Çok çok küçük yaşlardan, 3-5 yaşlarımdan itibaren korku filmlerine inanılmaz ilgili bir çocuktum.
Ben sürekli korku filmi izlemek isterdim, izlerdim de. Ama her seferinde gece kabus görüp çığlık çığlığa uyanırdım.
Ailem çok kızardı tabii. O korku filmlerine ilgi duyduğum ufak yaşlarımda sürekli olarak bir yerlerden geçen karanlık silüetler, korkunç gülümsemeler, bilumum paranormal ögeyi görür ve geceleri asla sakin bir şekilde uyuyamazdım. Gerek filmlerde izlediğim, gerek yaşadığım bu paranormal olaylar o kadar normalleşti ki gözümde, 10 yaşlarımdan itibaren hiç bir korku filminden korkamaz, hiç bir paranormal olaya şaşıramaz hale geldim. Korku filmleri izleyip, korku, telaş ve heyecan dolu bir şekilde uyumaya çalıştığım o günleri çok özledim. Keşke korkuya karşı bu kadar erken yaşta bağışıklık geliştirmeseydim de bu gün korku filmlerinin kötü görsel efektlerine gülmek yerine kucağımda yastıkta korkarak izleyebilseydim. Çok güzel günlerdi.
