- Katılım
- 18 Nisan 2019
- Mesajlar
- 1.576
- Çözümler
- 10
Sosyal ortamlarda konuşamayan, arkadaşı olmayan, arka sıralarda tek başına oturan, utangaç, içine kapanık, kızlarla konuşmaya bile çekinen, herhangi bir soru sorduklarında susan ve yüzlerine boş boş bakan bir tipim. Vücut olarak yaşıtlarıma göre iyiyimdir. 17 senedir bir tane bile kız arkadaşım olmadı. Belki bu yaşıma kadar kızlarla maksimum 100 kelime etmişimdir. Erkek arkadaşım sayılı olmuştur şimdi hiçbiri yok. Hepsi yalan arkadaşlıklardı sanırım. Bana mesaj atıp hadi bugün bir yerlere gidelim diyen hiç kimsem olmadı. Hatta birkaç arkadaşıma mesaj attım görüldü atıp mesaj atmadılar. Sürekli benimle dalga geçerlerdi bu çocuk neden konuşmuyor diye? Yanıma gelip neden konuşmuyorsun diye sorarlardı yine cevap veremezdim. Pek fazla konuşmadığım için beni aralarına almazlardı bir köşede oturup onları izlerdim. Kızlar bana bir şey deyince nutkum tutulurdu yine susardım. Hep merak etmişimdir sosyal ortamlarda konuşmayı, karşı cinsle konuşmayı. Bana bu soruna destek olacak hiç arkadaşım çıkmadı. Her türlü çözümü denedim, psikolojik yardım aldım ama hiçbir işe yaramadı. İnsanlarla konuşmayı denedim ama birkaç gün sonra aynı hale döndüm. Sadece gerektiği zamanlarda konuşan, gerçekten samimi olduğum insanlarla rahat konuşabiliyorum, hareket edebiliyorum. Aile'yi sorarsanız beni hep küçük düşüren, bu çocuk beceriksiz, bir işten anlamaz diyen bir ailem var. Ergenlikle alakası yok bunun. Tüm okul hayatım bu şekilde sıkıcı geçti. Şu an 12. sınıfa geçtim ve stajım var. Meslek lisesine gidiyorum. Staj bittikten sonra çalışmayı düşünüyorum. Stajım bittikten sonra tek başıma yaşamayı düşünüyorum. Üniversite gibi bir hayalim yok maalesef. Bu şekilde sosyal ortamlardan mahrum kalarak yaşamaya alıştım. Pek bir zorluk yaşamıyorum. İçimden geldi yazmak istedim, rahatsız ettiysem kusura bakmayın. Umarım ileride ölmezsem buraya gelip bu mesajı okuyup yüzümde umarım tebessüm oluşur 
.
.
