80derecekolonya
Kilopat
- Katılım
- 30 Ocak 2019
- Mesajlar
- 560
- Çözümler
- 1
Aynı şeyleri düşünüyorum. Ciddi ciddi geçmişte yaptıklarımı düşünüyorum bazen deli miyim diyorum kendime. Bir insan nasıl bu kadar saçma salak şeyler yapabilir diyorum. Benim bir sorunum var, kendime değer veremiyorum. Mesela bir kız brnimle tanışmak istediğinde istemiyorum ve uzaklaşıyorum. Mesela dershanede yanımda bir kız oturuyordu ve bir ay boyunca hiç konuşmadım hep telefona baktım. Ders de dinlemedim. Keşke arkadaş olsaydım da kafam rahatlasaydı belki bu sayede geçmişi unuturdum. 3. Mezun senem ve sınava hazırlanıyorum, kafa doluluğundan hiçbir şey yapamıyorum. Gözüme uyku girmiyor saçlarım dökülüyor. Yüzümde stresten yavaş yavaş çizgiler belirmeye başladı daha 19 yaşındayken. Üniversiteye gitme hevesim de kalmadı çünkü ciddi anlamda çalışmadığım için soğudum üniversiteden. Zaten bir senede yüzüm çok değişti saçlar döküldü gözler karardı yüzüm delik deşik oldu. Stresten kaş çatmaktan alın çizgisi oluşmaya başladı. Var olan bütün özgüvenim kayboldu. Artık insanlardan kaçmaya başladım. Benim böyle olmamın belli başlı sebepleri var ama ilk sebep liseye dayanıyor. Lisede de iki kız vardı beni sevip sevgili olmak isteyen ama ben beni sevmeyen ahlaksız karaktersiz bir kızı seviyordum. Ne aptalmışım be. Sınıftaki kız olan arkadaşım bile diyordu neyini seviyorsun şunun diye. Üst sınıftan arkadaşım vardı onun sınıfında çok şirin bir kız vardı. Arkadaiımla konuşurken ayarlıyım sana dediğinde gerek yok demiştim keşke demeseymişim bu sayede bu aşağılık kompleksinden kurtulup hayatımı yakan telefonu bırakırdım belki. Ölmek istiyorum ama bu sefer de öbür dünyayı ve ailemi düşünüyorum ki dinle yakından uzaktan alakam yok dindarlık olarak. Ama içki vs. De yok. Sanırım ailem hayatta olduğu için yaşıyorum çünkü ölürsem yaşayacakları acıyı düşünüyorum. Bir hedefim vardı ama hiç ders çalışmadığım için artık hedefimdeki mesleği de yapamayacağım çünkü kazanamayacağım. Şöyle bir düşününce uzaktan kendime bakınca yaşamak için hiçbir sebep bulamıyorum. Herşey için çok geçmiş gibi geliyor. Yaptığım ahmaklıklardan dolayı kendimden nefret ediyorum sürekli. Artık yüzüm gülmüyor hiçbir pozitif tarafım kalmadı. Ders çalışamıyorum bile stresten kafam almıyor artık. Oysa geçen sene kafam boş olduğu için ne güzel anlıyordum çalıştığımda. Aynı konuları dinliyorum ve hiçbir şey anlamıyorum artık yazdıklarımı bile. Rastgele haplar yutuyorum bazen ard ardına 3 ritlain falan yutuyorum. Doktora gidip xanax alacağım. Hafıza sorunu yapıyormuş ama hayatımı zaten bitirdim hafıza sorunu olsa ne olmasa ne. Hocalarımın ailemin ümitlerini boşa çıkardım. Artık eskisi gibi ciddiye alınmıyorum bile üni. Kazanamadığım için. Hayat çok zor geliyor artık. Buraları okuyan varsa telefonu bırak ders çalış dostum inan bana ileride bana teşekkür edeceksin ve şükredeceksin iyi ki bırakmışım diye.. Bir telefon hayatımı yok etti
