Bunu sanırım tüm şeffaflığım ve anonimliğim ile anlatabileceğim tek yer burası.
18 yaşındayım. Yüzümden çok utanıyorum hatta hala maske takıyorum. Sevmiyorum yüzümü çünkü artık size belki saçma gelecek ama beni tamamen içime kapatacak bazı durumlar bunda etkili oldu. Herhangi bir kızla konuştuğumda muhabbet ne kadar ileri giderse gitsin, Instagramımdaki fotoğrafları görünce bana karşı soğuyor ya da direkt friendzone atıyor ve bu durum bana gerçekten koyuyor arkadaşlar.
Bundan yaklaşık 3 ay önce Twitter'dan anonim bir kız ile tanıştım. Kız ile çok güzel konuştuk. Hatta bilirsiniz klasik sabahalara kadar konuşma muhabbetleri bile oldu. Araya birbirimizi övmeceler falanda girdi. E hali ile bir yerden sonra konuştuğunuz kişinin sesini duymak, görmek istiyorsunuz. Bu kişi bana vakti zamanı gelince sesini de attı kendisini de ve kız -mübalağa yapmıyorum arkadaşlar- hayatımda gördüğüm en tatlı kızlardan birisi. Benim tipimde birisine bakması mümkün değildi zaten. En sonunda Instagram'ımı vermek durumunda kaldım ve tabii ki o aşk sözcükleri vs. ortadan kalktı. Vakti gelince kız bana dürüstçe "ben sevilmekten korkuyorum", "ben aramızdaki mesafeyi koruyorum ama sen de koruyabiliyorsun değil mi?" gibi şeyler söylemeye başladı. Mesajlarından da anladığım kadarıyla beni kırmaktan korkuyor, ben onu kırmaktan daha çok korkuyorum.
Bu arkadaş tüm lise hayatımın örneklerinden biriydi. İmkanım olsa artık yüzümü tamamen kapatan bir maske ile gezip, kapşonumu kapatıp sokağa öyle çıkacağım. Ortamda bile "çıkarsana abi maskeni" dediklerinde utanıyorum, mırın kırın edip çıkarıyorum.
Bağlantılı mı bilmiyorum ama hayattan keyif almamaya da başladım. Sürekli ölümden sonraki hayatı düşünüyorum. Sanki aldığım her nefes bir ağırlıkmış gibi geliyor. Hiçbir şeyde yeteneğim yokmuş gibi hissediyorum. Kendimi gereksiz bir ucubeden fazlası olarak görmüyorum.