Benim de geçmişimde yoğun sağlık sıkıntıları oldu çok küçük yaştan bu yaşıma gelene kadar, hala da devam ediyor. Sebep olduğu etkenler de insanı ister istemez vuruyor.
Aynı şekilde yaşıtlarımla anlaşamam, herkesle uyumlu bir insan olmama rağmen yakın bulduğum birkaç kişi ile aramdaki iletişim kadar sarmaz asla. İnterneti olumlu kullanmaya bak, bana çok yararı oldu. Arkadaş bulmak için de olumluydu. Birileriyle ortak değerleri paylaşmadan veya aynı haksızlığa uğramadan onunla sıkı bağ kurabilmen zaten zor.
Bir de, bizim dışımızda herkes normal gibi geliyor bu süreçte. Aslında değil. En basit düşünceyle bile herkesin sağlık sıkıntıları var. Hastahane prosedürleri Türkiyede zor olan hayatı daha da zorlaştırmak üzerine kurulu gibi zaten. Basit bir işi olanın bile hayatı burnundan geliyor. Aslında çektiğimiz çileleri aynı şekilde başkaları da çekiyor. Bizi yaralayan genelde bu süreçte bunları yaşamak değil, yalnız yaşamak oluyor ki yalnız değilsin dünyada bunu yaşayan tek kişi değilsin. Yalnız hissetme o yüzden.
Benim açıkçası sahip olduğum şeyin de bir tedavisi yok, deneme/yanılma yöntemiyle deney tahtası gibiyim doğduğumdan beri. Senin için doktorların ne yapacağını biliyor olması ve yıllardan beri görülen bir durum olması bunları atlatacağını gösteriyor.
Ailelerimiz de çok evhamlı ve panik oluyor, bu süreçte onlara ebeveynlik yapmaya başlıyoruz.
İmkanın varsa mutlaka psikoloğa düzenli görün, hastalık yapmasa da hastahaneler adama kafayı sıyırtıyor.
Aynı şekilde yaşıtlarımla anlaşamam, herkesle uyumlu bir insan olmama rağmen yakın bulduğum birkaç kişi ile aramdaki iletişim kadar sarmaz asla. İnterneti olumlu kullanmaya bak, bana çok yararı oldu. Arkadaş bulmak için de olumluydu. Birileriyle ortak değerleri paylaşmadan veya aynı haksızlığa uğramadan onunla sıkı bağ kurabilmen zaten zor.
Bir de, bizim dışımızda herkes normal gibi geliyor bu süreçte. Aslında değil. En basit düşünceyle bile herkesin sağlık sıkıntıları var. Hastahane prosedürleri Türkiyede zor olan hayatı daha da zorlaştırmak üzerine kurulu gibi zaten. Basit bir işi olanın bile hayatı burnundan geliyor. Aslında çektiğimiz çileleri aynı şekilde başkaları da çekiyor. Bizi yaralayan genelde bu süreçte bunları yaşamak değil, yalnız yaşamak oluyor ki yalnız değilsin dünyada bunu yaşayan tek kişi değilsin. Yalnız hissetme o yüzden.
Benim açıkçası sahip olduğum şeyin de bir tedavisi yok, deneme/yanılma yöntemiyle deney tahtası gibiyim doğduğumdan beri. Senin için doktorların ne yapacağını biliyor olması ve yıllardan beri görülen bir durum olması bunları atlatacağını gösteriyor.
Ailelerimiz de çok evhamlı ve panik oluyor, bu süreçte onlara ebeveynlik yapmaya başlıyoruz.
İmkanın varsa mutlaka psikoloğa düzenli görün, hastalık yapmasa da hastahaneler adama kafayı sıyırtıyor.