Türkiye'de hala mutlu birileri var mı?

Özellikle basketbolda o hırs sayesinde normalde oynadığımdan 2-3 kat daha iyi oynuyorum.
O hırs bende eksi etki yapıyor. İşin içinde rekabet ve hırs varsa en kötü performansı çıkarıyorum.
Bugün oyuncak silahını kırdı. Sanki ben kırmışım gibi bana laf söylüyordu. En sonunda dayanamadım. Bir tokat attım. 10 dakika kıpkırmızı kalmıştı. Sonra pişmanlık oluyor ama o siniri atmam lazım işte.
Doğru olanı yapmışsın. El bebek gül bebek yetiştirirseniz daha kötü sonuçlar ortaya çıkıyor.
 
Doğru olanı yapmışsın. El bebek gül bebek yetiştirirseniz daha kötü sonuçlar ortaya çıkıyor.
Hocam inanır mısınız bilmiyorum ama kendi yemeğini bile düzgünce yiyemiyor. 2. sınıfa gidiyor. Ben onun yaşındayken çarpma tablosunu biliyordum. Kendi yemeğimi düzgünce yiyordum. Kıyafetlerimi giymeyi ve kaldırmayı biliyordum. Bana kalsa ben çocuğa 1-2 ayda öğretirim. Annem hep "Daha küçük." diyor. Öğretmeye de çok yeltenmiyor. Ben karışınca da bana yine laf geliyor. Annem üstünde durmuyor. Anneme kalsa bu iş, çocuk ortaokula gittiğinde bile öğrenemez. Biraz sert olmak lazım. Paşa gibi eskiden yemeği ağzına koymuşuz, kıyafeti giydirmişiz. Şimdi bir şey yapmıyor işte. Babam da "Sen neden çocuğa baskı kuruyorsun?!" diyor. Ben baskı kurmuyorum. Normal olanı yapıyorum. Çocuğu biraz ciddi ve sorumluluk sahibi yapmaya çalışıyorum ama nafile.
 
@Copp aman boş ver. Kendilerinin eğitemediklerini çok yakında görecekler zaten.
Hocam beni böyle eğitmediler yalnız ona şaşırıyorum. Beni bu kadar salmamışlardı. Babam çok karışmıyor bu işlere. Arada sırada söylüyor ama çoğunu sadece söylemiş olmak için söylüyor. Annem salmış tamamen. Şimdi bir şeyler yapıyor ama eskiden o çocuk rahata alıştı zaten. Şimdi dinlemezki. Ben yine de elimden geleni yaparım. Annem ve babam sonradan farkına vardılar işin.
 
Mutlu insan tabii ki var, sorulması gereken asıl soru "memnun olan var mı"dır.

Ben mutluyum, ama memnun değilim.
 

Yeni konular

Geri
Yukarı