- Katılım
- 22 Mart 2018
- Mesajlar
- 9.756
- Makaleler
- 1
- Çözümler
- 81
Buyuk saygi duydum. Hayir, gec degil. Belki aile ile ayni sehirde okumak ya da gorece yakin olmak mantikli olacaktir. Uzun bir kariyerde 3-4 senelik ayrimin onemi olmaz.
22 yaşındayım diplejik cp(serablal palsi) hastasıyım-yani beyin felci) bana 3 yaşında omurilikten ameliyat yaptıkları için hastalığımın herhangi bir defektini taşımıyorum vücudumda kasılma gerilme yok, lakin kasa giden bağlantılar sinirler kesildiği için yürümek bağımsız bir hayat sürmek için çalışmam gerekiyor. Fizyoterapistlerim bu sene sonuna kadar tedavinin biteceğini söylüyorlar. Hayatımda hiç tek başıma dışarı çıkmadım. Bunun düşüncesi bile beni geriyor. Ama hayat olarak hiçbir şeyden geç kalmamak kendim gidip bir üniversite okumak istiyorum. 23 yaş çok mu geç bunun için? Durumumun pik noktasında fiziksel olarak diğer insanlardan hiçbir farkım kalmayacak. Sadece yaş ortam psikoloji bu tip faktörler beni çok zorluyor. Sürekli bunu düşünüyorum.
Azmine helal olsun kral. Ben de aynı durumdayım şu an yeni hazırlanıyorum üniversiteye ve 23 yaşında girmiş olacağım.22 yaşındayım diplejik cp(serablal palsi) hastasıyım-yani beyin felci) bana 3 yaşında omurilikten ameliyat yaptıkları için hastalığımın herhangi bir defektini taşımıyorum vücudumda kasılma gerilme yok, lakin kasa giden bağlantılar sinirler kesildiği için yürümek bağımsız bir hayat sürmek için çalışmam gerekiyor. Fizyoterapistlerim bu sene sonuna kadar tedavinin biteceğini söylüyorlar. Hayatımda hiç tek başıma dışarı çıkmadım. Bunun düşüncesi bile beni geriyor. Ama hayat olarak hiçbir şeyden geç kalmamak kendim gidip bir üniversite okumak istiyorum. 23 yaş çok mu geç bunun için? Durumumun pik noktasında fiziksel olarak diğer insanlardan hiçbir farkım kalmayacak. Sadece yaş ortam psikoloji bu tip faktörler beni çok zorluyor. Sürekli bunu düşünüyorum.
Buyuk saygi duydum. Hayir, gec degil. Belki aile ile ayni sehirde okumak ya da gorece yakin olmak mantikli olacaktir. Uzun bir kariyerde 3-4 senelik ayrimin onemi olmaz.
Hocam antalyadayım ilçedeyim zaten. İstesem öyle bir imkan yaratırdım. Ama er ya da geç istesem de istemesem de ailemin olmayacağı veya ailemden ayrı kalmam gereken durumlar olacak. Onların da ben halihazırda tıbben yürüyebilecek sağlığıma kavuşabilecek durumdayken taşınmaydı şuydu buydu uğraşssınlar istemedim. Kendim yapmak istiyorum bunu. Öyle olsa bile benim tam olarak istediğim bu değil. Fiziksel olarak pik noktada fiziksel bir engelim de olmayacak zaten ailenin uzaklığı-yakınlığının önemi yok. Diğer insanlardan hem görüntü hem his olarak bir farkım kalmayacak yani.
Anliyorum, benim demek istedigim; en azindan baslangicta tahmin edilemeyecek gucluklerle karsilasman durumuna karsi bir onlem olarak yakinlarda guvenilebilir birilerinin olmasi. Fiziksel bir eksiklikten dolayi degil; ilk defa yalniz yasayan herhangi birinin almayi mantikli bulabilecegi bir onlem olarak. Ben evden ilk uzun donem ayrildigimda uzak bir sehre gitmistim ve cok zorlanmistim. Buradaki zorluk genelde fiziksel degil psikolojik oluyor.
Bu sitenin çalışmasını sağlamak için gerekli çerezleri ve deneyiminizi iyileştirmek için isteğe bağlı çerezleri kullanıyoruz.