TLOU sırasında kontrolcüyü elime almadım diyen adam YouTube'dan izlemiştir net, aynı oyunu oynamış olamayız çünkü. İnteraktif film diye abartılacak bir oyun değil TLOU. Çatır çatır oynanışı var, gayet de zor ve içine alıyor sizi. Hele TLOU2'nin oynanışına bunu diyorsanız, oyundan anlamıyorsunuz demektir. Her kavgaya farklı farklı açılardan yaklaşmanıza olanak sunan, birçok farklı savaş mekaniği ve opsiyonu sunan bir oyun TLOU2.
RDR2 isimli hikayesiz, sıkıcı görevlerle bezenmiş simülasyonu, her saniyesi aksiyon dolu, buram buram sizi içine alan GoW ile karşılaştırmak da oldukça komik. RDR2'nin seçtiği final ve dramatik son ile birkaç yan görevi çıkarın, oyunun 60-70 saatinde hikaye yoktur doğru düzgün.
GoW da, TLOU da oyun dünyasını ileriye taşıyan, oyunlar sanat eseri midir tartışmalarının en büyük argümanları arasına yerleştirilen oyunlardır. Hikayeleri ve oynanışın hikayeye sunduğu katkı ile milyonların sevgisini kazanmışlardır. İnteraktif film değillerdir, sadece oynanışlarına ait hisleri size yaşatırlar. TLOU'ın zor combatı ve hayatta kalma mekanikleri size post apokaliptik dünyayı iliklerinize kadar hissettirir, GoW'un kapsamlı, akıcı ve aksiyon dolu oynanışı ise size tanrısal güçleriniz varmışçasına bir oyun deneyimi sunar. Oynanışın sunduğu bu “immersion”, “interaktif film abi işte” diye küçümsenecek bir şey değildir.
RDR2 ise bir şaheserdir evet, ama mekanikleri ve açık dünya etkileşimleri oldukça özenle hazırlanmış, muhteşem bir eski tip simülasyon oyundur. Sabah akşam birilerine ateş eder at sürersiniz, vahşi batıdaymış gibi rol yaparsınız, çok da eğlenirsiniz. Ama oldukça cilalanmış bir açık dünya simülasyonudur o kadar, GoW veya TLOU gibi bir sanat yapımının karşısında kaybetmeye de her zaman mahkumdur.
