Çocukluk travmalarınız

1. Sınıftan 4. Sınıfın 2. Dönemine kadar ilkokul hocamdan her Allah'ın günü boş yere onun keyfi için dayak yemek. Sonra ortaokula geçince hocalarım beni ilkokul hocam gibi dövecek diye yanlarından dahi geçemiyor yüzlerine bakamıyordum korkudan.
 
Dedemin vefat etmesi. Dedem vefat ettikten sonra psikolojik sorunlarım başladı. Onunla dede Tor'un ilişkisi içerisinde gibi değil de, sanki bir arkadaş gibiydik. Maalesef ki hala devam ediyor sorunlarım.

Başınız sağ olsun.
Çok kötü şeyler var iyi bir çocukluk geçirmişim o zaman ben.
 
4. Sınıfın ilk günü yeni öğretmenim beni haksız yere dövmüştü. Bir süre sonra "araya bayram tatili giriyor, birkaç gün senden kurtuluyorum" gibi gereksiz rencide edici bir cümle kurmuştu. Hep sınıfın en zekisi olarak tanınırken yeni öğretmenimin, arkadaşlarımın önünde böyle davranması çok zoruma gitmişti. Sene sonu deneme sınavı birincilik belgemi verirken inanılmaz mahcup oluşunu gördüğümden beri öğretmenim de olsa kimsenin hakkımdaki görüşlerini sallamamaya başladım. Bazen travmalar çok güzel şeyler öğretiyor :)
 
Travmam yok hocam ama korkum var. Annemin veya babamın ölmesi. Öyle bir şey yaşarsam kendimi asla toparlayamam. Düşünürken bile korkuyorum.
Babam öldü hocam. Küçük yaştan beri özgüvenim yok ondan.
Başınız sağolsun hocam. Mekanı cennet olsun.
 

Bu konuyu görüntüleyen kullanıcılar

Technopat Haberler

Geri
Yukarı