Merhaba Tekno üyeleri,
Biliyorum, bu çok üzücü ve insanı derinden etkileyen bir anı. Ama hayat devam ediyor, bunu lütfen unutmayın. İnsanların gerçek yüzlerini zamanla öğreneceksiniz, yeni bir hayat düzeniniz olacak.
Ben de bir anımı anlatmak isterim:
Bir gün kapı çaldı (ben yine oyun oynayarak sabahlamış, öğlene kadar uyumuştum). Baktım, bizim komşuydu. "Ne oldu?" dedim, cevap vermediler. Ayakkabımı giymeye çalıştım, o derece hızlıca beni götürdüler ki giyemedim bile. Sonra bir yere gelmiştik, neresi olduğunu anlamamıştım. Bir hafta önce bana bisiklet alma konusu konuşuluyordu, bisiklet alacaklar sanmıştım. Bayağı gürültülü bir alandı ve ben içeriye girdim. Annem ağlıyordu, beni çağırdı. En az beş kez "Anne, ne oldu?" dedim. Annemin yarı ağlayan bir şekilde "Baban öldü!" demesi yetti. Sonra öğrendim ki babam bir iş kazasında, bir boru ile ezilmesi sonucu hayatını kaybetmiş.
Zaman öyle geçti gitti, babamın sesini unuttum. Sureti hâlâ aklımda, kıyafeti aklımda. Beni asıl üzen şey babamın ölmesi değil, onu kaldıramamış olmamdı. Babam ölmeden önceki gece sofrada annemle tatlı tatlı atıştılar. Annem "Seni işe giderken kaldırmıyorum," dedi. Babam da genelde ben kaldırdığım için "Beni kaldırırsın, değil mi ******(ismim)?" dedi. Ben de "Kaldırırım," dedim. Şansa bakın, o gün oyuna daldım, babamı kaldıramadım ve o gün babam öldü.
Onca kişinin gerçek yüzünü öğrendim, onca hakaretler duydum.
Yine bir gün ölüm haberi geldi: Babaannem, ben 13 yaşımdayken...Başka bir ölüm haberi: Anneannem, ben 15 yaşımdayken...
Hepsini seviyorum ve onlara karşı iyi dilekler besliyorum. Umarım bir yaratıcı vardır ve insanların "iyi" terimine uyan bir yaratıcı olup, onları gelecek bir hayat varsa destekler.
Ama dediğim gibi hayat devam ediyor, lütfen takmayın ben az da olsa taktım ve buna karşı sorunlar besledim.
