalık durumu raporunu vs. alıp (özel hastane farkı) baktı, bu arada da 5-6 dk sohbet etme fırsatı buldu benimle. Pek anlam veremedim, sonra işimizi halledip gittik.
Aradan 4-5 gün geçti. Aklıma takılmaya başladı nedense. Instagram'dan hastane adına açılmış bir hesabı stalklarken konustugum kisi gozume carptı. Daha sonra Instagram'dan konusmaya basladik.
Güzel başlayıp boka saran ilişkilerimden sonra haftada 3 kez sporunu eksik etmeyen, basketbolunu, futbolunu oynayıp, mezun oldugu universitede okuyan kisiler icin kariyer planlama programlarını aksatmadan giden ben son 8-9 aydır is - ev - PC arasında kendimi tatmin etmeye calistim. Teshisi koyulmamis bir bosluga girmisken, piyasada olmayan bir ilac gibi geldi kısa ama icten, sıcak sohbetlerimiz.
Neden bilmiyordum ama uzun süredir ilk defa birinden mesaj geldiğinde tek önceliğim onu okumak oluyordu, içimde bir şeyler kıpırdıyordu. İş anında telefonunu sessize alıp dolabın bir kenarına fırlatan ben artık telefonu sag ön cebimden ayırmıyordum.
Nöbette oldugu halde hastalarından cok bana vakit ayırmaya calısan, benimle ilgilenip, benim gülmemi saglayan bir kisiyi uzmemek icin 1 basarken 8 kere düsünüyorum.
İşte böyle. 3 aydır basıma en gelen en guzel seylerden biri. Ama korkularım var, iyi baslayan ama boka saran iliskiler yuzunden, yeni bir seylere adım atmaktan korkar oldum. Kendimi cekiyorum, cekince de karsı tarafa yanlıs bir izlenim bırakıyorum. İki arada bir derede, aklı bir karıs havada geziyorum bu aralar anlayacagınız.
Bu da bir ic döküş olsun. Cheers