Ebeveynlerin hayallerini çocukları üzerinden yaşamak istemeleri bitirdi bizi. O elin çocuğu yok mu? İşte o bitirdi bizi. Çocukları olduğumuz için değil okullardaki ve hayattaki onlara göre başarı sayılacak işler yaptığımız için sevildik. Okul kazandık. Benim çocuğum kazandı dediler. Çocukları olduğumuz için değil kazandıklarımıza göre bize olan sevgileri de değişiyordu. Anne ve babamın gözünde bile ben bir eşya gibi diğerleri ile kıyaslanıyorsam, diğer insanlar gibi aynı şeyleri yapıyorsam, farklılık için çabalamıyorsam ne anlamı var hayatın? Bilemiyorum. Ömrümüz 75 yıl desen 25 yıl çocukluk ve okul ile geçiyor. Sonraki yıllarda emekli olana kadar çalış, evlen, ev, araba, sonra tatlı tatlı ölümü bekle. Bana biraz garip geliyor. Herkesin aynı döngülerden geçmesi. Belki de herkes geçmiyordur. Doğuştan şanslı olup zengin doğanlar belki farklıdır hayatları bilemiyorum. Bunlar benim düşüncelerim. Ha varsa hayatın anlamını bulan bize de söylesin. Çünkü yoruldum aramaktan...