gulenadam79423
Centipat
- Katılım
- 24 Temmuz 2022
- Mesajlar
- 31
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Arkadaşlar ben lise 9. sınıfım. Zamanında yalnızlığı seviyordum, bana çok şey kattı ama artık yalnızlık bir engel olmaya başladı. Arkadaş bulamıyorum: Okulumda çok fazla aptal var, hatta açık konuşmak gerekirse benim dengimde kimse görmedim. Şu an da dahil tüm okul hayatım boyunca zorbalığa uğradım. Şu an bu zorbalık meselesini çözmeye çalışıyorum. En kötülerinden biri ise sınıfımdaki bir kızdan hoşlandım ve beynimin baskısı yüzünden hayallerimde onu kukla gibi oynatıp beni anlayan biri yaptım. Sonuç: Hayallerimde kukla gibi oynattığım versiyonuna aşık olmak. Çözümü teoride basit ama uygulaması zor: Konuşup onu tanımak.
Büyük ihtimalle beynimin kurduğu hayaller suya düşecek ve ona olan yalan aşkım sona erecek. Yalnız olduğum için fazlaca felsefe yaptım. Tabii ki sorgulanmaması gereken şeyleri sorguladım ve varoluşsal sancı ile tanıştım. Merak etmeyin varoluşsal sancıyı kısa süre içinde çözdüm ya da çözdüğümü sanıyorum belki geri gelir.
Öğretmenlerle arkadaşlık yapmayı denedim ama tahmin edebileceğiniz gibi olmadı. Beni seven bir tek annem var. Ama onun sevgisi nedense yalnızlığımı ve sevilme ihtiyacımı azaltmıyor. Okulda 8 saat çoğunluğu işime yaramayacak, ezber olduğu için unutacağım bilgiler veriliyor ve bunun farkındayım. Kendimi geliştirirken bir yandan da bu saçma eğitim sisteminden kalmamaya çalışıyorum. Ailesel problemler de bir yandan vuruyor.
Peki ya bunları bize neden anlatıyorsun diyorsanız: Yalnız olduğum için yaşadıklarımı bir tek anneme anlatıyorum ve sadece annemin fikrini almak bana yetmiyor.
Size soruyorum: Yaşadıklarım ve her şeyin şuurunda olmam normal mi? Normal ise neden benim gibilerini göremiyorum? Erken olgunlaşma mı yaşıyorum? Yoksa deliriyor muyum? Annemin bana verdiği sevgi neden yetmiyor? Beynim, yaşadığım olayları çalışmamak için abartıyor mu? Yardım edin.
Büyük ihtimalle beynimin kurduğu hayaller suya düşecek ve ona olan yalan aşkım sona erecek. Yalnız olduğum için fazlaca felsefe yaptım. Tabii ki sorgulanmaması gereken şeyleri sorguladım ve varoluşsal sancı ile tanıştım. Merak etmeyin varoluşsal sancıyı kısa süre içinde çözdüm ya da çözdüğümü sanıyorum belki geri gelir.
Öğretmenlerle arkadaşlık yapmayı denedim ama tahmin edebileceğiniz gibi olmadı. Beni seven bir tek annem var. Ama onun sevgisi nedense yalnızlığımı ve sevilme ihtiyacımı azaltmıyor. Okulda 8 saat çoğunluğu işime yaramayacak, ezber olduğu için unutacağım bilgiler veriliyor ve bunun farkındayım. Kendimi geliştirirken bir yandan da bu saçma eğitim sisteminden kalmamaya çalışıyorum. Ailesel problemler de bir yandan vuruyor.
Peki ya bunları bize neden anlatıyorsun diyorsanız: Yalnız olduğum için yaşadıklarımı bir tek anneme anlatıyorum ve sadece annemin fikrini almak bana yetmiyor.
Size soruyorum: Yaşadıklarım ve her şeyin şuurunda olmam normal mi? Normal ise neden benim gibilerini göremiyorum? Erken olgunlaşma mı yaşıyorum? Yoksa deliriyor muyum? Annemin bana verdiği sevgi neden yetmiyor? Beynim, yaşadığım olayları çalışmamak için abartıyor mu? Yardım edin.