Worldax
Hectopat
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
- Meslek
- Öğrenci
Giriş:
Küçükken içime çok kapanıktım ve peltektim, haliyle dalga geçmeler falan oluyordu ve bu bana daha fazla içe kapanıklık veriyordu. Zamanımın çoğunu boş geçirdim çocukluk yıllarımda. Okula ve anaokuluna 1 yıl yazıldım, ilk okul yıllarıma dair hiçbir şey hatırlamıyorum aklıma zerre şey gelmiyor sadece bir ara kavga etmiştim ve burnum kanamıştı bunun gibi küçük küçük kesitler hatırlıyorum anlatsam 2 dakika sürmez hepsi yaklaşık bir yıl önce bir buluşmada ilk okuldan bir kız beni tanımıştı ancak ben kızın ismini bile hatırlamıyordum, sen sessiz çocuksun değil mi hatırlıyorum seni çok değişmişsin falan diyordu. İlk okul 5'e geçtiğimde bir arkadaşım ile tanıştım (hala en yakın arkadaşım) çok gülüp mizah yapan birsiydi her sınıfta olan mizahşör kişi diyelim, neden bilmiyorum ama benimle arkadaş oldu o zaman hiç arkadaşım yoktu ve ilk okul yıllarımı hatırlamıyorum bile. İlkokul 5. sınıfa kadar aklımda yok belki de bir travma falan geçirdim o yıllarda farkında değilimdir, neyse benimle arkadaş oldu ben normalde hiç konuşmazdım birsi bana bir şey sorarsa suratına bakardım ya da kekeleyerek ve peltek bir şekilde cevap verirdim, (peltekliğimi kuzenim dilimin bir kasına kalem tutarak haftalarca egzersiz yaptırdı ve düzeldi ) onunla tanıştım ve yaklaşık 1 yıl aynı devam etti. Ancak sadece arkadaşım ile konuşuyordum (bu arada derslerim normal her yıl 70 alıp geçiyordum) 6. sınıfa geldiğimde sınıftaki diğer kişilerle konuşmaya başladım 6-8 yaş arasındayken uğradığım zorbalıklara uğramadığım için insanlarla daha rahat konuşmaya başladım 7. sınıfa geçtiğimde bende sınıfta gırgır şamata yapmaya başlamıştım artık mizahşör kişi arkadaşım ve bendim, 7. sınıfta ben okula başladığımdan beri sınıf hocalığımızı yapan öğretmen anneme kadiri normalde konuşturamıyorduk şimdi de susturamıyoruz demiş hatta. Ancak esprileri yerinde yapıyordum ve kimsenin yüzünü kızartmayacak şekilde yapıyordum ve bu sayede derslerde sıkıcı geçmiyordu. Hocalar da zaten rahatsız olmuyorlardı bu durumdan dersler eğlenceli geçtiği için akılda kalıcıda oluyordu. 8. sınıf yıllarımda okuldaki herkes beni tanıyordu, öğretmenler bir ödev verdiğinde eğlenceli bir şekilde montajlıyordum ve hocalara veriyordum onlarda benim videolarımı örnek olarak sınıflarda gösteriyordu. Okula yeni gelenler falan beni gördüğünde "aa abi sen YouTuber çocuksun değil mi?" falan diyorlardı, ben sınavlara vs. hiç çalışmıyordum her yıl 70 alıp geçiyordum fazlasına çabalamıyor altına da inmiyordum, yani anlayacağınız ortaokul benim hayatımı değiştirdi, belki de şimdi sessiz bir çocuk olarak kimse fark etmeyecekti beni ve öyle devam edecektim.
Gelişme:
Neyse gelelim asıl mevzuya, ben sevgi görmeden büyüdüm. Annem babam beni bir kere çağırıp oğlum şu şöyle yapılıyor, canım oğlum vs. demedi şunun adabı budur böyle efendi olunur demedi, çoğu şeyi kendi başıma öğrendim. Zaten çocukken beyefendi olmamla öne çıkardım. Ölüm haberlerine üzülmedim, sadece babannemi kaybettiğimizde babamı gözyaşlarını silerken gördüğümde biraz üzülmüştüm, hiçbir filmde ağlamadım acı yüzünden ağlamadım, dayak yediğim için ağlamadım, 1 ila 2 yılda birçok agresif veya üzgün olduğum günler oluyor o günler sinirden ağlayabiliyorum üzülme anlamında duygusallaştığım için hiç ağlamadım. Hiç sevgili de yapmadım gerek duymadım arkadaşlarım sürekli kanka şu kızla konuşuyorum şunun peşinden koşuyorum diyor ben o sırada ticaret yapıyorum al-sat mantığı klasik ya da bilgisayar topla sat tamir et sat vs. gibi şeyler bir sürü girişimde bulundum ve karşılığını da aldım. Ancak sanırım sevmeyi ve sevilmeyi öğrenemedim, sevmek benim için minnettarlık duygusudur bana çok iyi bir şey yapar birisi bende ona hayatım boyunca minnettar olurum ve ne derse yapmaya çalışırım kendimi hep borçlu hissederim, tipim pek kötü değil, lise ye geçtiğimde sınıfta klasik tanışma muhabbeti falan varken arkada birkaç kız ile sevgili işlerini falan konuşuyorlardı, şu kadar oldu bu kadar sevgilim oldu falan diye saçma salak şeylerle övünüyorlardı yanlarına oturup muhabbete dahil oldum ve kızlardan birsi çok şaşkın bir halde nasıl olmaz bizi kandırma gibi şeyler söyledi, bana açılan 3 tane falan kız oldu ancak tarzım değil yani çok gereksiz ve yani bilemiyorum aşırı derece anlamsız geliyor.
Sonuç:
Kendimi bildim bileli müzik dinliyorum ablam küçükken yanımda kralpop falan açar dans ederdi Hadise ile falan ve o da bana anlamsız ve saçma gelirdi. Çünkü dum tek tek falan diyor ve değişik hareketler yapıyorlardı danslarda, anlayacağınız her şeyi sorguluyordum neyse o arkadaşım beni rap ile tanıştırdı 6. sınıftan beri falan sanırım rap dinliyorum ve boş mcleri dinlemem o zamanlar sahtiyan, killa hakan, kayra, ayaz kapli, dr fuchs gibi mcleri dinlerdim hala da dinlerim. Üzerimde bir yorgunluk var ama neyin yorgunluğu bilmiyorum. Bir bitkinlik var bir bezmişlik bir tükenmişlik var artık hiçbir şeyden zevk almıyorum, bilgisayar istedim almadılar bende toz ve kağıda huyum olmasına rağmen marangoza girdim. Çalıştım sağdan soldan topladım bir zorluk içinde aldım bilgisayarı ancak oyunlarda zevk vermiyor, küçükken hayalini kurduğum oyunları şimdi istediğim zaman oynarım ama istemiyorum, bu duygu elde ettiğim için mi var bilmiyorum ancak bende artık sevmek sevilmek mutlu olmak hatta üzülüp ağlamak bile istiyor. Kelimeleri tam bulamadığım için anlatamadım bu yazıda hiçbir şeyi. Bundan 6 ay öncesine kadar çok mutluydum gereksiz mutluluk vardı farkındaydım her şeyin ancak kaçmaya çalışıyordum, artık üzerine gidiyorum korkularımı yendim karanlıkmış cinmiş falan artık beni ürkütmüyor. Duygularım yozlaştı ve bir hedefim kalmadı bir kıza aşık olmaya çalışıyorum ama sebep bulamıyorum. Yani sevsem ne olacak ki? Birkaç yıl sevgili kalırız en fazla sonra hadi görüşürüz hata sende değil bende der bende tamam der yollarım, keşke üzülsem keşke geri kazanmaya çalışsam ama bende öyle bir huy yok, gittiyse görüşürüz Allah yolunu açık etsin bu. Önceden bilişim üzerinden ilerleyip yurt dışına çıkmak gibi hayallerim vardı hayatımın kurtulacağını ve mutlu olacağını sanıyordum ama öyle değil işte niye kurtulsun ki çok saçma aksine daha kötü olabilir daha yalnız kalabilirsin. Şu anki hedefim hava harp okuduktan sonra Türk hava kuvvetlerine katılıp bir savaş pilotu olmak.
Yazmaya başlamadan önce aklımda bir sürü şey geçti ancak hiçbirini yazıya düzgün dökemedim silip silip baştan yazdım metni anlayışla karşılarsanız sevinirim.
Ekleme: Ben sürekli insanların değer verdiği şeylere falan hazırlık yapıyorum doğum günü vs. sürekli gizli sürprizler organizasyonlar falan yaparım ancak benim doğum günümde ayıp olmasın diye bir tane pasta alınır sonra onu kesip yeriz, hediye vs. hiçbir doğum günümde olmadı. Sadece teyzem 6 yaşımdayken bir oyuncak araba almıştı o da hala duruyor. Ben böyle şeylere önem vermiyorum bana kalsa doğum günümü kutlamam bile benim için sıradan bir gündür, ancak ben o kadar uğraşıyorum insan bir karşılık bekliyor, bir iyi ki doğdun falan da olsa...
Küçükken içime çok kapanıktım ve peltektim, haliyle dalga geçmeler falan oluyordu ve bu bana daha fazla içe kapanıklık veriyordu. Zamanımın çoğunu boş geçirdim çocukluk yıllarımda. Okula ve anaokuluna 1 yıl yazıldım, ilk okul yıllarıma dair hiçbir şey hatırlamıyorum aklıma zerre şey gelmiyor sadece bir ara kavga etmiştim ve burnum kanamıştı bunun gibi küçük küçük kesitler hatırlıyorum anlatsam 2 dakika sürmez hepsi yaklaşık bir yıl önce bir buluşmada ilk okuldan bir kız beni tanımıştı ancak ben kızın ismini bile hatırlamıyordum, sen sessiz çocuksun değil mi hatırlıyorum seni çok değişmişsin falan diyordu. İlk okul 5'e geçtiğimde bir arkadaşım ile tanıştım (hala en yakın arkadaşım) çok gülüp mizah yapan birsiydi her sınıfta olan mizahşör kişi diyelim, neden bilmiyorum ama benimle arkadaş oldu o zaman hiç arkadaşım yoktu ve ilk okul yıllarımı hatırlamıyorum bile. İlkokul 5. sınıfa kadar aklımda yok belki de bir travma falan geçirdim o yıllarda farkında değilimdir, neyse benimle arkadaş oldu ben normalde hiç konuşmazdım birsi bana bir şey sorarsa suratına bakardım ya da kekeleyerek ve peltek bir şekilde cevap verirdim, (peltekliğimi kuzenim dilimin bir kasına kalem tutarak haftalarca egzersiz yaptırdı ve düzeldi ) onunla tanıştım ve yaklaşık 1 yıl aynı devam etti. Ancak sadece arkadaşım ile konuşuyordum (bu arada derslerim normal her yıl 70 alıp geçiyordum) 6. sınıfa geldiğimde sınıftaki diğer kişilerle konuşmaya başladım 6-8 yaş arasındayken uğradığım zorbalıklara uğramadığım için insanlarla daha rahat konuşmaya başladım 7. sınıfa geçtiğimde bende sınıfta gırgır şamata yapmaya başlamıştım artık mizahşör kişi arkadaşım ve bendim, 7. sınıfta ben okula başladığımdan beri sınıf hocalığımızı yapan öğretmen anneme kadiri normalde konuşturamıyorduk şimdi de susturamıyoruz demiş hatta. Ancak esprileri yerinde yapıyordum ve kimsenin yüzünü kızartmayacak şekilde yapıyordum ve bu sayede derslerde sıkıcı geçmiyordu. Hocalar da zaten rahatsız olmuyorlardı bu durumdan dersler eğlenceli geçtiği için akılda kalıcıda oluyordu. 8. sınıf yıllarımda okuldaki herkes beni tanıyordu, öğretmenler bir ödev verdiğinde eğlenceli bir şekilde montajlıyordum ve hocalara veriyordum onlarda benim videolarımı örnek olarak sınıflarda gösteriyordu. Okula yeni gelenler falan beni gördüğünde "aa abi sen YouTuber çocuksun değil mi?" falan diyorlardı, ben sınavlara vs. hiç çalışmıyordum her yıl 70 alıp geçiyordum fazlasına çabalamıyor altına da inmiyordum, yani anlayacağınız ortaokul benim hayatımı değiştirdi, belki de şimdi sessiz bir çocuk olarak kimse fark etmeyecekti beni ve öyle devam edecektim.
Gelişme:
Neyse gelelim asıl mevzuya, ben sevgi görmeden büyüdüm. Annem babam beni bir kere çağırıp oğlum şu şöyle yapılıyor, canım oğlum vs. demedi şunun adabı budur böyle efendi olunur demedi, çoğu şeyi kendi başıma öğrendim. Zaten çocukken beyefendi olmamla öne çıkardım. Ölüm haberlerine üzülmedim, sadece babannemi kaybettiğimizde babamı gözyaşlarını silerken gördüğümde biraz üzülmüştüm, hiçbir filmde ağlamadım acı yüzünden ağlamadım, dayak yediğim için ağlamadım, 1 ila 2 yılda birçok agresif veya üzgün olduğum günler oluyor o günler sinirden ağlayabiliyorum üzülme anlamında duygusallaştığım için hiç ağlamadım. Hiç sevgili de yapmadım gerek duymadım arkadaşlarım sürekli kanka şu kızla konuşuyorum şunun peşinden koşuyorum diyor ben o sırada ticaret yapıyorum al-sat mantığı klasik ya da bilgisayar topla sat tamir et sat vs. gibi şeyler bir sürü girişimde bulundum ve karşılığını da aldım. Ancak sanırım sevmeyi ve sevilmeyi öğrenemedim, sevmek benim için minnettarlık duygusudur bana çok iyi bir şey yapar birisi bende ona hayatım boyunca minnettar olurum ve ne derse yapmaya çalışırım kendimi hep borçlu hissederim, tipim pek kötü değil, lise ye geçtiğimde sınıfta klasik tanışma muhabbeti falan varken arkada birkaç kız ile sevgili işlerini falan konuşuyorlardı, şu kadar oldu bu kadar sevgilim oldu falan diye saçma salak şeylerle övünüyorlardı yanlarına oturup muhabbete dahil oldum ve kızlardan birsi çok şaşkın bir halde nasıl olmaz bizi kandırma gibi şeyler söyledi, bana açılan 3 tane falan kız oldu ancak tarzım değil yani çok gereksiz ve yani bilemiyorum aşırı derece anlamsız geliyor.
Sonuç:
Kendimi bildim bileli müzik dinliyorum ablam küçükken yanımda kralpop falan açar dans ederdi Hadise ile falan ve o da bana anlamsız ve saçma gelirdi. Çünkü dum tek tek falan diyor ve değişik hareketler yapıyorlardı danslarda, anlayacağınız her şeyi sorguluyordum neyse o arkadaşım beni rap ile tanıştırdı 6. sınıftan beri falan sanırım rap dinliyorum ve boş mcleri dinlemem o zamanlar sahtiyan, killa hakan, kayra, ayaz kapli, dr fuchs gibi mcleri dinlerdim hala da dinlerim. Üzerimde bir yorgunluk var ama neyin yorgunluğu bilmiyorum. Bir bitkinlik var bir bezmişlik bir tükenmişlik var artık hiçbir şeyden zevk almıyorum, bilgisayar istedim almadılar bende toz ve kağıda huyum olmasına rağmen marangoza girdim. Çalıştım sağdan soldan topladım bir zorluk içinde aldım bilgisayarı ancak oyunlarda zevk vermiyor, küçükken hayalini kurduğum oyunları şimdi istediğim zaman oynarım ama istemiyorum, bu duygu elde ettiğim için mi var bilmiyorum ancak bende artık sevmek sevilmek mutlu olmak hatta üzülüp ağlamak bile istiyor. Kelimeleri tam bulamadığım için anlatamadım bu yazıda hiçbir şeyi. Bundan 6 ay öncesine kadar çok mutluydum gereksiz mutluluk vardı farkındaydım her şeyin ancak kaçmaya çalışıyordum, artık üzerine gidiyorum korkularımı yendim karanlıkmış cinmiş falan artık beni ürkütmüyor. Duygularım yozlaştı ve bir hedefim kalmadı bir kıza aşık olmaya çalışıyorum ama sebep bulamıyorum. Yani sevsem ne olacak ki? Birkaç yıl sevgili kalırız en fazla sonra hadi görüşürüz hata sende değil bende der bende tamam der yollarım, keşke üzülsem keşke geri kazanmaya çalışsam ama bende öyle bir huy yok, gittiyse görüşürüz Allah yolunu açık etsin bu. Önceden bilişim üzerinden ilerleyip yurt dışına çıkmak gibi hayallerim vardı hayatımın kurtulacağını ve mutlu olacağını sanıyordum ama öyle değil işte niye kurtulsun ki çok saçma aksine daha kötü olabilir daha yalnız kalabilirsin. Şu anki hedefim hava harp okuduktan sonra Türk hava kuvvetlerine katılıp bir savaş pilotu olmak.
Yazmaya başlamadan önce aklımda bir sürü şey geçti ancak hiçbirini yazıya düzgün dökemedim silip silip baştan yazdım metni anlayışla karşılarsanız sevinirim.
Ekleme: Ben sürekli insanların değer verdiği şeylere falan hazırlık yapıyorum doğum günü vs. sürekli gizli sürprizler organizasyonlar falan yaparım ancak benim doğum günümde ayıp olmasın diye bir tane pasta alınır sonra onu kesip yeriz, hediye vs. hiçbir doğum günümde olmadı. Sadece teyzem 6 yaşımdayken bir oyuncak araba almıştı o da hala duruyor. Ben böyle şeylere önem vermiyorum bana kalsa doğum günümü kutlamam bile benim için sıradan bir gündür, ancak ben o kadar uğraşıyorum insan bir karşılık bekliyor, bir iyi ki doğdun falan da olsa...
Son düzenleyen: Moderatör:
