Mr. Homicide
Centipat
- Katılım
- 11 Ekim 2023
- Mesajlar
- 65
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Uzak mesafe ilişkim vardı, tam bir yıl boyunca sürdü ve defalarca yanına gittim. Ayrıldık, üzerinden tam sekiz ay geçti ama hâlâ unutamıyorum. Her an aklımda değil belki, ama bazen hayatı sorguladığım anlarda, hiç beklemediğim bir anda zihnim yine ona gidiyor. Bazen konuyla hiç ilgisi olmayan şeyler bile onu hatırlamama sebep olabiliyor. Eskiden mesafeleri hiç umursamazken, şimdi ne kadar zor ve ne kadar acı verici olduğunu anlıyorum.
Anlatması zor, ama hissettiklerimi tarif etmeye çalışayım… sabahları okula giderken güneş açtığında, onun da aynı güneşi gördüğünü düşünüyorum. Mesafeler çok uzak olsa da, aynı gökyüzüne bakıyoruz ama birbirimizden tamamen habersiziz. Aynı aya bakıyoruz ama artık aynı hayalleri kurmuyoruz. Bir zamanlar paylaştığımız anılar, şimdi sadece benim zihnimde yankılanıyor. Yıllar sonra belki O, başka biriyle daha mutlu olacak, evlenecek, bir hayat kuracak… ve ben bunu düşündüğümde içimi tarifsiz bir boşluk kaplıyor. Bu duygu, sanki tüm geçmişimi bana karşı kullanıyormuş gibi hissettiriyor.
Artık en basit şeyler bile bana onu hatırlatıyor. Mesela bir zincir market görüyorum ve aklıma hemen onun evi geliyor, çünkü onun evinin önünde de aynı market vardı. Veya sıradan bir su alıyorum, ama bu bile geçmişe sürüklenmem için yeterli oluyor çünkü bir zamanlar yanına gittiğimde o suyu almıştık, aynı marka, aynı tat… başkaları için önemsiz, hatta saçma görünebilir, ama benim için o küçük detaylar, bir anda geçmişin içine çekildiğim dipsiz kuyular gibi.
Zihnim sürekli aynı şeyleri döndürüp duruyor. Aynı hayat, aynı zaman dilimi ama biz birbirimizin varlığından tamamen habersiziz. Eskiden böyle hisleri yaşayan insanları anlayamazdım, hatta biraz da küçümserdim belki… ama şimdi, içinde bulunduğum bu durum beni her gün biraz daha yıpratıyor ve ne olduğunu, neden bu kadar derin bir boşluk içinde olduğumu tam olarak anlamıyorum. Unutmak istiyorum, ama hatırlamak için en ufak bir sebep bile yetiyor…
Anlatması zor, ama hissettiklerimi tarif etmeye çalışayım… sabahları okula giderken güneş açtığında, onun da aynı güneşi gördüğünü düşünüyorum. Mesafeler çok uzak olsa da, aynı gökyüzüne bakıyoruz ama birbirimizden tamamen habersiziz. Aynı aya bakıyoruz ama artık aynı hayalleri kurmuyoruz. Bir zamanlar paylaştığımız anılar, şimdi sadece benim zihnimde yankılanıyor. Yıllar sonra belki O, başka biriyle daha mutlu olacak, evlenecek, bir hayat kuracak… ve ben bunu düşündüğümde içimi tarifsiz bir boşluk kaplıyor. Bu duygu, sanki tüm geçmişimi bana karşı kullanıyormuş gibi hissettiriyor.
Artık en basit şeyler bile bana onu hatırlatıyor. Mesela bir zincir market görüyorum ve aklıma hemen onun evi geliyor, çünkü onun evinin önünde de aynı market vardı. Veya sıradan bir su alıyorum, ama bu bile geçmişe sürüklenmem için yeterli oluyor çünkü bir zamanlar yanına gittiğimde o suyu almıştık, aynı marka, aynı tat… başkaları için önemsiz, hatta saçma görünebilir, ama benim için o küçük detaylar, bir anda geçmişin içine çekildiğim dipsiz kuyular gibi.
Zihnim sürekli aynı şeyleri döndürüp duruyor. Aynı hayat, aynı zaman dilimi ama biz birbirimizin varlığından tamamen habersiziz. Eskiden böyle hisleri yaşayan insanları anlayamazdım, hatta biraz da küçümserdim belki… ama şimdi, içinde bulunduğum bu durum beni her gün biraz daha yıpratıyor ve ne olduğunu, neden bu kadar derin bir boşluk içinde olduğumu tam olarak anlamıyorum. Unutmak istiyorum, ama hatırlamak için en ufak bir sebep bile yetiyor…