Bu kadar hırs neden?

Selam arkadaşlar, bugün çocukluk arkadaşımın babasının vefat ettiğini öğrendim. Kendisi ile ayda yılda bir hal hatır sormak dışında görüşmüyoruz artık. Bu arkadaşım aşırı hırslı biriydi. Liseye girdiğimizde ben fen lisesini kazanmıştım, birkaç arkadaşımız da ya fen lisesi ya da benzer kalibrede okulları kazandı. Kendisi orta seviye bir anadolu lisesine gitti. Gittiği okul kötü değildi ama nedense o yıllardan beri bize karşı bir hırsı var. Lise bitti, herkes üniversiteye yerleşti. Ben ODTU'ye gittim. Hiçbir zaman bunun havasını yapmadım. Olabilir, o gruptan bir arkadaşımız Fırat Üniversitesinde okudu. Şimdi çok köklü bir Alman firmasında makine mühendisi olarak çalışıyor. Adını tahmin etmişsinizdir. Yani okul ile hava atma konusuna hiç girmedim. Bu malum arkadaşımız ise kazanamadı. Ama öyle bir hırs yaptı ki, "Gerekirse 10 sene sınava girerim ama tıp kazanacağım. " Diye kendini şartlamıştı. 3. senesinde özelde tıp kazandı, bu sefer özel okul diye yine hırs yaptı, devlete geçmek istiyorum dedi. Sanırım yatay geçiş ile geçti devlet okuluna. Ben de baş sağlığı için kendisini aramak istedim. Aradım, "Merhaba X, maalesef babanın vefat haberini aldım. Çok üzüldüm. Mekanı cennet olsun inşallah. Yapabileceğimiz bir şey olursa beni mutlaka ara. " Diye konuşmaya girdim. Onun ilk cümlesi ise, sağ ol demeden, ben de doktora için yurt dışına gidiyorum oldu. O an ne diyeceğimi bilemedim. Baş sağlığı için aradığım kişi bana bu cümleyi kurabiliyor. Babası vefat etmiş, hala hava atma derdinde. Gerçekten bu insanları anlamıyorum. Kendisiyle daha da görüşmeyi düşünmüyorum.

Baltaya sap olma hikayesi bla blaaa. Her şeyin fazlası zarar.

Bence her seye ragmen iliskini koparma. Yazik cocuga, uzuldum okuyunca. Boylelerinin cok arkadasi olmaz, kendilerinden ustun oldugunu dusunduklerini de etraflarina istemezler zaten. Ama yine de iliskiyi koparan taraf sen olma, babasi vefat etmis cocugun; kufretse bile alttan alma zamani, buyukluk sende kalsin.

Bu hırstan ziyade sidik yarıştırmaya dönmüş. Büyük ihtimalle kıskançlık duygusu ile ezik psikolojisine girdi ve onlar gidiyor, ben neden gidemiyorum diyerek bütün geleceğini heba etti. Aklı başında bir insan 15-16-17 yaşlarında gelecekte yapacağa işe karar verir, kendine rota ve plan oluşturur, ona uyar. Hava atarak, ben bunları yaptımlarla yaşayarak sadece kendini tatmin edersin.

Gidin bakın Burger King tarzı ortamlara, %60-70'i anadolu lisesi çıkışlıdır. Küçümsenen meslek liselerinde bir öğrenci bir bölüm bitirince, dükkan açma belgesi alıyor. İş öğreniyor, zanaat öğreniyor. Geçen evime tesisatçı çağıracaktım, eve gelmeye 300 TL istedi, eyvallah deyip kapadım. Girdim duşakabinin altına kendim hallettim işimi. O beğenmediğiniz meslek lisesindeki adam yarın doktor evine 300 TL'ye sadece bakmaya gidecek, güzel para

Ben de anadolu meslek (ünilerde bulunmayan imkanları olan bir lisede, bölüm ekipmanlarının değeri yaklaşık 500.000 TL olan bir meslekte) uçak bakım mezunuyum. Türkiye'nin en iyi meslek lisesinde okudum. Daha sonra yine Türkiye'nin alanında sayılı kurumlarında/üniversitesinde eğitim aldım. Ama hırsımı sidik yarıştırmak için değil kendimi motive etmek, yukarı taşımak için kullandım. Şu an geldiğim yeri de bunlara borçluyum.

Jira dedi:

Bu hırstan ziyade sidik yarıştırmaya dönmüş. Büyük ihtimalle kıskançlık duygusu ile ezik psikolojisine girdi ve onlar gidiyor, ben neden gidemiyorum diyerek bütün geleceğini heba etti. Aklı başında bir insan 15-16-17 yaşlarında gelecekte yapacağa işe karar verir, kendine rota ve plan oluşturur, ona uyar. Hava atarak, ben bunları yaptımlarla yaşayarak sadece kendini tatmin edersin.

Gidin bakın Burger King tarzı ortamlara, %60-70'i anadolu lisesi çıkışlıdır. Küçümsenen meslek liselerinde bir öğrenci bir bölüm bitirince, dükkan açma belgesi alıyor. İş öğreniyor, zanaat öğreniyor. Geçen evime tesisatçı çağıracaktım, eve gelmeye 300 TL istedi, eyvallah deyip kapadım. Girdim duşakabinin altına kendim hallettim işimi. O beğenmediğiniz meslek lisesindeki adam yarın doktor evine 300 TL'ye sadece bakmaya gidecek, güzel para

Ben de anadolu meslek (ünilerde bulunmayan imkanları olan bir lisede, bölüm ekipmanlarının değeri yaklaşık 500.000 TL olan bir meslekte) uçak bakım mezunuyum. Türkiye'nin en iyi meslek lisesinde okudum. Daha sonra yine Türkiye'nin alanında sayılı kurumlarında/üniversitesinde eğitim aldım. Ama hırsımı sidik yarıştırmak için değil kendimi motive etmek, yukarı taşımak için kullandım. Şu an geldiğim yeri de bunlara borçluyum.

Genişletmek için tıkla...

Olay bence meslek lisesi, Anadolu lisesi değil de insandaki azim. Meslekte işsiz kalan da tanıyorum, Fen lisesine gidip işsiz kalan da tanıyorum. Meslek liselerinin küçümsenmesinin nedeni üniversiteye gidemeyecekleri düşüncesi.

Aynı sıralarda okuduğum birçok arkadaşım makine mühendisliği + pilotaj gibi bölümlere gitti. Pilot olmak üzere birkaçı, diğerleri de şu an çalışıyorlar, bazıları son sınıf vs. Puan olarak 400+ üstü ile alan üniversitelere gittiler. Ben de aynı şekilde kendi alanıma yöneldim. Yani çalışana okul adı fark etmiyor, demek istediğim bu. Yan gelip yatarsan fen lisesi de sana üniversite kapısı açmıyor.

Ders çalışmakta gözü olmayan birinin bu liselere gitmesi hatadır zaten. Üni kazanamadığın taktirde sadece 4 yılını hiç edersin.

"İhtiras; doymak bilmeyen bir canavardır."

Kendini yarıştırmak istedikten sonra her zaman kaybedecek biri bulunur.

Senin sayende bişeyler başarmış.

Bu toplumsal bir konu. Çocuk, büyüme aşamalarının hepsinde bir üst kademeye zorlanıyor. Bir konuda ya da zamanın birinde, buna gücü, kapasitesi veya motivasyonu vb. olmayan çocuk; aynı kulvarda koştuğu kişilerin ilerlemesini de kabullenmek istemiyor. Türlü bahanelerle onları görmezden gelerek, kendini ön planda göstermenin farklı metodlarını arıyor.

Aynı çocuk büyüdüğünde, hayatının her alanında bunu düşünerek, kendisiyle ufak savaşlar veriyor. Çünkü bu; onun bilinç altına kazınmış bir miras.