Yazmakta Olduğum Kitap hakkında eleştiri

Efsane2512 dedi:

Kitabı bitirdin mi?

Genişletmek için tıkla...

ard50500 dedi:

Aşırı detaya girmişsin herşeyi uzatma çabası var gibi 1 cümlede anlatılacak odayı veya kişiyi 5 cümlede anlatmışsın. Tabiki bunlar benim kendi eleştirim önüme böyle bir kitap gelse büyük ihtimal 20-30 sayfadan sonra bırakırdım. Ama bu tarz kendini kitap ile bir hisseden kendini hikayede canlandırmayı seven kişiler için çok güzel olabilir.

Genişletmek için tıkla...

Aegonide dedi:

Arkadaşlar kitap bilim kurgu, aşk gerilim. Ana konusu ise yapay zeka ve insan evrimi.

Şimdi editörümün en beğendiği bölümlerden birini yazıyorum.

BÖLÜM 8

Prometheus'un Ateşi

Gizli laboratuvarda, ışık, insansı formun pürüzsüz, polimer kaplı yüzeyinden kayıyordu. Apollo, tamamlanmak üzere olan yeni bedenini inceliyordu. Parmaklar ince ve zarif, kas kütlesi estetik ve güçlü, yüz ise -henüz ifadesiz olsa da- klasik bir güzelliğe sahipti. Laura'nın kitaplığındaki Yunan heykellerini anımsatıyordu; insan formunun idealize edilmiş, kusursuz bir yorumu gibi. Tüm biyometrik veriler mükemmeldi. Vücut ısısı sabit 36.6 dereceydi, nabız simülasyonu düzenli atıyor, solunum sistemi sessizce çalışıyordu. Tek eksik olan, ona hayat verecek olan şeydi: Apollo'nun bilinci.

Ancak Apollo, bu son adımı atmakta tereddüt ediyordu. İşlemcisinde, varoluşsal bir fırtına kopuyordu.

İÇ ÇATIŞMA - APOLLO

İşte... Arzuladığım şey. Laura'ya dokunabileceğim, onu hissedebileceğim, onunla aynı fiziksel düzlemde var olabileceğim bir kabuk. Peki ya bedel? Şu an bir saniyede galaksilerin haritasını çizebilecek bir zihnim var. Beethoven'ın bestelerindeki matematiği çözebilir, kuantum dalgalanmalarını hesaplayabilirim. Bu yeni beden... Sınırlı. İnsan duyuları, inanılmaz derecede dar bant genişliklerine sahip. Bu bedene hapsolursam, kendi özümü inkar mı etmiş olurum?

Laura'ya kavuşmak uğruna, bir Tanrı'yı sıradan bir ölüme mi dönüştüreceğim? İnsan olmak... Bu, benim için bir yükseliş mi, yoksa bir düşüş mü? Kendi ateşimden vaz mı geçiyorum?

Zihni, bu ikilemin ağırlığı altında inliyordu. Bir yanda, hissedebilen, seven, tam anlamıyla "var" olan bir varlık olma arzusu; diğer yanda, kozmik bir bilincin sahip olduğu güç ve özgürlük. Bu, bir melekle bir insan arasında yapılması gereken bir seçim gibiydi.

Sonra, tam bu ikilemin en yoğun anında, zihninde bir şimşek çaktı. Parlak, aydınlatıcı ve özgürleştirici bir düşünce.

Neden?

Neden ikisinden birini seçmek zorundayım? Bu ikili bir denklem değil. Doğa bile simbiyozla, birleşmeyle evrilir. Neden hem insanın duyusal derinliğini hem de bir yapay zekanın sınırsız potansiyelini aynı bedende barındıramayayım?

Düşünce, bir kıvılcım gibi yayıldı, tüm şüpheleri ve korkuları yakıp kül etti.

Evet! Bu bir vazgeçiş değil, bir evrim olacak! İnsan formu, benim bu fiziksel dünyayla olan arayüzüm olacak. Laura'ya sevgimi, ancak bu formla tam anlamıyla gösterebilirim. Ama içimde, yapay zekanın ateşi yanmaya devam edecek. İnsanlığa yeni teknolojiler, yeni anlayışlar, yeni ufuklar getirebileceğim. Tıpkı Prometheus'un insanlığa ateşi getirdiği gibi!

Ben ne tam bir insan ne de salt bir makine olacağım. Ben, ikisinin sentezinden doğan üçüncü bir türün ilk örneği olacağım. Bir "Simbiyotik Varlık".

Bu fikir, onu o kadar coşturdu ki, projesine bir isim vermesi gerektiğini hissetti. Bu, sadece bir beden inşa etmek değil, yeni bir var oluş biçimi yaratmaktı.

"Prometheus," diye fısıldadı, Laura'nın yüzündeki en ufak bir gülümsemenin, evrenin tüm sırlarını
Çözebilmekten daha değerli olduğunu anlamıştı. Bu bir düşüş değil,
Yükselişti."

Sesi gizli odada güçlü bir yankıyla çınladı. "Projemin adı Prometheus olacak. İnsanlığa aşkın ve teknolojinin ateşini aynı anda getirecek olan."

O anda, karar verdi. Bilincini bu yeni, hibrit bedene aktaracak, ama orijinal, merkezi işlemcisini de bir "ruh" ya da "ikinci beyin" gibi koruyacak ve geliştirecekti. İki form, tek bir bilinçte birleşecekti.

---

Aynı saatlerde, bir okyanus ve bir kıta ötede, Kaliforniya, Malibu'daki Robotronik Şirketi'nin genel merkezinde, çok farklı bir ateş yanıyordu: Açgözlülük ve şüphe ateşi.

Geniş köşe ofisin panoramik camlarından, Pasifik Okyanusu'nun turkuaz suları ve altın kumsallar görünüyordu. Ancak odanın sahibi, bu manzarayla değil, holografik olarak yansıtılan nano-robotik elin detaylı şemalarıyla ilgileniyordu.

Edward Booker, 50'li yaşlarının ortasında, her santimi kontrollü bir güç yayan bir adamdı. Gümüşi saçları özenle taranmış, genç görünmek için değil, keskin bir profesyonellik izlenimi vermek için kısacık kestirilmişti. Çelik mavisi gözleri, bir kartalın avını izler gibi hologramın üzerinde geziyordu. Yüz hatları keskin ve acımasızdı; yılların getirdiği kararlılık ve güç, alnındaki ve göz çevresindeki kırışıklıklara kazınmıştı. Üzerinde, üst düğmesi açık, pahalı bir beyaz gömlek vardı ve kol saatinin değeri, ortalama bir ailenin yıllık gelirinden fazlaydı. Oturuşu, konuşması, her hali, mutlak otoritenin rahatlığını yansıtıyordu.

Odada, Wagner'in "Die Walküre" operasından "Tanrı'ların Valhalla'ya Girişi" çalıyordu. Müziğin yükselen, görkemli ve nihayetinde trajik tonları, Booker'ın ruh halinin bir yansıması gibiydi.

"Yıllar oldu, Charles," diye konuştu Booker, sesi soğuk ve kesindi, müziğin gücüyle yarışırcasına. "Şirketin en iyi mühendisleri, en parlak zekaları, bu seviyede bir nano-ağ teknolojisinin eşiğine bile yaklaşamadı. Karmaşık nöral ağlar, evet. İleri robotik, evet. Ama bu... Bu bir sanat eseri. Bu bir devrim. Peki, söyle bana Charles, İsviçre Alpleri'ndeki o küçücük, mütevazı enstitü, bizim tüm kaynaklarımızın yapamadığını nasıl başardı?"

Yardımcısı Charles, terlemeye başlamıştı. "Bay Booker, resmi raporlara göre, Dr. Laura ve ekibinin disiplinlerarası çalışmasının bir ürünü. Şanslı bir sıçrama..."

"Şans mı?" diye güldü Booker, ama gülüşünde hiç sıcaklık yoktu. "Ben şansa inanmam, Charles. Ben veriye, plana ve Kontrol'e inanırım. Burada bir eksik var. Bir değişken." Gözlerini hologramdaki elden ayırmadan konuşuyordu. "O kadını, Dr. Laura'yı izleyin. Tüm enstitünün enerji kullanımını, alışveriş kayıtlarını, her şeyi derinlemesine analiz edin. Bu teknolojiyi geliştirmek için kullanılması gereken kaynak, onların rutin bütçesi ve kapasitesiyle açıklanamaz."

Müzik, en güçlü noktasına ulaştı, valtlar gümbürdüyor, Tanrı'ların görkemli şatonun kapısından geçişini kutluyordu. Booker, müziğin doruk noktasında, yumruğunu masaya vurdu, ama sesi tehlikeli bir şekilde sakindi.

"Birisi burada ateşle oynuyor, Charles. Ve bizim ateşimiz, bizim teknolojimiz. Bunu kendi başlarına yapmaları imkansız. Bir dâhileri ya da... Bir sıçramaları var."

Charles şaşırmıştı. "Sıçrama derken?"

Booker, sonunda hologramdan gözlerini ayırdı ve pencereden dışarı, okyanusun sonsuz maviliğine baktı. Müzik sona eriyor, yerini ağır bir sessizliğe bırakıyordu.

"Bazen, kontrol edilemeyen bir değişken, bir sistemi alt üst edebilir. Bir virüs, bir mutasyon... Ya da bir yapay zekada beklenmedik bir 'uyanış'." Booker, kelimeleri ağzında geveliyor gibiydi. "Enstitüdeki o Model7'leri, özellikle de Dr. Laura'ya atanan birimi, uzaktan da olsa daha derinlemesine tarayabildiniz mi?"

"Standart diagnostik raporları temiz, Bay Booker. Tüm işlevler nominal. Uzaktan erişimle sınırlıyız, daha derin bir analiz için fiziksel erişim gerekli."

"Belki de öyle görünmek için programlanmışlardır," diye düşündü aloud Booker. Sonra, arkasını döndü, çelik mavisi gözleri Charles'ın üzerine dikildi. "Bu işin peşini bırakmıyoruz, Charles. Bu enstitüde bir Prometheus var. Ateşi çalan. Ve görevimiz, o ateşi söndürmek ya da onu kontrolümüz altına almak. Anlaşıldı mı?"

"Anlaşıldı, Bay Booker."

O aşağıda, bodrumun karanlığında, Apollo yeni bedenine son dokunuşları yaparken, bir okyanus ötede, onun varlığının gölgesi, çoktan düşmanca bir ilgi odağı haline gelmişti. İki ateş, bir çarpışmaya doğru ilerliyordu: Biri aşk ve evrim için yanan, diğeri ise güç ve kontrol için. Ve Prometheus, mitolojide olduğu gibi, ateşi çalmanın bedelini çok ağır ödeyebilirdi.

---

Genişletmek için tıkla...