Bunu bir farklılık olarak görmelisin. Hatta dediğin gibi, samimi görmeleri için bir avantaj... Bu durumu kabullenmişe benziyorsun. Sadece biraz rahat ol ve akışına bırak. Kontrol etmeye çalışma...
Güzel kardeşim 30 yaşında bir adam olarak yazacağım bu yazdıklarımı. Anlattıklarımın içinden kendine bir şeyler katarsan ne mutlu bana. Senin yazılarını okurken senin zamanındaki hallerim film gibi geçti gitti önümden.Hayatta hep kötü durumlarda kaldım, konuşma problemi yaşadığım için arkadaşım olmadı ve evime tıkılı kaldım. İnsanlar okuldan çıkarken okey atmaya giderken benide çağırsınlar diye gözlerinin içine baktım 1 kişi eksikken, hiç davet edilmedim. Bir keresinde ben gitmiştim davet edilmediğim halde ama 'seni çağırmadık neden geldin' dediler ve davetsiz misafir olmadım o günden sonra. Ben hep iyi düşünceliyim tamam kafama şeytanlıklar geliyordu ama karakterim iyiydi, insanları kandıramazdım yalan söyleyemezdim yani kişiliğim buydu. 12. sınıfa gidiyorum ve ocak ayında bir kız bana yazdı konuştuk ve 2 günde samimileştik 4. gün buluştuk ve el ele tutuştuk bana hediye aldı tokasını verdi. Arkadaşlar ben sevilmedim o zamana kadar, bana ailem bile en ne zaman seni seviyorum dediğini hatırlamıyorum, o kızda bana bilmiyorum enerjisi çok yüksek birisi ve tamam lise aşkı denilen kişi bundan olur demiştim. Beraber yürüdük konuştuk sohbet ettik ama tanışamadık yani her şey hızlı ilerlemişti. Sonuç olarak 10 gün konuştuk ve kız benle konuşmayı kesti arkadaş olalım dedi ama ben ilk kez birkaç duyguyu hissetmişken bir anda arkadaşlığa geçemem çünkü olmaz böyle şey. Ben de yazmadım aramadım okulda bakmadım yüzüne bile çünkü seviyorum onun sınıfının önünden geçerken bile korkuyorum, onun arkadaşlarının olduğu sınıfa girerken acaba o orada mı diye girmiyorum. 1 ay geçti ve ben tekrar tanışmak istedim çünkü beni yanlış tanımıştır diye düşünmüştüm ve onun bir arkadaşı ile samimi oldum. Konuştuk ve ona dedim beni nasıl tanıdı acaba nelerden hoşlanır gibi gibi ve dün yaşandı bu olay. Bugünde hazırlandım ve en sevdiği çikolatayı ona aldım onu tek buldum bir yerde ve çikolatayı verdim tekrar tanışalım mı dedim o durakladı. Arkadaşına da şunları demiş zamanında, "Fazla iyi, kızmıyor, onu bozarım ben, çok düşünceli çocuk" ve o çikolatayı almadı elimden ve hayır dedi arkadaş kalalım dedi. Ben de arkadaş kalmak istemiyorum dedim ve vedalaşalım dedim, sarıldı bana ben sarılamadım. Ben hep iyi olduğumdan saf olduğumdan kaybettim arkadaşlar ve 1 ay belirsizliğin ardından şimdi son buldu ve eve 10dk da giderken 40dk da gidemedim gözüm karardı eve gidene kadar, hayat enerjim sıfırlandı ve eve gelir gelmez uyudum.
Artık kısa zamanda gaddarlaşmak ve bu iyi çocuktan çıkmak istiyorum. Kişiliğim bozulsun karaktersiz olayım demiyorum sadece çağın erkeği olayım. Umursamaz olayım, bana ilgi gösteren birisine bağlanmayayım diyeceğimde bana ilgi gösterende olmaz, neyse ben spora gidiyim de belki kafam dağılır.
İyiler kaybeder çünkü kendini birine adadığın vakit, karşındakinin açgözlülüğünü beslersin. Machiavelli "Prens" kitabında "iyilik yaptığın zaman, iyilik bulmayı beklemeyeceksin" der. Sen birine iyi yaklaştığın vakit o sana iyi yaklaşmak zorunda değil, sonuç olarak sana borçlu değil.Hayatta hep kötü durumlarda kaldım, konuşma problemi yaşadığım için arkadaşım olmadı ve evime tıkılı kaldım. İnsanlar okuldan çıkarken okey atmaya giderken benide çağırsınlar diye gözlerinin içine baktım 1 kişi eksikken, hiç davet edilmedim. Bir keresinde ben gitmiştim davet edilmediğim halde ama 'seni çağırmadık neden geldin' dediler ve davetsiz misafir olmadım o günden sonra. Ben hep iyi düşünceliyim tamam kafama şeytanlıklar geliyordu ama karakterim iyiydi, insanları kandıramazdım yalan söyleyemezdim yani kişiliğim buydu. 12. sınıfa gidiyorum ve ocak ayında bir kız bana yazdı konuştuk ve 2 günde samimileştik 4. gün buluştuk ve el ele tutuştuk bana hediye aldı tokasını verdi. Arkadaşlar ben sevilmedim o zamana kadar, bana ailem bile en ne zaman seni seviyorum dediğini hatırlamıyorum, o kızda bana bilmiyorum enerjisi çok yüksek birisi ve tamam lise aşkı denilen kişi bundan olur demiştim. Beraber yürüdük konuştuk sohbet ettik ama tanışamadık yani her şey hızlı ilerlemişti. Sonuç olarak 10 gün konuştuk ve kız benle konuşmayı kesti arkadaş olalım dedi ama ben ilk kez birkaç duyguyu hissetmişken bir anda arkadaşlığa geçemem çünkü olmaz böyle şey. Ben de yazmadım aramadım okulda bakmadım yüzüne bile çünkü seviyorum onun sınıfının önünden geçerken bile korkuyorum, onun arkadaşlarının olduğu sınıfa girerken acaba o orada mı diye girmiyorum. 1 ay geçti ve ben tekrar tanışmak istedim çünkü beni yanlış tanımıştır diye düşünmüştüm ve onun bir arkadaşı ile samimi oldum. Konuştuk ve ona dedim beni nasıl tanıdı acaba nelerden hoşlanır gibi gibi ve dün yaşandı bu olay. Bugünde hazırlandım ve en sevdiği çikolatayı ona aldım onu tek buldum bir yerde ve çikolatayı verdim tekrar tanışalım mı dedim o durakladı. Arkadaşına da şunları demiş zamanında, "Fazla iyi, kızmıyor, onu bozarım ben, çok düşünceli çocuk" ve o çikolatayı almadı elimden ve hayır dedi arkadaş kalalım dedi. Ben de arkadaş kalmak istemiyorum dedim ve vedalaşalım dedim, sarıldı bana ben sarılamadım. Ben hep iyi olduğumdan saf olduğumdan kaybettim arkadaşlar ve 1 ay belirsizliğin ardından şimdi son buldu ve eve 10dk da giderken 40dk da gidemedim gözüm karardı eve gidene kadar, hayat enerjim sıfırlandı ve eve gelir gelmez uyudum.
Artık kısa zamanda gaddarlaşmak ve bu iyi çocuktan çıkmak istiyorum. Kişiliğim bozulsun karaktersiz olayım demiyorum sadece çağın erkeği olayım. Umursamaz olayım, bana ilgi gösteren birisine bağlanmayayım diyeceğimde bana ilgi gösterende olmaz, neyse ben spora gidiyim de belki kafam dağılır.
Hocam benim genel sorunum insanların beni dışarıdan sevmemesi, ve ben espri yapan ve üzgünken espri kalitesini düşüren birisiyim. Mizah kalitem mutluluğumda artar yani çünkü ben içimdeki o çocuğu mutlu etmek ve birilerinden güzel tepki görüp kendimi tatmin etmek için yapıyorum o kötü esprileri. Hocam ben ailemi seviyorum hem de kuvvetli bağımız var ben aile konusunda yani 1. de tamamım. 2. de ise haklısın. Yani ben kendimi insanların ortalamasında 6/10 görüyorum üstünlük olarak, yanlış anlaşılmasın herkesin skalası var ve ben o inekleri sevmeyn kişilerdendim. Ama bir gün birisiyle konuştum ve o an anladım ki bu ders çalışan kişi de insanmış fikirleri varmış, sohbet ediliyormuş. Ve o an kafama dank etti ben arkadaşlığı it kopuktan arıyormuşum ve onlarla bu yüzden sohbet edemiyormuşum, o kişilerle 5dk sohbet edemezken bu inek dediğim kişiyle 30dk mantıklı konuşmalar fikir paylaşımı yaptık.Dostum hayatı bu kadar kasma. Seni karamsarlığa düşüren şeyleri de okuma.
Senin sorunun arkadaşın olmaması. İnsanlar sosyal canlılardır, bundan mahrum olmak çoğumuzu uzun vadede harap eder. Seninle arkadaş olmayanlar şeytanî kişilikler sanırım. Bundan 3 yıl önce seninle çok yakın görüşlere sahiptim. "Ailem beni hiç adam gibi sevmedi, beni kimse anlamıyor, şu hayatta arkadaşım diyeceğim kimsem yok" gibi garip triplere giriyordum. E böyle düşünen kişi tutunacak bir dal arar. O dal ben de bir kız oldu sende de öyle olmuş.
Şu an o günlere gülüyorum. Eminim sen de bugüne güleceksin.
"Peki Ali bundan nasıl kurtuldun?"
1- Aileme karşı adım attım. Aslında beni gerçekten sevdiklerini ancak büyüdükleri ortamdan ötürü bunu açıkça gösteremediklerini gördüm. Ve onları anlamaya, onlara olan sevgimi büyütmeye çalıştım. Gittikleri her yere gitmeye başladım, lanet olası düğünlere dahi gittim hâlâ da gidiyorum. Babamla uzaktan bakıldığında sert bir ilişkimiz var ama onunla takılıyorum, vakit geçiriyorum ve samimiyetimiz artmaya başladı. Biliyor musun, bu gerçekten iyi geliyor. Dürüst olalım dostum, öldüğümüzde ağlayarak arkamızdan toprak atacak ilk kişiler ailemizdir. Hele senin şu an onlardan başka servetin yok. İlk önce kafada onları sevmeyi kabullenmen gerek. Sevmeyi, sevilmeyi hissetmek çok önemli ve bunu da ilk aileden başlatmak şart.
2- Arkadaş ve dost edinmek.
Birincisi kolay, ikincisi spontanedir ve genelde uzun zaman gerektirir. Benim şansım bir çocukluk arkadaşım vardı, onunla ilişkimi geliştirdim ve şu an dostum dediğim biri hayatımda. Ona da burdan selam olsun
Birincisi sende neden olmamış? Öküz altında buzağı aradığın için. Yani yanlış kişilerle, yanlış yerlerde arkadaş edinmeye çalışıyorsun. Ya arkadaş bırak şu okeyci keko tayfayı. Yok şu ineklerden bir insan evladı? En büyük hata, kendi karakterinle taban tabana zıt adamlara kendini kabul ettirmeye çalışmaktır. Bana "benden başka iyi hiçbir akranım olmadı, oh lanet olsun" falan deme. Öyle bir şey yok kardeşim. Bakmayı bilememişsindir. Hayvanî olarak her zaman alfa ve zorba tipler çekici gelir. Tecrübesizken öyle insanlara sevdalanır ve öyleleri ile arkadaş olmaya çalışırız. Fakat yanlış. Herkes o basketçi çocuğu tanıyor da ön sıralarda sessiz sakin oturan, bakımsız olduğundan çirkin ve belki de kilolu olan, kimseye zararı dokunmamış kişiyle ilgilenmiyor. Onu sanki orada hiç yokmuş kabul ediyoruz. Ama o orda, belki sen de onlardan birisin. E gitsene o zaman yanına. Davulu niye dengi dengine çalmıyorsun?
Şu an ne yapıyorsun bilmiyorum. Çalışıyor musun, Üniversite mi okuyorsun ya da hâlâ lisede misin bilmiyorum. Ne olursa olsun bulunduğun ortamda saygılı adamı bul. Dış görünüşüne ve ezikliğine hiç bakma. Bunlara bakarsan bu konulardan daha çok açarsın.
Hayatında kavun yememiş birinin tek bir kavun gördüğünde büyülenmesi ve sahiplenmesi kaçınılmaz. E senin gibi bir yalnızın da bir insana fazlasıyla bağlanması normal değil mi? Bütün kasıntılarının sebebi bu işte, yalnızsın kardeşim. Bitir şu yalnızlığını. Çözüm bence çok açık.
"Bunu nasıl yapacaksın?" Bilemem. Ben sen değilim, belli bir empati kursam da seni senin kadar iyi tanıyamam, seni senin kadar anlayamam. Bunu da sen bulacaksın.
Başarılar.
Evet beklenti cidden inanılmaz kötü bir şey, bu yüzden umursamaz olmayı kimseye bağlanmamak gerekiyor. İyilik dediğiniz gibi göreceli kavram ama ben iyi olduğumu ki bu benim görüşüm belki size göre bu saflıktır bilmiyorum. Ben kimseye kızmayan, kırmızı çizgileri olmayan, kolay yönetilebilen, yani kısaca safım ya, kimseye kötülüğüm yok, herkesle iyi anlaşırım, kendimden kötü durumdakilerle dalga geçmem yani bilmiyorum bu şekilde. Her şeye devasa anlamlar yüklememeyi nasıl başaracağız ki? Yani buradaki sorun odak noktası olması, insanların çoğunun rutini var benim rutinim okula gitmek bu sabah 8 öğlen 4, spora gidiyorum haftanın 3 günü buda 2 saatimi alıyor. Geriye kalan 7-8 saat ne yapacağım? Oyun oynayacağım yada uyuyacağım çünkü kimsesiz ne yapar oyun oynar kafasındaki düşünceleri bastırır yada uyur düşünmemek için. Uğraş bul ozaman diyorsunuz ama hayatım nedense düzensiz, yani rayına oturmuyor hiçbir şey. Mesela haftaya yeni yaşıma gireceğim ehliyet alacağım o zaman bu düzensizlik dahada kötü olacak.
Yani arkadaş edinmeyi beceremediğimden veya denemediğimden bilmiyorum benim bunları yapacak kimsem yok. Mesela bir arkadaşım var tenefüslerde derslerde beraber oluruz ama bir yanlışım olur bana küser hakaret eder, başka arkadaşımla felsefe yaparım başkası ile ilişkiler hakkında konuşurum yani benim toplasam bir elin parmağını geçmez bu yüzden olmuyor.
Merhabalar bende nedense hiç arkadaşı olmayan ama derse de çalışmayan birisiyim, ben aç kalmam ama tokta olamam böyle diyim yani. Yapacağım meslek belli tamamen hayatı salmış değilim sadece okul bitsin oraya odaklanayım kafasındayım. Evet tip önemsiz önemli olan geçinmek hayatın zorluklarına karşı. Anlıyorum kendimizi geliştirmek güzel ama bilmiyorum ben biraz kesin adamım spesifik mi deniyor bilmem ama onun bağımlısıyım. Bu yüzden dil öğrenmek bana karışık gelir. Bende spora gidiyorum vücut geliştirmek için ama ben öyle sağlıklı olayım hafif estetik durayım yeter ve bu yol ne kadar biyolojik etkenlerle dolu olsa da içinden sıyrılıp o kesin bilgiyi alabiliyorum ama beyin böyle değil. Ezberledi mi kelimeyi öğrendi mi acaba diye kafam karışıyor bu yüzden dil öğrenme konusunda uzlaşamadım hiçbir dil ile ve İngilizceyi bile A2 seviyesinde biliyorum. Dediklerinizi anladım ve teşekkür ederim.
Hocam benim sınırlarımı bile ve ciddi olma konusunda eksiğim var. Ben hep çocuk olarak büyüdüm daha önceki ay annem elimden tuttu yolda yürürken o kadar çocuğum, olgunum tabi yaşımın olgunluğuna sahibim ama böyle. Kendi karakterimi bilmiyorum, bana beni sorsanız kekeme, sanayide meslek öğrencek birisi derim çünkü hayatım boyunca kekeme oldum bunu adım gibi biliyorum ve mesleğide öğreneceğim tek hedefim o yani bu yüzden şu durumda ne tepki verirsin bu durumda ne dersin diye sorsanız cevap veremem veya veririm ama sonraki hafta değiştiririm. Anlıyorum dediklerinizi ve bu dedikleriniz keşke olsa diyip masaya vurasım bile geliyor bazen, ilgiye aç çocuk değil ilgisini hak edene seçerek veren bir adam olma konusunda uzmanlaşmam lazım çünkü ben hayatın gerisinde kalıyorum tren kaçıyor ve bu yaşlarım gelmicek ben şuan 17 yaşındayım 18 yaşına gircem haftaya ama 17 yaşımı sorsanız kimlerle tanıştın kimlerle konuştun deseniz ben 2 derim en fazla oda bu beni reddeden kız ve o kızın arkadaşı. Benim arkadaş edinme gibi bir çabam yok sanırım, anlamadım gitti. Evet kıza geri dönmem hataydı ama o ilişkide virgülle bitmişti ne veda ne bişey olmuştu kız istemiyordu ve arkadaş kalalım demişti ama yüzümüze bile bakmadık birbirimizin. Bende kıza döndüm tekrar konuşalım mı yoksa veda edelim diye son kez sarıldık veda ettik bundan sonra kafamda o kızla ilgili soru işareti yok önüme bakacağım. Biraz konu dışı ama erkek psikolojisi çok garip. Kızla konuşmayı bıraktım kız beni istemiyor ama başka kıza yürüyemedim o kıza ayıp olur diye, ben mi ince düşünüyorum yoksa erkeklik genlerimizde mi var. Haklısınız kendime yatırım yapmalıyım konuşmamı geliştiriyorum spor yapıyorum şimdilik, buna dil öğrenmede girecek. Kendi sahneni kur sözü cidden iyiymiş.
