218524
Hectopat
- Katılım
- 29 Haziran 2018
- Mesajlar
- 61
Her zaman çok karamsarım ve sürekli kötüyü düşünüyorum. Bu düşünceleri neredeyse aklımdan atamıyorum. Sürekli aklımda tilkiler dolaşıyor, sürekli kafamın içi çok dolu. Günlük yaşantımı tamamiyle etkiliyor. Çoğu şeyde hep kendimde hata arayıp kendimi suçlarım. Her zaman gelecek kaygım var. Bir şeyleri düşünmekten dolayı hiçbir şeye odaklanamıyorum.
19 yaşındayım ve 2.'ye mezuna kalmak zorunda kaldım. Kendi başıma başaramadığım için dershaneye başladım ancak psikolojik açıdan durumlar benim için daha kötüye gitmeye başladı. Ders dinlerken bir anda dikkatim dağılıyor ve kendimi "ya başaramazsam" düşünceleri içerisinde buluyorum. Dikkatim çok dağıldığı için ders çalışamıyorum, denemelerde bile aklımda sürekli "başaramazsam düşüncesi" ya da farklı türde olumsuz düşünceler kafamın içinde dolanıyor. Sanki hayat enerjim yok olmuş gibi. Tüm günüm neredeyse acı içerisinde geçiyor.
Bu sorunlarım son zamanlarda çokça arttığı için iştahım yok, su bile zorla içiyorum. Sürekli uyuma ve ağlama isteği geliyor ki normalde hiç ağlamam gibi bir şey, son zamanlarda sanki her an ağlamam gerekmiş gibi hissediyorum. Üniversite kazanmayı kendi içimde bir şekilde mecburiyet haline getirdim ve kazanamayacağım korkusu beni ele geçiriyor artık. Ayrıca lütfen tek sorunum olarak "üniversite" konusu olarak düşünmeyin, sadece bir örnek olarak verdim ve detaylandırdım. Uzun yıllardır olumsuzluk ve kötü düşünceler hep benim için çok büyük bir sorun oldu. Ne yaparsam yapayım önüne geçemiyorum. Birisi bitse ardından başkası mutlaka geliyor.
Ayrıca insanlarla düzgün iletişim kuramıyorum. Sosyal fobi oluyor sanırım. Çok küçük yaşlardan beri içime kapanık ve asosyal birisiyim. Bunu da bir türlü aşamadım. Birileriyle konuşmak çok zor geliyor ve konuşmayı denediğimde sanki konuşmasını bilmiyormuşum gibi zorlanıyorum aklımdan geçen şeyleri konuşmakta. Hiç arkadaşım yok, sürekli insanlardan uzak durmak istiyorum. Çok nadir bazı insanlarla bir şekilde çok samimi oluyorum ve onlarla iletişim kurarken hiçbir sorunum yokmuş gibi gayet normal bir şekilde iletişim kuruyorum ve onlarla konuşurken kendimi çok iyi hissediyorum. Sanki bu aklımda dolaşan kötü düşünceler, olumsuzluklar vs. hiçbir şey yokmuş gibi geliyor. Ancak işin kötü yanı bu kişilerden uzaklaştığım zaman eski kötü halim ekstra fazlasıyla geri dönüyor. Öz güvenim de her zaman sıfır.
Daha çok şey var ama daha fazla uzatmak istemiyorum. Bu şeyler artık dayanılmaz hale gelmeye başladı. Çok yoruyor ve günlük yaşantımı yaşanmaz bir hale getiriyor neredeyse. En son dayanamayıp psikiyatriste gitmek istediğimi söyledim anneme ancak antidepresan gibi ilaçlar vereceklerini ve bu tarz ilaçlar kullanmamı istemediğini ve çok fazla gereksiz düşünüp kafaya taktığımı, daha az düşünüp kendimi rahatlatmam gerektiğini söyledi ancak ben bunu denesem bile hiçbir zaman başaramadım. Her geçen zaman eskisinden daha da kötüleşiyor. Ne yapmalıyım? Psikiyatriste gitmek istiyorum ama annemden dolayı da emin olamadım. Fikrinize ihtiyacım var.
19 yaşındayım ve 2.'ye mezuna kalmak zorunda kaldım. Kendi başıma başaramadığım için dershaneye başladım ancak psikolojik açıdan durumlar benim için daha kötüye gitmeye başladı. Ders dinlerken bir anda dikkatim dağılıyor ve kendimi "ya başaramazsam" düşünceleri içerisinde buluyorum. Dikkatim çok dağıldığı için ders çalışamıyorum, denemelerde bile aklımda sürekli "başaramazsam düşüncesi" ya da farklı türde olumsuz düşünceler kafamın içinde dolanıyor. Sanki hayat enerjim yok olmuş gibi. Tüm günüm neredeyse acı içerisinde geçiyor.
Bu sorunlarım son zamanlarda çokça arttığı için iştahım yok, su bile zorla içiyorum. Sürekli uyuma ve ağlama isteği geliyor ki normalde hiç ağlamam gibi bir şey, son zamanlarda sanki her an ağlamam gerekmiş gibi hissediyorum. Üniversite kazanmayı kendi içimde bir şekilde mecburiyet haline getirdim ve kazanamayacağım korkusu beni ele geçiriyor artık. Ayrıca lütfen tek sorunum olarak "üniversite" konusu olarak düşünmeyin, sadece bir örnek olarak verdim ve detaylandırdım. Uzun yıllardır olumsuzluk ve kötü düşünceler hep benim için çok büyük bir sorun oldu. Ne yaparsam yapayım önüne geçemiyorum. Birisi bitse ardından başkası mutlaka geliyor.
Ayrıca insanlarla düzgün iletişim kuramıyorum. Sosyal fobi oluyor sanırım. Çok küçük yaşlardan beri içime kapanık ve asosyal birisiyim. Bunu da bir türlü aşamadım. Birileriyle konuşmak çok zor geliyor ve konuşmayı denediğimde sanki konuşmasını bilmiyormuşum gibi zorlanıyorum aklımdan geçen şeyleri konuşmakta. Hiç arkadaşım yok, sürekli insanlardan uzak durmak istiyorum. Çok nadir bazı insanlarla bir şekilde çok samimi oluyorum ve onlarla iletişim kurarken hiçbir sorunum yokmuş gibi gayet normal bir şekilde iletişim kuruyorum ve onlarla konuşurken kendimi çok iyi hissediyorum. Sanki bu aklımda dolaşan kötü düşünceler, olumsuzluklar vs. hiçbir şey yokmuş gibi geliyor. Ancak işin kötü yanı bu kişilerden uzaklaştığım zaman eski kötü halim ekstra fazlasıyla geri dönüyor. Öz güvenim de her zaman sıfır.
Daha çok şey var ama daha fazla uzatmak istemiyorum. Bu şeyler artık dayanılmaz hale gelmeye başladı. Çok yoruyor ve günlük yaşantımı yaşanmaz bir hale getiriyor neredeyse. En son dayanamayıp psikiyatriste gitmek istediğimi söyledim anneme ancak antidepresan gibi ilaçlar vereceklerini ve bu tarz ilaçlar kullanmamı istemediğini ve çok fazla gereksiz düşünüp kafaya taktığımı, daha az düşünüp kendimi rahatlatmam gerektiğini söyledi ancak ben bunu denesem bile hiçbir zaman başaramadım. Her geçen zaman eskisinden daha da kötüleşiyor. Ne yapmalıyım? Psikiyatriste gitmek istiyorum ama annemden dolayı da emin olamadım. Fikrinize ihtiyacım var.
Son düzenleyen: Moderatör:
