Aile çocugunu neden küçümser?

Herkese Merhabalar,
Benim ailem ile ilgili çok ciddi bir problemim var, daha doğrusu ailemin bana karşı tutumu konusunda sormak istediğim bir durum var. Aslında ilgi isteyen birisi değilim, genelde kendi başıma vakit geçirmek ve kendimi geliştirmek çok daha hoşuma gider ama ara sıra insan hissettiklerini, düşüncelerini birileri ile paylaşma ihtiyacı duyuyor, işte problem bu noktada başlıyor. Normal şartlarda özellikle annemle gerçekten kafa yapımız çok uyumludur ve arkadaş gibi muhabbet edebiliriz ama çoğu zaman, ikinci planda kalan biriyim. Onlarla bir şey paylaşmak istediğimde veya bir konu hakkındaki duygu ve düşüncelerimi anlattığım zaman, sanki orada yokmuşum gibi davranmaları ve önemsememeleri beni çok üzüyor çünkü ben onlar benimle bir şey paylaştıkları zaman elimden geldiğince onları dinlemeye ve destek verdiğimi hissettirmeye çalışıyorum ama onların neden bana bu kadar acımasız olduklarını anlayamıyorum. Özellikle bilgi birikimimi küçümsemeleri çok acı veriyor. Örneğin, annem bilmediği bir şeyi soruyor, ben elimden geldiğince açıklamaya çalışıyorum, beni çoğu zaman dinlemiyor bile, babam veya aileden bir başkası çok daha yetersiz bir cevap verdiği zaman bile onlara dikkat kesiliyor. Ben bunu dile getirdiğimde de beni çok sevdiğini söylüyor ama seven insanın sevdiğini hissettirmesi gerekmez mi? Bir erkek kardeşim var ona da zaman zaman aynısını yapıyorlar, sadece boş muhabbet olduğu zaman onunla konuşup, önemli bir şey konuştuklarını düşündükleri zaman onu hep susturuyorlar, anlamayacağını düşünüyorlar, halbuki gerçekten akıllı ve olgun bir insan. Zaten çok saçma, havadan sudan şeylerden bahsettiklerinin farkında değiller, bu kadar uzun yazdığım için kusura bakmayın ama içimi dökmeye ihtiyacım vardı. Sizce bu durum neden kaynaklanıyor olabilir?

Ailen yorularak eve mi geliyor?

Genel bir yetişkin sorunu bence bu, kendisinden 10-20 yıl küçük birini gördükleri zaman fikirlerini umursamıyorlar genelde. Kendileri çok fazla "yaşamış görmüş" oldukları için size söz hakkı yok. Her şeyi onlar bilecek, ilk defa duyduğu bir şeyi siz çok iyi bilseniz bile onların sözü geçecek. Onlar birer deha. Bir de sizin yaşadığınız olaylar aşırı küçük. Onların yaşadığı dünyadaki en acımasız olaylar.

Aynen, annem zaten klasik memur hayatı yaşıyor sabah sekizde evden çıkıyor akşam altı gibi evde oluyor ve sürekli bu iş yükünü kaldıramadığından şikayet ediyor, bazen iş yerinde de yöneticisi tarafından psikolojik baskıya uğradığı oluyor, ben onu anlıyorum, onu rahatlatmaya çalışıyorum ama o yorgunluğun acısını neden benden çıkardığını anlayamıyorum, babam akademisyen, eskiden daha yoğundu ama şu an rahat genelde evde duruyor, işleri evden hallediyor. Bu arada ilginiz için ikinize de çok teşekkür ederim. Duygularıma tercüman oldunuz gerçekten.